این هنرمند در گفتگو با ایران اکونومیست خواستار اختصاص مکانی ثابت برای اجرا تعزیه و راه اندازی دانشگاه تعزیه می‌شود و برای تندرستی دوست و همکاری دیرین خود دعا می‌کند.
او از دورانی سخن می‌گوید که خانه‌ها بزرگ بود و شرایط اقتصادی هم مساعد و مردم می‌توانستند بانی تعزیه شوند.
عزیزی که امروز همزمان با اربعین امام حسین (ع) در کارناوال تعزیه اجرا دارد، درباره مقطعی شدن تعزیه در مناسبت‌های خاص می‌گوید: در گذشته، تعزیه یکسری بانیان شخصی هم داشت. آن زمان هم خانه‌ها بزرگ بود و هم تورم این چنین بالا نبود و بانیان تعزیه، تعزیه‌خوانان را برای اجرا در خانه‌های خود دعوت می‌کردند. آنان روی حوض خانه را می‌پوشاندند و تعزیه‌ها هم به صورت کامل اجرا می‌شد. بانیان بنا به شرایط اقتصادی خود، دستمزدی به تعزیه خوانان می‌پرداختند و این گونه بود که در طول سال تعزیه‌خوانی برپا بود.
او البته حمایت ارگان‌ها را از تعزیه راضی‌کننده می‌داند و می‌افزاید: امسال ارگان‌ها کم تعزیه برگزار نکردند. گروه‌های تعزیه‌خوان در سازمان فرهنگی هنری شهرداری، پهنه رودکی، تکیه شوفرها که بعد از ۸۰ سال همچنان تعزیه اجرا می‌شود، در فضای باز تئاتر شهر و ... به اجرای برنامه پرداختند. از طرف دیگر امروز هم که اربعین است، با حضور مدیران فرهنگی کارناوال تعزیه داریم و برای اجرای آن دو گروه تعزیه‌خوان در ماشین‌هایی که سیاه‌پوش شده‌اند، اجرا برنامه دارند تا کسانی که نتوانستند به کربلا بروند، در فاصله میدان امام حسین به طرف حضرت عبدالعظیم، در اجرای تعزیه حضور داشته باشند.
او که در روزهای آتی در امامزاده عبدالله و در محوطه باز تئاتر شهر هم اجرا دارد، یادآوری می کند: به هر حال در این سال ها تعزیه بیشتر در مناسبت‌های ماه محرم و صفر، رمضان و فاطمیه اجرا می شود و در طول سال جایی ثابت برای اجرای آن نداریم.
عزیزی که عموما شهادت‌خوان تعزیه است، با اشاره به ثبت تعزیه به نام ایران در سازمان یونسکو ادامه می‌دهد: چند سال پیش که تعزیه از طرف یونسکو ثبت شد، دولت وقت، آن زمان قول داد چند تکیه به سبک تکیه دولت در چند شهر بزرگ ساخته شود ولی هیچ اقدامی نشد. همچنان امیدواریم مدرسه تعزیه راه اندازی شود تا پیشکسوتان این هنر آموزه‌ها و گنجینه‌های خود را به جوانان انتقال بدهند.
این عضو هیات مدیره انجمن تعزیه ایرانیان می گوید: مدتی است در تلاشیم جایی را برای اجرای هفتگی تعزیه اعم از عاشورایی و غیرعاشورایی در اختیار بگیریم ولی هنوز موفق نشده‌ایم و هیچ ارگانی چنین مکانی در اختیار ما قرار نداده است.
او با تقدیر از حمایت‌های مسئولان فرهنگی از تعزیه، می‌گوید: تعزیه از طرف ارگان‌ها مورد حمایت است ولی بانیان شخصی دیگر در این زمینه نمی‌توانند فعال باشند تا در طول سال اجرا داشته باشیم چون دیگر نه آن خانه‌ها هست که اکثرا آپارتمان شده‌اند و نه امکانات مالی بانیان اجازه حمایت از تعزیه را می‌دهد. به همین دلیل بندرت کسی برای اجرای تعزیه در تهران بانی می‌شود اگر هم چنین شود، در حسینیه خواهد بود.
