به گزارش ایران اکونومیست، ژست مردمی می‌گیرند، سنگ مردم را به سینه می‌زنند اما وقتی وقتی پای عمل به میان می‌آید توخالی بودن ادعاهایشان ثابت می‌شود، مانند برخی از جماعت از فوتبالی که وقتی پای پول و قراردادهای میلیاردی‌شان در میان باشد، چشم روی همه حرف‌های قبلی شان درباره عدالت می‌بندند و خودشان را بر حق می‌دانند، حتی طلبکار هم می‌شوند.
قلعه‌نویی سرمربی گل‌گهر نمونه چنین افرادی است، مربی که حرف و حدیث‌های زیادی درباره رقم نجومی قراردادش با تیم مسی به گوش می‌رسد، به همین خاطر جای تعجبی ندارد که او حامی پرداخت‌های میلیاردی از بودجه دولتی به فوتبالی‌ها شود. صحبت‌های دیروز این مربی را باید در همین راستا تحلیل کرد، جایی که می‌گوید:«زمانی که در فوتبال یک میلیارد تومان دستمزد می‌گرفتید می‌رفتید با آن در خیابان ولنجک یک خانه ۲۰۰ متری می‌گرفتید این مال ۱۰ -۱۲ سال پیش است. اما اکنون بازیکن ۲۰ میلیارد دستمزد می‌گیرد اما آن خانه را نمی‌تواند بخرد.»
واکنش و موضع‌گیری برخی اهالی فوتبال نسبت به انتقادهایی که درباره قراردادهای بی‌ضابطه چند ده میلیاردی شده است را باید در همین چارچوب دید. به خصوص که فوتبال در حالی آماده شروع فصل جدید لیگ برتر می‌شود که قرارداد فوتبالیست‌ها و مربیان افزایش چند برابری داشته است تا جایی که حتی یک بازیکن معمولی بدون داشتن یک بازی ملی، قراردادی نزدیک به ۲۰ میلیارد برای یک فصل امضا کرده است.
در حالی برای فصل جاری قراردادهای فوتبال افزایش چند برابری را شاهد است که سفره مردم به واسطه مشکلات اقتصادی و تحریم‌ها سال به سال کوچکتر می‌شود، با این حال فوتبالی‌ها با وجود اینکه از بودجه عمومی کشور و دولتی استفاده می‌کنند، به رغم همدردی‌های مجازی و ظاهری‌شان در شبکه‌های اجتماعی که گویا تنها برای چشم مردم است، در عمل راهشان را سایر مردم جدا کرده‌اند و خودشان را تافته جدابافته می دانند و نمی‌خواهند در ریاضت اقتصادی که مردم می‌کشند، خودشان را شریک کنند.
فوتبالیست‌ها و مربیان به بهانه افزایش چند برابری قیمت ارز و سایر هزینه‌ها نسبت به سال گذشته خواهان قراردادهای سه برابری شده‌اند و در این راه نکته قابل تامل نه نگفتن مدیران باشگاه‌های دولتی فوتبال به زیاده خواهی‌هایی است که از سوی برخی فوتبالیست و مربی صورت می‌گیرد تا جایی که شنیده می‌شود بازیکنی که تا سال گذشته قرارداد سیصد میلیونی داشته است، برای سال جدید خواهان سه میلیارد شده است، یک افزایش ده برابری!
البته توجیه اهالی فوتبال برای درخواست چنین رقم‌های غیرمتعارف و زیاده خواهانه‌ای این است که در همه جای دنیا، فوتبالیست‌ها گران‌ترین قراردادها را دارند و نسبت به سایر بخش‌های جامعه زندگی مرفه‌تری دارند. جماعت فوتبالی البته به این نکته اشاره نمی کنند که اگر در فوتبال دنیا، فوتبالیست‌ها بالاترین قراردادها را نسبت به سایر ورزش‌ها دارند، این هزینه از جیب دولت و مردم پرداخت نمی شود و فوتبال در این کشورها دولتی نیست.
این در شرایطی است که در ایران فوتبال کاملا دولتی است و به جز چند باشگاه محدود، اکثر باشگاه‌ها وابسته به بودجه دولتی هستند و قراردادهای فوتبال از بیت المال و جیب مردم پرداخت می‌شود. به نوعی می‌شود گفت که فوتبالیست‌ها و مربیان کارمندان دولتی هستند و قراردادهای آنها نیز باید تابع شرایطی باشد که بر وضعیت جامعه حاکم است.
نمی شود قرارداد یک کارمند معمولی دولت با وجود افزایش سه برابری هزینه‌ها، تنها ده درصد افزایش پیدا کند اما از آن سو قرارداد فوتبالی‌ها که به نوعی دیگر کارمند و مواجب بگیر دولت محسوب می‌شوند، ۳۰۰درصد افزایش پیدا کند.
اگر فوتبال ایران در اختیار بخش خصوصی بود نمی‌شد زیاد به ریخت و پاش‌های باشگاه‌ها برای قراردادها ایراد زیادی گرفت اما وقتی باشگاه‌های فوتبال دولتی هستند و به صورت آشکار و پنهان از بودجه دولتی و بیت المال استفاده می‌کنند، بنابراین آنها نیز باید تابع شرایط اقتصادی کشور باشند.
به همین خاطر مربی ای مانند امیر قلعه نویی و نه هیچ فوتبالی دیگر که به صورت رسمی و غیر رسمی از بیت المال و بودجه عمومی حقوق دریافت می‌کند، نمی‌تواند خواهان افزایش نامعقول رقم قراردادش شود، هر وقت قرارداد یک کارمند معمولی دولت ۳۰۰ درصد افزایش پیدا کرد، فوتبالی‌ها که به نوعی دیگر کارمند دولت هستند، می توانند ادعای چندبرابرشدن قراردادهایشان را داشته باشد.
حال در شرایطی که قراردادها در فوتبال بدون توجه به شرایط کشور افزایش سرسام‌آوری داشته است، بهتر است جماعت فوتبالی حداقل زبان در کام بگیرند و به جای گرفتن ژست‌های پوشالی حمایت از مردم، سرشان به شمردن صفرهای قراردادهای نجومی‌شان باشد که از جیب مردم پرداخت می‌شود!
