به گزارش ایران اکونومیست, ، برنامه غنی سازی اتمی ایران، نه تنها در روابط بین الملل تأثیر بسیاری گذاشته است، بلکه روابط گروه ها و احزاب سیاسی مختلف داخلی را نیز زیر سایه خود قرار داده است. پوشیده نیست که بسیاری از گروه های داخلی بر سر چگونگی پیش برد این برنامه یا مواضع ایران در برابر فشارهای خارجی در این زمینه، اختلاف نظرهای جدی دارند. به گونه ای که در بسیاری مواقع یک گروه، رقیبش را به سازش در راستای خواسته های استعماری و استثماری غرب متهم می کند و در نقطه دیگر، گروه رقیب، طرف مقابلش را متهم می سازد که مخالفتش با برقراری روابط با غرب، تأثیرات منفی بر پرونده هسته ای ایران دارد.
اما فارغ از همه این اختلاف نظرها، همه گروه های داخلی در یک نقطه نظر مشترک اند و آن اینکه ایران مانند هر کشور دیگری این حق را دارد که از انرژی صلح آمیز هسته ای استفاده کند. تا زمانی هم که مدرکی دال بر کاربرد نظامی این انرژی اتمی نباشد، هیچ کشور یا سازمان بین المللی حق ندارد و نمی تواند این کشور را از داشتن این منبع انرژی محروم کند. این دیدگاه مشترک، به دنبال مذاکرات ژنو به آشکارترین شکل ممکن نمودار شد و باعث ایجاد انسجام بالایی میان گروه های رقیب داخلی شد.
پیش و هنگام مذاکرات، گروه های اصلاح طلب با تمام توان پشتیبانی خود را از این مذاکرات اعلام کردند که در این زمینه با برخی گروه های اصول گرای میانه رو هم نوا بودند. اصولگرایان رادیکال نیز به دنبال سخنرانی و اعلام حمایت رهبری از تیم مذاکره کننده، یا سکوت پیشه کرده یا از شدت انتقادات شان کاستند. خوش بینی‌ها اما دوام نیاورد و سنگ اندازی های فرانسه باعث ناکامی مذاکراتی شد که به باور کارشناسان داخلی و بین المللی در حال به ثمر نشاندن «نتایج تاریخی» بود. اما دولت مردان فرانسه به یک باره و در میان بهت و شگفتی هم پیمانان غربی و همتایان ایرانی، نقشی را بازی کردند که از ایشان، دست کم در این برهه و به این شدت انتظار نمی رفت.
از همان لحظه ای که خبر مانع تراشی فرانسه در رسانه ها منتشر شد، موجی از نفرت در میان ایرانیان، فارغ از اصولگرا، اصلاح طلب یا بی طرف گسترش یافت. از فردای اعلام ناکامی این دور از مذاکرات، رسانه ها و روزنامه های اصلاح طلب و اصولگرا انتقادات تند و البته درست شان را از فرانسه آغاز کردند. شواهد ناکافی نشان می داد که این بار و در حالی که امریکا در برابر اسرائیل تا حدودی مقاومت نشان داده اند، فرانسه آلت دست کشوری شده است که خود صدها موشک و کلاهک هسته ای دارد و به هیچ وجه هم حاضر نیست زیر هیچ معاهده منع سلاح های اتمی را امضا کند. آنچه این شواهد را تأیید کرد، نه تعریف و تمجید مقامات اسرائیل از فرانسوی ها، بلکه سفر هیئت بلندپایه فرانسوی و در رأس آن فرانسوا اولاند، رئیس جمهورب این کشور بود. وی برای دریافت پاداش و شنیدن «به به» و «چه چه» نتانیاهو و دیگر جنگ طلبان اسرائیلی، به این کشور سفر کرده و مواضع زورگویانه شان در قبال برنامه اتمی ایران را دیگر بار در حضور اسرائیلی ها تکرار کردند. بی تردید این موضع غیرمنطقی فرانسه نه تنها بر روابط دیپلماتیک دو کشور پیامدهای منفی و درازمدت گذاشت، بلکه از خاطره شهروندان ایرانی نیز به این زودی زدوده نخواهد شد که این «فرصت تاریخی» که برای ایران و غرب پیش آمده بود را، چه کسی به سادگی سوزاند، آن هم برای خوش خدمتی به کشوری که خود دارای بیشترین میزان سلاح های هسته ای در جهان است.
