به گزارش ایران اکونومیست، آیین رونمایی و نشست خبری آلبوم «عصیان» ـ اثر تازه میدیا فرج‌نژاد ـ آهنگساز و نوازنده موسیقی ایرانی روز جمعه، سوم تیرماه در محل موزه ملی ارتباطات ایران برگزار شد.
میدیا فرج‌نژاد در ابتدای این نشست خبری ضمن ارائه توضیحاتی از روند تولید آلبوم «عصیان» بیان کرد: تقریبا چهار سال پیش ایده‌ی ساخت آلبوم «عصیان» در ذهن من شکل گرفت و تصمیم گرفتم در ادامه استاندارهای ساخت آلبوم «طغیان» که ۱۲ سال پیش ساخته بودم، آن را شروع کنم. هدفم این بود که بیشتر بتوانم روایت‌هایی از دوره‌های مختلف زندگی خودم را ارائه دهم و سعی کنم آثار، مبتنی بر بداهه باشند. از آن جایی که کشور ما بسیار پر اتفاق است، این امر روی موسیقی من هم تاثیرگذار بود.
در ادامه از او سوال شد که چرا به عنوان یک آهنگساز در یکی از آثار آلبوم جدید خود خوانده است؟ توضیح داد: من سال‌هاست که در عرصه خوانندگی کار کرده‌ام ولی هیچ وقت علاقه نداشتم خواننده شوم. در این اثر احساس کردم که این قطعه خیلی شخصی است، شاید نیاز است که خودم آن را بخوانم. البته با چند خواننده هم این اثر را امتحان کردیم ولی آنچه که خواستم نشد. در نهایت همه به من گفتند که با صدای خودم بهتر است. وگرنه اینکه مدعی خوانندگی هستم اینگونه نیست ولی به جرأت می‌توانم بگویم در بین سایر آهنگسازان، خواننده بهتری هستم. برای من تالیف، مهم‌تر از خوانندگی است که دوست دارم آن را در ارجحیت کارهایم قرار دهم.
این آهنگساز و نوازنده تار درباره دلایل انتخاب نام آلبوم خود، گفت: ما در کشوری زندگی می‌کنیم که انواع اتفاقات در آن رخ می‌دهد. زبان من موسیقی است و ترجیح می‌دهم به جای اینکه حرف بزنم، ساز بزنم و حرفم را با موسیقی بزنم. امیدوارم توانسته باشم آنچه را که اتفاق افتاد، حداقل بخشی از آن را با موسیقی خود بیان کنم. من هم محدودیت‌های خود را به عنوان یک فرد دارم ولی وظیفه خود دانستم در هر دوره‌ای تا جایی که می‌توانم در کنار مردم باشم.
فرج نژاد در ادامه درباره وظیفه هنرمندان برای اینکه در شرایط سخت در کنار مردم باشند، گفت: هر شهروندی نسبت به جامعه‌ای که زندگی می‌کند وظایفی دارد. در عین حال این جامعه ما را به عنوان یک هنرمند حمایت می‌کند و حداقل کاری که می‌توانیم کنیم این است که قدردان باشیم و قدرشناسی خود را با زدن حرف آنها نشان دهیم؛ البته که اکنون در شرایطی هستیم که رسانه‌ها آنقدر قدرت دارند که نیازی به اینکه هنرمندان حرف مردم را بزنند نیست و گاهی شاید تنها نیاز باشد که اعلام کنند کنار مردم هستند.
این نوازنده تار در بخش دیگری درباره اینکه در شرایط موجود چگونه شد که برای انتشار آلبوم ریسک کرده است، گفت: آلبوم «عصیان» در راستای آلبوم «طغیان» است. زمانی که آلبوم «طغیان» را هم ساختم در نشست خبری از من همین سوال را پرسیدند و من گفتم که نگران نیستم. به هر حال ما آنچه را که لازم است انجام می‌دهیم و بازخوردش را گرفته‌ایم. ولی شیوه‌های درآمدزایی در حوزه موسیقی تغییر کرده است و من در این آلبوم‌های اخیر تلاش کردم فارغ از آنچه در شیوه‌های درآمدزایی آثار موسیقایی وجود دارد، راه متفاوتی را انتخاب کنم و قطعاً می‌دانم فروش فیزیکی اثر مانند قبل ثمربخش نخواهد بود. تصمیم دارم به زودی برنامه‌ریزی‌هایی را برای برگزاری کنسرت داشته باشم که بعد از فارغ شدن از پروژه «تار و تار یخ» روی آن متمرکز خواهم شد.
