به گزارش ایران اکونومیست از روزنامه داون پاکستان، اجلای شانگهای در سمرقند ازبکستان به پایان رسید، شهباز شریف نخست وزیر پاکستان نیز در بیست و دومین نشست سالانه شورای سران کشورهای سازمان همکاری شانگهای (SCO) شرکت کرد و سران دیگر کشورها به ویژه نارندرا مودی، نخست وزیر هند نیز در این نشست شرکت کردند. حضور مشترک مقامات پاکستان و هند در هر اجلاس همیشه با امید به دیدار آنها و بهبود روابط سرد بین دو کشور مرتبط است.
حتی اگر در این برهه از زمان شانس تعامل دوجانبه دور به نظر می رسد، اهمیت صلح بین دو کشور همسایه را نمی توان نادیده گرفت.
روزنامه داون به بررسی این موضوع می پردازد که چرا اسلام آباد و دهلی نو باید فعالانه به دنبال رفع سوتفاهم های متقابل باشند، به ویژه به این دلیل که این دو همسایه مرز ۳ هزار کیلومتری دارند. کارشناسان خاطرنشان می کنند که در صورت وجود اراده در هر دو پایتخت، همه چیز - از جمله مسئله کشمیر - قابل حل است.
در اینجا چهار دلیل وجود دارد که چرا دو کشور باید فعالانه برای افزایش تعاملات تلاش کنند.
۱. امنیت غذایی
مهم ترین مسئله برای پاکستان در حال حاضر تضمین امنیت غذایی در پی سیل های ویرانگر است که محصولات کشاورزی را از بین برد.
گرم شدن روابط می تواند منجر به از سرگیری تجارت شود. از نقطه نظر صرفاً اقتصادی، روابط هند و پاکستان می‌تواند «سریع‌ترین وسیله برای پر کردن کسری تقاضا- عرضه در تهیه مواد غذایی» را فراهم کند.
سرمقاله داون خاطرنشان می کند: از لحاظ لجستیکی، منطقی است که پاکستان قبل از روی آوردن به بازارهای جهانی، ابتدا از همسایگان خود برای تأمین نیازهای فوری خود استفاده کند.
در صورتی که مواد غذایی از هند به جای هر جای دیگری وارد شود، هم هزینه حمل و هم زمان صرف شده برای رسیدن کالا به بازارهای محلی بسیار کمتر خواهد بود.
۲. افزایش اتصال
براساس مقاله «خورشید کسوری» وزیر امور خارجه دوران مشرف و دستیار سابق «آتل بیهاری واجپایی»، آسیای جنوبی پرجمعیت‌ترین منطقه جهان و دارای بیشترین تعداد افراد فقیر است.
وی پیشنهاد می‌کند که با توجه به اینکه بی‌اعتمادی متقابل برطرف شده است، می‌تواند با اجرای مشترک پروژه‌های اتصال بلندپروازانه، «منطقه رفاه برای همه باشد».
وزیر امور خارجه پیشین پاکستان خاطرنشان می کند که این همچنین به این معنی است که هند نباید به کریدور اقتصادی چین و پاکستان(CPEC) مشکوک باشد، بلکه آن را فرصتی می بیند که می تواند به اتصال کل جنوب آسیا منجر شود و به نفع هند نیز باشد.
۳. خطر زمستان هسته ای
هر دو کشور مجهز به سلاح هسته ای هستند. سال گذشته، گزارش روندهای جهانی ایالات متحده هشدار داد که هند و پاکستان ممکن است به جنگی در مقیاس بزرگ دچار شوند که هیچ یک از طرفین نمی خواهند، تشدید تنش خطر تبادل هسته ای کامل را به همراه دارد که می تواند MAD (نابودی حتمی دو طرف) باشد.
۴. مسابقات بیشتر، گردشگری مذهبی و فرهنگی
همه ما می خواهیم مسابقات کریکت پاکستان و هند را بیشتر ببینیم. روابط بهتر چنین رویدادهای سودآوری را تکرار می کند. همچنین گردشگری مذهبی و فرهنگی و همچنین بازدید برای افرادی که خانواده و دوستان در آن سوی مرز دارند را آسان تر می کند.
در پایان، هر دو طرف مدیون مردم خود هستند که مسیری مسالمت آمیز را بر اساس همزیستی و دوستی ایجاد کنند.
