به گزارش ایران اکونومیست ، مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، کار ثبت و تعیین محل زمینلرزهها را از سال ۱۳۳۷ ( ۱۹۵۸ میلادی) با احداث اولین ایستگاه لرزهنگاری در تهران آغاز کرد و در دهه ۱۹۶۰ میلادی ایستگاههای لرزهنگاری کشور به ۵ ایستگاه آنالوگ نصب شده در شهرهای تهران، تبریز، مشهد، شیراز و کرمانشاه افزایش یافت. از این تعداد ۳ ایستگاه تبریز، مشهد و شیراز زیرمجموعه شبکه لرزهنگاری استاندارد جهانی (WWSSN) بودند.
در سال ۱۳۵۴ (۱۹۷۵ میلادی) یک آرایه ۷ ایستگاهی موسوم به آرایه "بلند دوره ایران" (ILPA) برای اهداف خاص و نیز فراهم آوردن اطلاعات لرزهای مناسب جهت تحقیقات زلزلهشناسی در جنوب غربی تهران نصب شد و در سالهای ابتدایی دهه ۱۳۶۰ شمسی در چند نقطه دیگر کشور از جمله بروجن، مینودشت، سد مهاباد، قمصر کاشان و قلعهقاضی هرمزگان، توسط مؤسسه ژئوفیزیک ایستگاههای لرزهنگاری آنالوگ نصب و راهاندازی شد.
تا سال ۱۳۷۴، ثبت و گزارش زمینلرزهها در کشور توسط این ایستگاههای لرزهنگاری آنالوگ صورت میگرفت، ولی با تامین تجهیزات لرزهنگاری جدید از نوع رقمی، نصب دستگاههای لرزهنگاری جدید در سال ۱۳۷۴ در شبکههای لرزهنگاری تهران و تبریز آغاز شد و در سالهای بعد با نصب تجهیزات در شبکههای لرزهنگاری سمنان، قوچان، یزد، ساری، اصفهان، شیراز، مشهد، کرمانشاه، بیرجند و خرمآباد شبکههای لرزهنگاری توسعه یافتند.