ابراهیم داروغه‌زاده - قائم مقام دبیر و مدیر کاخ سی‌ودومین جشنواره فیلم فجر - متنی را در صفحه شخصی خود در فیسبوک بازنشر داده و بالای آن نوشته است: «این نقد دوست خوب من آقای سهیل رضایی از برجسته‌ترین روان‌شناسان مکتب یونگ است درباره فیلم عصبانی نیستم رضا درمیشیان». در بخش‌هایی از این متن که با استانداردهای آکادمیک و عرفی یک نقد فیلم ولو از نظر روانشناسی کمتر تطابقی داشته و علاوه بر غلط‌های ویرایشی بسیار، در برخی از بخش‌ها از لحن محاوره‌ای بهره جسته، آمده است: «آقای کارگردان درمیشیان اثر مشت شما شد کبودی روح وروان ما!!! ... فیلم با استقبال فوق العاده تماشگران در ابتدا روبرو شد ومردم قبل ازشروع هم صندلیها را پرکردن وهم حاشیه دیوار ایستاده بودند... آقای کارگردان با قیفی به نام لنز دوربین وگهگاهی هم با بهره گیری از قدرت میز تدوین(تند کردن سرعت عبور تصاویر)به مقدار فراوانی خشم،نا امیدی،بی شخصیتی اجتماعی،کثیف بودن تمام آدمهای مشغول به کار وموفق جامعه،وسایر کشنده های روانی را به مقدار بی حد وحصر وارد روان وروح بیننده میکند(الته گهگاهی دو تاتیکه سیاسی هم میپراند تا به مردم حالی هم داده باشد وروشنفکر بودن خود را به رخ بکشد). از مردم بعد ازخروج میشنوم که میگویند خوب که چی؟... هنوزنمیفهمم چرا باید هزینه مالی وکاری وزمانی بدهیم وبه اسقبال دوستان هنرمند برویم ولی آنها با یک عالمه مشت وتحقیر وتوهین بزنند صورت روانی ما راکبود وسیاه کنند... روشنفکری تاریکترکردن ذهن مردم وترسوندن اونها نیست... از نظر من اگر قصد به لجن کشیدن وفلاکت بار کردن چهره وآرمان قهرمانتان را داشتید بانهایت موفقیت این کار را به سرانجام رساندید وگرنه بزرگوار... فقط میترسم مردم متوجه اثر تخریبی فیلم شما نشوند وبه خاطر چها تا شعار به شما نمره مناسبی بدهند واز این بابت روان جامعه در اکرانها وسیعتر امید ونور خود را از دست بدهد.»
در پی انتشار این متن در صفحه یادشده، کاربران به آن واکنش‌هایی داشتند که در گروهی از آنها، این عمل، مغایر با اصل بیطرفی مسؤولان برپایی جشنواره فیلم فجر و نشانه نوعی تاثیرگذاری بر رای هیات داوران تلقی شده بود. یکی از کاربران در واکنش به این عمل، نوشت: «از شما تعجب می کنم که به عنوان قائم مقام دبیر جشنواره یه مطلب انتقادی درباره یه فیلم می ذارید شما الان باید بی طرف باشید ایشون به عنوان یه روانشناس یا نه یه بیننده یه نظری داره که ممکنه موافقان و مخالفانی هم داشته باشه خیلی ها هم بودن که از فیلم خوششون اومده و ازش تعریف می کنند بالاخره قیلم اجتماعیه دیگه نباید که خنثی باشه این فیلم یا خانه پدری یا همه چیز برای فروش فیلم های تلخین مسلما مخاطبان رو تحت تاثیر قرار می دن کسی روحیش به هم می ریزه بره فیلم کمدی و طنز ببینه این فیلم هایی هم که اشاره کردم همه به سانس فوق العاده رسیده و حتی همین عصبانی نیستم یه روز صدرنشین ارا مردمی شده که الان رتبش اومده پایین که البته حرف هایی درباره جمع آوری صندوق رای این فیلم تو سینماها زده شده که با این مطلب شبهه بیشتر میشه که مسئولان جشنواره نمی خوان یه فیلم اجتماعی انتقادی که از دردهای مردم می گه رتبه اول ارا مردمی رو بگیره و دوست دارن فیلمی اول شه که کمتر حاشیه درست کنه».
کاربر دیگری هم که از تهیه‌کنندگان و کارگردانان شناخته‌شده سینمای
ایران است، در واکنشی اظهار کرد: «خیالتان راحت باشد که با چینش داوران ،
دوستانتان جوایز را دریافت میکنند نگران چه هستید ؟ ایام به کام شما و
دوستان حوزه هنری و بابک زنجانی و....باشد و بگذارید دو فیلم خوب سینمای
امسال را که در حاشیه گذاشتید راه خود را پیدا کنند که میکنند ( خانه پدری و
عصبانی نیستم )».
اما ابراهیم داروغه‌زاده، در پاسخ به این‌گونه انتقادها، اظهار کرد: «دوستان عزیز این فقط انعکاس یک نقد علمی و غیر سیاسی بود که فکر کردم خواندنش برای شما جالب باشد. خوشبختانه داوری ها تمام شده و بنده هم در حد و اندازه ای نیستم که در رای و نظر آن عزیزان تاثیر گزار باشم.»
با این حال، کاربر دیگری در پاسخ به این پاسخ مقام مسؤول جشنواره تصریح کرد: «شما به عنوان قائم مقام جشنواره بهتر بود موضع بیطرفی تان را حفظ می کردید . اشتراک گذاری این مطلب یعنی موضع گیری قائم مقام جشنواره علیه یک فیلم که قطعا به نفع جشنواره نیست».
فیلم سینمایی «عصبانی نیستم!» دومین فیلم بلند سینمایی رضادرمیشیان پس از «بغض» است که تا چند روز دیگر به‌عنوان تنها نماینده سینمای ایران در شصت و چهارمین جشنواره فیلم «برلین» به نمایش درخواهد آمد.
«عصبانی نیستم!» داستان نوید، دانشجوی ستاره‌دار و اخراجی است که برای فراهم آوردن حداقل شرایط زندگی در رویارویی با بی‌اخلاقی‌های جامعه، با خود تمرین میکند تا «عصبانی» نباشد و در تلاش است تا دختر مورد علاقه‌اش «ستاره» را از دست ندهد...
نوید محمدزاده و باران کوثری، نقش‌های اصلی این فیلم مستقل را بازی میکنند که فیلمبرداری آن در بیش از 60 لوکیشن مختلف از شمالی‌ترین تا جنوبی‌ترین نقطه تهران صورت گرفته است.
این فیلم در بخش مسابقه (سودای سیمرغ) سی‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر حضور دارد.
