به گزارش ایران اکونومیست، طبق تعریف آماری، افراد دارای «اشتغال ناقص» شامل تمام شاغلانی است که به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و به هر دلیل دیگری، کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار می‌کنند و خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته هستند؛ به عبارتی این افراد به دلایل مختلف مجبور هستند کمتر از نٌرم استاندارد در هفته کار کنند. نوع فعالیت این افراد تحت عنوان اشتغال ناقص شناخته می‌شوند.
طبق گزارش مرکز آمار ایران، ۹.۲ درصد از جمعیت شاغل در کشور یعنی ۲ میلیون و ۱۸۳ هزار و ۲۳۹ نفر طی تابستان سال ۱۴۰۱ دارای اشتغال ناقص بودند که این سهم در تابستان سال ۱۴۰۰، ۹.۵ درصد معادل ۲ میلیون و ۲۱۵ هزار و ۶۹۹ نفر بوده است. بنابراین میزان اشتغال ناقص در تابستان امسال ۰.۳ درصد کاهش یافته است.
از مجموع جمعیت دارای اشتغال ناقص، سهم مردان ۱۰ درصد و سهم زنان ۴.۶ درصد است. به این ترتیب ۲ میلیون و ۱۸ هزار و ۴۴۴ نفر از جمعیت اشتغال ناقص را مردان و ۱۶۴ هزار و ۷۹۶ نفر را زنان به خود اختصاص دادند.
همچنین این جمعیت در بین نقاط شهری بیش از نقاط روستایی است؛ بر این اساس، یک میلیون و ۴۳۷ هزار و ۹۹۴ نفر از جمعیت دارای اشتغال ناقص در نقاط شهری و ۴۷۵ هزار و ۲۴۶ نفر در نقاط روستایی مشغول به کار هستند.
لازم به ذکر است، با توجه به اینکه در ماده ۵۱ قانون کار، صراحتاً عنوان شده مجموع ساعات کار مشمول این قانون در هر هفته نباید از ۴۴ ساعت تجاوز کند، بنابراین غالب کارفرمایانِ شاغلان ناقص، به این تفسیر که حداقل ساعت کار در هفته باید ۴۴ ساعت باشد، از ارائه خدمات و مزایای قانون کار و تأمین اجتماعی به نیروی کار خود سر باز می‌زنند.