عزیزی ابراز امیدواری می‌کند که در آینده دولت بتواند توجه بیشتری به تعزیه داشته باشد.
او ادامه می دهد: وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی هم قول‌هایی داده برای برپایی دانشکده تعزیه یا تعریف دروسی در دانشگاه برای آموزش تعزیه . البته الان هم این دروس هست ولی امیدواریم کمی مفصل‌تر به آن پرداخته شود. ضمنا امیدواریم جایگاهی برای اجرا تعزیه در نظر بگیرند و قول‌هایی که در این زمینه‌ها داده‌اند، عملی شود.
عزیزی که سابقه همکاری و دوستی با علاءالدین قاسمی، دیگر هنرمند با سابقه تعزیه را دارد، در ادامه سخنان خود برای او آرزوی تندرستی می‌کند و می‌افزاید: زمانی که بچه خوانی می‌کردم، آقای قاسمی، جوان برومندی بود با صدا و چهره‌ای زیبا که علی اکبر خوانی می‌کرد. به مرور من علی اکبرخوان شدم و او شهادت‌خوان و خیلی با هم کار کردیم. سال ۷۰ در جشنواره آوینیون فرانسه با هم شرکت کردیم. گروهی منتخب از سوی مرکز هنرهای نمایشی بودیم که ما را برای شرکت در آن جشنواره دعوت کردند. او در فرانسه حُر را به نحو احسن اجرا کرد و من هم ابولفضل را و استقبال خوبی هم از اجراها شد.
عزیزی از دیگر ویژگی های قاسمی چنین می گوید: صدای بسیار گیرا و پرطنینی دارد و چهره‌ای زیبا برای شهادت‌خوانی. اسب سواری‌اش، جنگش و حرکاتش بسیار زیباست و مردم را تحت تاثیر قرار می‌داد. مثل بعضی تعزیه خوانان نیست که فقط به تعزیه عاشورایی تسلط دارند بلکه او به تعزیه غیر عاشورایی هم مسلط بود. همچنانکه در سریال «شب دهم» کار حسن فتحی سرپرست گروه تعزیه بود و خودش هم نقش خوبی داشت و من نیز در این سریال نقشی داشتم که خوشبختانه این سریال همچنان درخشان است.
او از اجراهای قاسمی در نقاط مختلف ایران و جهان می گوید: سفرهای خارجی زیادی با هم بودیم. فرانسه، ایتالیا، امریکا که همیشه هم درخشان بود چه در گروه و چه به صورت انفرادی. در خوانسار که المپیک تعزیه برگزار می‌شود، ایشان شهادت‌خوانی می‌کرد، در تفرش قم، مشهد، اصفهان اجرا کرده و نام او در کل شهرهای ایران، بی نظیر است. الان قدری بیمار است و متاسفانه دچار فراموشی شده و حتی دوستان نزدیک خود را نمی‌شناسد.
عزیزی اضافه می کند: در این مدت از طرف موسسه هنرمندان پیشکسوت، معاونت هنری وزارت ارشاد، مرکز هنرهای نمایشی و صندوق اعتباری هنرمندان به دیدار ایشان رفته‌اند ولی متاسفانه وضعیت خوبی ندارد و از مردم می‌خواهم برای تندرستی‌اش دعا کنند. حیف که چنین کسی خیلی زود از گردونه تعزیه بیرون رفت و دوستداران خود را چشم انتظار گذاشت ولی امیدواریم به کمک خداوند و به لطف امام حسین سلامتی‌اش را باز یابد، حتی اگر تعزیه نخواند ولی بتواند راحت‌تر به زندگی‌اش ادامه بدهد.
او در پایان از دوستداران تعزیه و کسانی که به امام حسین و ارادت دارند، می‌خواهد که برای علاءالدین قاسمی دعا کنند و با حمایت از هنر تعزیه به تعزیه‌خوانان ما انگیزه بدهند.
احمد عزیزی
