به گزارش
ایران اکونومیست،کوثری سپس نخستین حضور سینمایی خود را در فیلم «در مسیر تندباد» ساخته
مسعود جعفری جوزانی تجربه کرد که در جشنواره فیلم فجر همان سال(1367) مورد
توجه هیات داوران و منتقدان قرار گرفت اما نقش نه چندان بلند وی به خوبی
دیده نشد.
«صنوبرهای سوزان» فیلم بعدی کوثری بود که ملودرامی سوزناک با ساختاری ضعیف به حساب می آید.
«دندان
مار» ساخته مسعود کیمیایی یکی از بهترین نقش آفرینی های کوثری در نقش دختر
جنوبی جنگ زده تنهایی است که با وجود کوتاهی مدت حضورش تاثیر عمیقی روی
مخاطب به جای می گذارد.
کوثری برای اجرای هرچه بهتر نقش، بیشترین تمرکز خود را روی نگاه خود گذاشت و عمق تنهایی شخصیت فوق را بدین شکل به مخاطب منتقل کرد.
نادیده
گرفتن «دندان مار» توسط هیات داوران جشنواره و متعاقب آن توقیف موقت فیلم،
شانس بزرگی را از این بازیگر برای ایفای نقش های بزرگتر در فیلم های دیگر
گرفت و او را به سمت سینمای بدنه و تا حدود زیادی گیشه پسند سوق داد.
«مرگ
پلنگ» ساخته فریبرز صالح، «ابلیس» به کارگردانی احمدرضا درویش، «جستجو در
جزیره» ساخته مهدی صباغ زاده و «آواز تهران» به کارگردانی کامران قدکچیان،
فیلم های تازه کوثری در این دوره بودند که فقط «آواز تهران» با موفقیت
تجاری خوبی روبرو شد که کوثری در آن نقش اول زن را برعهده داشت.
«خسوف»
ساخته رسول ملاقلی پور دیگر فیلم مهم دهه 70 این بازیگر است که فضای
مالیخولیایی آن تا حدود زیادی جلوی ارتباط مخاطب عام با آن را گرفته و
آنچنان که باید دیده نشد.
«خسوف» نیز به مانند دیگر ساخته های ملاقلی پور فضایی مردانه داشت و جای کار چندانی برای کوثری به عنوان بازیگر نداشت.
«پایان
کودکی» به کارگردانی کمال تبریزی فیلمی ضدجنگ با محوریت کودکان و نوجوانان
بود که نقطه قوت اصلی آن بازی خوب گروه بازیگران است.
کوثری نیز در
نقش مادر یک خانواده که درگیر هجوم عراقی ها شده، حضوری به شدت
متقاعدکننده داشت و بازی باورپذیری را با وجود فاصله کیلومتری خود با نقش
ارائه کرد.
«یک داستان واقعی» ساخته ابوالفضل جلیلی به عنوان یک
مستند داستانی اساسا جای کار چندانی برای بازیگران اثر نداشت و آنها نیز به
حضوری کوتاه جلوی دوربین در نقش خود اکتفا کردند.
فریبا کوثری نیز
از جمله این بازیگران است که حضوری کوتاه جلوی دوربین جلیلی داشت. وی مدتی
کوتاه پس از این فیلم دست به مهاجرت زد و چندسالی را دور از بازیگری سپری
کرد.
او اوایل دهه 80 وارد ایران شد و نخستین بار در مجموعه تلویزیونی «معصومیت از دست رفته» جلوی دوربین داوود میرباقری رفت.
نقش
«ماریای نصرانی» به عنوان سمپاتیک ترین نقش زن در این مجموعه به شدت مورد
استقبال مخاطبان قرار گرفت و کوثری را بار دیگر در کانون توجهات پس از
غیبتی چندساله قرار داد.
همین امر وی را برخلاف دوره نخست بازیگری، به سمت قاب کوچک سوق داد و هرچه بیشتر از پرده نقره ای سینما دور کرد.
«بی
گناهان» ساخته احمد امینی از مجموعه های خوب و خوش ساخت تلویزیونی دیگر
تجربه متفاوت کوثری در نقش زنی است که در جوانی برادر خود را از دست داده و
همسر او که مظنون به قتل است نیز از کشور گریخته است.
وی این کینه
کهنه و قدیمی و اثرات ویرانگر بر زندگی خود را به خوبی به تصویر کشید و گاه
مخاطب را به همذات پنداری و گاه به بی تفاوتی نسبت به خود وامی دارد.
با این حال این نقش آفرینی خوب، آفتی را برای کوثری شد که آن چیزی جز تکرار یکسری رفتارهای کلیشه شده در قالب نقش نیست.
در
حقیقت آن چیزی که در بازی فریبا کوثری در سریال های تلویزیونی و گاه نقش
آفرینی های سینمایی می بینیم، تنها یک بازی سرد و خشک با کمترین کنش هاست.
موضوعی
که حتی در مجموعه تلویزیونی «یلدا» نیز شاهد آن هستیم و فقط در قسمت های
پایانی با متحول شدن این شخصیت این کلیشه های دست و پاگیر شکسته می شوند.
در
این میان تنها نقش همسر «مختار» در مجموعه دیدنی «مختارنامه» اثر داوود
میرباقری از گزند این کلیشه ها دور مانده و کیفیت متمایزی نسبت به نقش های
اشاره شده در بالا دارد؛ نقشی کاملا مثبت که همذات پنداری مخاطب را
برانگیخته و در جبهه خیر کاملا کنشمند عمل می کند.
فریبا کوثری به
عنوان بازیگر، کارنامه ای کاملا دوپاره دارد که در نیمه نخست آن سینما و
نیمه دیگر تلویزیون غلبه دارد؛ در عین حال غیبت چند ساله کوثری در این عرصه
در این دو قطبی شدن کارنامه وی نقشی کلیدی داشته است.