میدیا فرج‌نژاد درباره برخی انتقادها از بی‌توجهی برخی از هنرمندان به آواز ایرانی گفت: من اعتقاد دارم در حوزه موسیقی دو نوع ممیزی وجود دارد؛ اولین ممیزی، ممیزی است که در وزارت ارشاد وجود دارد، ممیزی دوم هم مربوط به خود هنرمندان در مواجهه با مخاطب است که برای من بسیار مهم است. در این زمینه آواز برای من مهم‌ترین اولویتی است که روی آن تمرکز دارم. کما اینکه در پروژه «آواز معاصر» شاهد حضور بیش از ۷۰۰ هنرمند در مناطق کشور بودیم که به ما مراجعه کرده‌اند.
وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود درباره وضعیت موسیقی ایرانی بیان کرد: حال موسیقی ما خوب نیست، همین طور حال سینما، تئاتر و همه و همه. در عین حال موسیقی ما نیازی به ناجی ندارد. قرار نیست ما معجزه کنیم. ما فقط باید سعی کنیم با زبان و روایت خودمان موسیقی خود را ارائه کنیم و تربیت‌کننده نسلی باشیم که بتوانیم نسل بعدی را در موسیقی ایرانی شکوفا کنیم. من انتهایی برای رودخانه موسیقی نمی‌بینیم. من موسیقی ایرانی را بسیار عظیم‌تر از آنی که هست می‌بینم. موسیقی ما خیلی بزرگتر از آن است که بخواهیم طی ۵۰ یا ۱۰۰ سال آن را تخریب یا تضعیف کنیم. موسیقی ما طی زمان با موانع و مشکلات عظیم‌تری نسبت به آنچه اکنون در جریان است مواجه بوده و باز هم مسیر خود را پیدا کرده است. من نگران موسیقی نیستم، نگران موزیسین‌هایی هستم که به آنها توجهی نمی‌شود.
فرج نژاد درباره پروژه «تار و تار یخ» و شباهت‌هایی که با پروژه «تار ایرانی» علی قمصری دار هم توضیح داد: اردیبهشت سال ۹۹ پروژه‌ای به نام «صدای تاریخ» کار خود را آغاز کرد. پروژه‌ای که با حمایت میراث فرهنگی و هنرمندی سیف الله شکری شکل گرفت تا آثاری مبتنی بر موسیقی باستانی مناطق مختلف کشور توسط هنرمندان اجرا شود. به هر حال ذات موسیقی پژوهشی اینگونه است که از هیاهوهای رسانه‌ای به دور است اما من به شدت این پروژه را رصد می‌کردم و حتی در این زمینه کارهایی را انجام دادم. بعد از این ماجرا بود که دوستان دیگری در قالب دیگری پروژه را ادامه دادند و بعد در اوایل سال ۱۴۰۰ بود که جناب علی قمصری دوست عزیزم پروژه تار ایرانی را آغاز کرد. اما از پس این ماجرا برایم چنین شکل گرفت که می‌توان جور دیگری به چنین پروژه‌هایی تمرکز کرد.
وی افزود: یکی از مهم‌ترین نکاتی که برایم دارای اهمیت بود، توجه به ما به ازای ماجرا بود که چنین پروژه‌هایی اساساً چه آورده‌هایی برای ما دارد؟ آیا در این زمینه استانداردهای لازم برای ضبط چنین آثاری در کنار اماکن تاریخی وجود دارد؟ از سوی دیگر برای من نکته ناراحت‌کننده این بود که برخی از دوستان دائم می‌خواستند چنین القا کنند که این پروژه مال اوست، در حالی که چنین امر مصادره به مطلوبی مورد رضایت من نبود و نیست. به هر حال آنهایی که باید بدانند می‌دانند که این پروژه در همین قالب مربوط به سیف الله شکری است که اولین بار چنین ساختاری را در موسیقی کشورمان پیاده سازی کرد. هدف ما روایتگری بخشی از تاریخ سرزمین ایران با موسیقی است. اینکه هر بنای تاریخی دارای قصه‌های فراوانی است که می‌تواند مورد توجه مسئولان میراث فرهنگی کشور قرار گیرد تا از تخریب آن جلوگیری شود. شما مطمئن باشید چنین پروژه‌هایی ارث پدر ما نیست اما هرچه هست بنده در خدمتم تا هر تجربه‌ای را که می‌توانم در اختیار مخاطبان قرار دهم.
