به گزارش روز سه شنبه ایران اکونومیست، خبرگزاری اسپوتنیک نوشت: گروه هفت روز ۲۶ ژوئن (یکشنبه/ ۵ تیر) برنامه قبلی خود را با هدف تامین منابع مالی زیرساختی برای کشورهای فقیر و درحال توسعه با نام جدید «سرمایه گذاری جهانی و مشارکت در زیرساخت»، بار دیگر راه اندازی کرد. هدف از این پروژه، رقابت با طرح کمربند و جاده چین است که در سال ۲۰۱۳ توسط پکن آغاز شد.
برنامه «دوباره جهان را بسازیم» ((B۳W)) ابتدا توسط هفت کشور صنعتی جهان برای مقابله با طرح کمربند و جاده چین در اجلاس گروه هفت در کورنوال (ژوئیه ۲۰۲۱( ارائه شد.
اما از آن پس خبری از این تلاش گروه هفت نشد و اعضای هفت کشور صنعتی جهان در اجلاس امسال خود تصمیم گرفتند نفس تازه ای در این پروژه بدمند.
فرانچسکو سیسی، کارشناس، نویسنده و مقاله نویس چینی مقیم پکن، در این زمینه گفت: آمریکا تاکنون نتوانسته پروژه «دوباره جهان را بسازیم» را به پیش ببرد. اما حضور گروه هفت می تواند حرکت تازه ای ایجاد کند. تا وقتی همه چیز محقق نشده نمی توان درباره آن مطمئن بود اما در عین حال نمی توان این طرح را نادیده گرفت زیرا واقعیت دارد و تعهد بزرگ بسیاری از کشورهای اقتصادی جهان می تواند منطقی باشد.
پروژه جایگزین جاده ابریشم گروه هفت چیست؟
این طرح ساخت یک کابل مخابراتی زیر دریایی را شامل می شود که کشور سنگاپور را از طریق مصر و شاخ آفریقا به فرانسه متصل می کند. همچنین شامل ساخت کارخانه واکسن کووید-۱۹ در سنگال؛ توسعه پروژه های خورشیدی در آنگولا، از جمله شبکه های کوچک خورشیدی و شبکه های برق خانگی و نیز احداث یک نیروگاه راکتور هسته ای مدولار نوآورانه در رومانی است که از جمله اقدامات این پروژه محسوب می شوند.
دولت بایدن متعهد شد که طی پنج سال آینده ۲۰۰ میلیارد دلار در پروژه های زیرساختی جهانی جمع آوری کند. انتظار می‌رود کل سرمایه‌گذاری شامل کشورهای گروه هفت و سرمایه خصوصی به ۶۰۰ میلیارد دلار برسد.
در مقابل، چین تنها در سال ۲۰۲۱ تقریبا ۵۹.۵ میلیارد دلار در پروژه زیرساختی جامع خود سرمایه گذاری کرده است. وقتی نوبت به بخش های حیاتی پروژه می رسد، به نظر می رسد غرب عقب مانده است. در حالی که گروه هفت هنوز در حال بررسی ساخت کابل زیردریایی است که اروپا و آسیای جنوب شرقی را به هم متصل می کند، چین تقریبا هفت سال پیش راه ابریشم دیجیتال خود (DSR) را آغاز کرد. شالوده DSR، اتصال اروپا و آفریقای شرقی (PEACE) است. این بخش از پروژه شامل یک شبکه کابلی زیردریایی به طول ۹۳۰۰ مایل است که قرار است آسیا، آفریقا و اروپا را به هم پیوند دهد. این شبکه برای انتقال بیش از ۱۶ ترابیت بر ثانیه در هر جفت فیبر طراحی شده است و بخش مدیترانه ای آن از مصر به فرانسه نصب شده است.
تردید کارشناسان درباره محقق شدن پروژه گروه هفت
با این حال برخی ناظران سیاسی نسبت به توانایی آمریکا و گروه هفت برای اجرای این پروژه با توجه به تورم بی سابقه و بحران هزینه زندگی که در حال حاضر ایالت های آمریکا را فرا گرفته است، ابراز تردید کرده اند.
بانک‌های مرکزی آمریکا، انگلیس و اروپا در تلاش هستند تا با افزایش نرخ‌های بهره برای کاهش تقاضا، تورم سرسام‌آور را مهار کنند، که نگرانی‌ها از رکود اقتصادی را برانگیخته است.
توماس دبلیو پاوکن نویسنده کتاب «آمریکا درمقابل چین: از جنگ تجاری تا معامله دوجانبه» و مشاور امور آسیا و اقیانوسیه و مفسر سیاسی در این زمینه گفت: واشنگتن مدعی است که بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار ارسال خواهد کرد. اما این پول از کجا خواهد آمد و واقعا چگونه استفاده می شود؟
وی خاطرنشان کرد سنا با این طرح مخالفت کرده زیرا جمهوریخواهان نگران هستند که ولخرجی های دولت دموکرات باعث افزایش تورم و افزایش بدهی ملی شود.
این مفسر سیاسی اجرای این طرح را در شرایطی که اروپا درمقابل جنگ اوکراین قرار گرفته زیر سوال برده است.
پاوکن همجنین گفت طرح گروه هفت نمی‌تواند جایگزین مناسبی برای طرح کمربند و جاده به رهبری پکن باشد که کمتر از یک دهه است که اجرا شده است.
این مفسر ژئوپلتیک گفت گروه هفت باید بیان کند که می تواند این پروژه ها را به نتیجه برسانند. به غیر از نیروگاه خورشیدی در آنگولا، من هیچ یک از این ابتکارات را واقعاً کارآمد نمی بینم.
این کارشناس آسیا و اقیانوسیه اظهار داشت هنوز مشکل دیگری وجود دارد که چگونه می توان این پروژه های غربی را برای کشورهای جنوب جهانی جذاب کرد. به ویژه، گروه هفت در حال پیشبرد برنامه تغییرات آب و هوایی و برنامه کاهش انتشار کربن است که برای اکثر کشورهای جهان سوم که هنوز به سوخت‌های فسیلی ارزان‌تر و مطمئن‌تر و نیروگاه‌های زغال سنگ متکی هستند، جذاب نیست.
این مفسرسیاسی نتیجه گرفت: آمریکا و گروه هفت در حال دادن نام جدید به یک پروژه شکست خورده هستند و فکر می کنند که می توانند با نام های جدید موفق شوند. اما این پروژه در جهان واقعی کار نمی کند.
