به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از پایگاه خبری اسپیس نیوز، در گزارشی که مرکز مطالعات بین المللی و راهبردی آمریکا چهارم اکتبر منتشر کرد، ادعا شده است: شبکه فضایی چین در آمریکای جنوبی بخشی از یک تلاش گسترده توسط پکن برای تثبیت جایگاه خود به عنوان یک قدرت فضایی پیشرو جهانی و شریک انتخابی در فضا در اقتصادهای با درآمد متوسط است.
این گزارش می افزاید: این شبکه در حالی که کاربردهای غیرنظامی مشخصی دارد، می‌تواند برای جاسوسی، نظارت و حتی هدف گیری فضاپیماهای آمریکا و سایر کشورها مورد استفاده قرار گیرد.
این گزارش جزییات حضور ایستگاه زمینی چین در کشورهایی از جمله آرژانتین، برزیل، ونزوئلا را تشریح کرده است. طبق داده های این گزارش، شبکه فضایی چین همچنین از تصاویر ماهواره ای برای برجسته کردن امکانات خود استفاده می کند.
ایستگاه های زمینی برای هر بازیگر فضایی حیاتی هستند. این زیرساخت کلیدی برای اداره فضاپیما، تسهیل تبادل فرمان و داده های ضروری است. اهمیت این ایستگاه ها به معنای حوزه نزاع دیگری برای رقابت قدرت های فضایی است.
بخشی از دارایی های چین مانند «نوکن» در آرژانتین بخشی از شبکه فضایی عمیق چین است و ماموریت های ماه و بین سیاره ای مثل چانگ۵ و تیانون یک را پشتیبانی می کنند.
شبکه ای از ایستگاه های زمینی چین در این کشور و در مکان هایی مانند نامیبیبا حضور دارند. اما زیرساخت های آمریکای جنوبی برای تسهیل ارتباط با فضاپیما هنگامی که در مدار آن قسمت از جهان است، حائز اهمیت است.
این گزارش می‌گوید: مبهم بودن توافق‌نامه‌ها با کشورهای میزبان و صنعت فضایی چین، نگرانی‌هایی را نسبت به قابلیت کاربردهای نظامی فناوری های با کاربرد دوگانه ایجاد می‌کند.
این گزارش بیان می‌کند که این خطرها از نفوذ گسترده ارتش چین در زیست بوم فضایی این کشور ناشی می‌شود. «نیروی پشتیبانی استراتژیک ارتش چین (PLASSF)» که مسئول جنگ فضایی، سایبری و الکترونیک است، تقریباً در تمام فعالیت‌های فضایی چین دست دارد.
مقامات ارتش آمریکا ابراز نگرانی کرده اند که این ایستگاه ها با توجه به نزدیکی آنها به آمریکا، می توانند برای جاسوسی از دارایی های این کشور و رهگیری اطلاعات حساس استفاده شوند.
در این گزارش آمده است که پکن برای یافتن نقشی برای ارتش خود در فضا استثنا نیست، اما سازمان فضایی چین یعنی اداره ملی فضایی چین، تحت الشعاع ارتش این کشور قرار دارد.
ارزیابی دقیق‌تری از دخالت ارتش چین در حوزه‌های تصمیم سازی فضایی این کشور را می‌توان در گزارش اخیر دیگری که موسسه مطالعات هوافضای چین (CASI) منتشر کرده است، یافت.
این گزارش نگاهی دقیق به سازمان‌های معروف به گروه‌های کوچک پیشرو (LSG) ارائه می‌کند که از طریق آنها حزب کمونیست چین، به جای ارتش این کشور، به دنبال کنترل برنامه‌های فضایی خود است.
در حالی که یک نماینده ارتش چین هم در اکتشاف ماه و هم در گروه های کوچک پیشرو فضایی انسانی حضور دارد، نمایندگان دولت و شرکت ها و سازمان های دولتی و مرتبط با فضا نیز در این طرح ها مشارکت دارند.
با این حال، این گزارش تاکید دارد که عدم شفافیت فعالیت‌ها، نیات و سازمان چین نگرانی‌هایی را ایجاد می‌کند.
بسیاری از دارایی‌های ایستگاه زمینی چین، از جمله ناوگان کشتی‌های ردیاب «Yuanwang»، با کنترل ماهواره ای پرتاب و ردیابی ماهواره ای چین (CLTC) که یک نهاد فرعی PLASSF است، کنترل می‌شوند.
اسپاسیو لخانو Espacio Lejano، یک ایستگاه زمینی در نوکن در آرژانتین، متعلق به این مرکز کنترل ماهواره ای است که در گذشته توجه ها را به خود جلب کرده بود. یک قرارداد بین دو دولت تصریح می کند که آرژانتین در فعالیت های عادی انجام شده در ایستگاه در طول توافق ۵۰ ساله "نباید مداخله یا آن را قطع کند".
این ایستگاه زمینی به گواهی دریاسالار کریگ فالر، فرمانده وقت فرماندهی جنوبی آمریکا در سال ۲۰۱۹، که شامل آنتن‌های ۳۵ متری با قطر ۱۳.۵ متر است، می‌تواند توانایی نظارت و بطور بالقوه هدف قرار دادن فعالیت های فضایی آمریکا و متحدان و شرکای این کشور را داشته باشد.
مسائل مربوط به ایستگاه های زمینی چین در جاهای دیگر نیز فاش شده است، به طوری که شرکت فضایی سوئد در سال ۲۰۲۰ تصمیم گرفت قرارداد ارائه خدمات به چین از طریق ایستگاهی در استرالیا را تمدید نکند.
در ماه ژوئیه نیز هنگامی که هند به ورود کشتی ردیاب فضایی یوان‌وانگ ۵ چین به بندری در سریلانکا اعتراض کرد، یک حادثه دیپلماتیک آغاز شد.
چین از کشتی‌های یوان وانگ خود برای پشتیبانی از پرتاب‌ها استفاده می‌کند و یک ارتباط کلیدی میان پرتابگر و فضاپیماها در طول حرکت به سوی مدار زمین فراهم می‌کند. این کشتی ها تا حدی به دلیل فقدان زیرساخت های زمینی حیاتی در سایر کشورها ضروری هستند.
ایستگاه‌های زمینی، با توجه به ماهیت پراکنده جغرافیایی‌شان، اغلب در معرض تنش‌ها و نگرانی‌های ژئوپلیتیکی هستند و به‌ویژه در موضوع روابط آمریکا و چین در آینده محل مناقشه خواهند بود.
به نظر می رسد چین در حال توسعه قابلیت های ارتباط لیزری بین ماهواره ای برای کمک به جبران کمبود زیرساخت های توزیع شده زمینی است.
