عیاری آبروی قدیمی‌ها را خرید

روز هشتم با «اشباح» مهرجویی شروع شد؛ فیلمی که با توجه به چند فیلم سال‌های اخیر این کارگردان ریش سفید سینمای ایران، انتظار نمی‌رفت فیلم خوبی باشد اما فیلم بدی هم نبود البته اگر آن بارانی و برفی شدن‌های هوای استعاری فیلم را در نظر نگیریم[که با واقع‌گرایی این سکانس‌ها در تضاد بود و در نهایت هم فیلم به اینجا نرسید که این‌ها مرده‌اند تا همه‌ی این باران و برف‌ها، یک «دلیل روایت» محکم پیدا کند] و حدود ده دقیقه هم از فیلم کم شود[جهانگیر کوثری، قبل از نمایش فیلم گفت که نسخه‌ی فعلی، تدوین مجدد شده و کوتاه شده اما به نظر می‌رسد باز هم نیازمند کار بیشتر است].

«اشباح» به هر حال از کارگردانی به شهرت مهرجویی، فیلم شاخصی نیست و شاید نوعی پوست‌اندازی باشد برای سال بعد که با مهرجویی تازه‌ای روبرو باشیم. در مورد انطباق این فیلم با نمایشنامه ایبسن هم باید اهل تئاتر بیشتر حرف بزنند تا اهل سینما؛ با این همه فکر می‌کنم اگر در تدوین فیلم بازنگری شود، «اشباح» در گیشه زمین نخورد؛ هرچند که انتظار فروش فوق‌العاده‌ای هم نمی‌شود از آن داشت.

سانس دوم، «حق ِ سکوت» محمد هادی ناییجی را ندیدم؛ رفتم سالن4 تا «بیداری برای سه روز» مسعود امینی تیرانی را ببینم که ایده‌ی خوبی داشت و بازیگران خوبی اما مشخص نبود ما با یک فیلم مستند روبرو هستیم با حضور بازیگران حرفه‌ای یا یک فیلم داستانی که شیوه روایت مستند را انتخاب کرده.زمان روایت فیلم، برای چنین ایده و اجرایی زیاد بود.

«کلاشینکف» سعید سهیلی هم اضافه داشت و دارد اما تدوین مجددش، کم کردن سکانس پایانی باز هم اضافی‌اش[همان اتفاقی که در مورد «گشت ارشاد» هم شاهدش بودیم] و سرعت دادن به سکانس‌های قبل از ورود عطاران به قصه، می‌تواند این فیلم را عاقبت بخیر کند با این همه نباید از یاد برد که این فیلم در مقایسه با «گشت ارشاد»، یک قدم به عقب است چه از نظر ریتم و چه از نظر روایت و چه از نظر تأثیرگذاری بر مخاطب. بازی عطاران در این فیلم، تعیین‌کننده است و بهترین بازی‌اش در جشنواره امسال هم هست.

«خانه پدری» دیر شروع شد و جمعیت هم زیاد بودند و عیاری، خودش هم نبود. فیلم، کم و بیش حدود دو ساعت است اما برخلاف اکثر فیلم‌های امسال، کسی به ساعت‌اش نگاه نکرد موقع دیدن این فیلم. زمان روایت فیلم، آن قدر نرم پیش رفت که نیازی نبود تماشاگر به ساعت‌اش نگاه کند. همه چیز در این فیلم، خوب و به قاعده بود و رسماً می‌شود این فیلم را بازگشت دوباره عیاری به بازی دانست.فیلم همچنین می‌تواند یکی از شانس‌های ما برای اسکار سال بعد باشد.