به گزارش ایران اکونومیست، جام جهانی ۱۹۳۸ فرانسه در شرایط بسیار خاص برگزار شد و ایتالیا به نخستین کشوری تبدیل شد که از عنوان قهرمانی خود دفاع می‌کند. پیش از ایتالیا، اروگوئه در سال ۱۹۳۰ به عنوان قهرمانی رسیده بود و ایتالیا موفق شد عنوان قهرمانی جام‌های جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ را از آن خود کند. در سومین دوره جام جهانی ۱۶ تیم حاضر بودند که انصراف تیم اتریش موجب شد تا جام با ۱۵ تیم فوتبال پیگیری شود. ۱۲ تیم این مسابقات از کشورهای اروپایی بودند و برزیل کوبا از آمریکا جنوبی حضور داشتند.
تیم اندونزی نیز نخستین نماینده قاره کهن بود که با نام هند شرقی هلند به مسابقات اعزام شده بود. کوبا و اندونزی در سال ۱۹۳۸ تنها حضور خود را در جام جهانی تجربه کردند. تیم‌های ایتالیا، نروژ، فرانسه، رومانی، سوئد، لهستان، چک‌اسلواکی، هلند، سوئیس، مجارستان، بلژیک و آلمان نماینده فوتبال اروپا در این دوره از جام جهانی فوتبال بودند.
نماد جام جهانی ۱۹۳۸این دوره از مسابقات جام جهانی به میزبانی فرانسه برگزار شد اما این کشور توفیقی در کسب عنوان قهرمانی نداشت و در مرحله یک‌چهارم نهایی با نتیجه سه بر یک برابر تیم ایتالیا مدافع عنوان قهرمانی شکست خود. ایتالیا در مرحله نیمه نهایی تیم ملی فوتبال برزیل را شکست داد و به فینال مسابقات رسید.
تیم ایتالیا در دیدار نهایی این دوره از رقابت با برتری چهار بر ۲ برابر مجارستان به برتری رسید و عنوان قهرمانی را برای دومین دوره متوالی از آن خود کرد. تیم برزیل نیز در رده‌بندی این مسابقات با شکست سوئد به عنوان سوم رسید. دیدار فینال این رقابت‌ها در ورزشگاه « دی‌کلمبوس» و در حضور ۶۵ هزار تماشاگر برگزار شد.
همزمان با جام جهانی ۱۹۳۸ جنگ جهانی آغاز شده بود و هیلتر با قوای نازی موفق به فتح اتریش شد. در آن سال‌ها اسپانیا درگیر جنگ‌های داخلی بود و بنیتو موسولینی ایدئولوژی فاشیستی را در ایتالیا حکم کرده بود. حکومت موسولینی موجب شد تا ویتوریو پوتسو، مربی تیم ملی ایتالیا پیش از دیدار ایتالیا و نروژ، بازیکنان این تیم را با پیراهن سیاه مجبور به ادای احترام موسولینی کند که با واکنش منفی بسیاری از هواداران همراه شد.
احترام فاشیستی تیم ملی ایتالیا به سبک موسولینیپرگلترین و جذاب‌ترین بازی این دوره از جام بین ۲ تیم برزیل و لهستان برگزار شد که با نتیجه ۶ بر پنج به سود طلایی‌پوشان دیار قهوه به پایان رسید. «لئونیداس» بازیکن کوتاه‌قد و سیه‌چهرهه برزیلی ملقب به الماس سیاه و «ویلیام مورسکی» بازیکن بلندقامت و سفیدپوست لهستان هر کدام چهار گل را برای تیم خود در این دیدار به ثمر رساندند.
از نکات جالب این دوره از مسابقات قهر برخی از تیم‌های نامدار مانند آرژانتین بود. کشورهای آمریکا جنوبی باور داشتند که میزبانی باید به صورت چرخشی در قاره‌ها باشد اما فرانسه در رقابت با آلمان و آرژانتین توانست میزبان این دوره از بازی‌ها شود. در این دوره از مسابقات همچنین مصوب شد که تیم قهرمان بدون بازی مرحله مقدماتی در جمع تیم های نهایی جام جهانی قرار گیرد. این قانون تا جام جهانی ۲۰۰۶ پابرجا بود اما در نهایت لغو شد و تیم قهرمان نیز از طریق مسابقات انتخابی جواز حضور در مرحله نهایی کسب خواهند کرد.
بعد از قهرمانی ایتالیا و در حالی که بسیاری از کشورها منتظر برگزاری چهارمین دوره مسابقات جام جهانی فوتبال بودند این رویداد به مدت ۱۲ سال برگزار نشد و این به خاطر آتش جنگ جهانی دوم بود که شماری زیادی از کشورهای جهان را درگیر کرده بود. چهارمین دوره جام جهانی فوتبال در سال ۱۹۵۰ در کشور برزیل برگزار شد.
در جام جهانی فوتبال ایتالیا شاهد ظهور یکی از شناخته شده ترین اسطوره‌های خود بود. جوزپه مه‌آتزا چهر برتر این دوره از جام بود که نام وی بر روی ورزشگاه اینتر در شهر میلان نیز نقش بسته است.
