به گزارش روز شنبه ایران اکونومیست از روزنامه فرانسوی «لزاِکو»، تازه‌ترین مطالعات که نتیجه آن در هم‌اندیشی مدرسه اقتصاد پاریس مطرح شد، یکی از مشکلات بزرگ در هدایت گذار زیست محیطی جهان را نشان داد. نابرابری درآمد در جهان مستقیماً به نابرابری در انتشار گاز دی اکسید کربن می‌انجامد. همین امر سبب می‌شود تا کسانی که هزینه اقدامات خاص مبارزه با گرمایش جهانی را مانند مالیات کربن متحمل می شوند، احساس کنند این قواعد عادلانه نیست.
مطالعه ای «لوکا شانسل» اقتصاددان به وضوح نشان می‌دهد که ثروتمندترین کشورها نسبت به فقیرترین ها کربن بسیار بیشتری در جو منتشر می کنند.
نیمی از انسان‌هایی که کمترین درآمد را دارند، به‌طور متوسط ۱.۴ تن گاز دی اکسید کربن به ازای هر فرد و در سال منتشر می‌کنند، در مقابل ۴۰ درصد دیگر ساکنان زمین ۶.۱ تن کربن تولید می کنند. این میزان برای ۱۰ درصد جمعیت زمین شامل افراد مرفه به ۲۸.۷ تن و برای یک درصد ثروتمندترین‌ها به ۱۰۱ تن کربن در سال می‌رسد.
به طور کلی، نیمی از فقیرترین‌ها شامل حدود ۴ میلیارد نفر، کمتر از ۸۰ میلیون نفری که یک درصد جمعیت را تشکیل می دهند، گاز دی اکسید کربن تولید می‌کنند. به این ترتیب می توان گفت اگر هشت میلیارد انسانی که روی زمین زندگی می کنند همانند پاریسی‌ها یا نیویورکی‌ها زندگی می‌کردند، زمین مدت زیادی دوام نمی آورد.
این گزارش در مورد توزیع گازهای گلخانه ای بر اساس قاره‌ها، نشان می‌دهد که در شمال آمریکا جایی که ثروتمندترین‌ها سکونت دارند، بیشترین میزان این گازها تولید می شود. ۱۰ درصد کانادایی‌ها و آمریکایی‌های مرفه ۲.۳ برابر ۱۰ درصد ثروتمندترین‌های قاره اروپا جو را با انتشار کربن، آلوده می کنند.
نگاهی به سیر تحول تولید گاز دی‌اکسید کربن در جهان از سال ۱۹۹۰ تاکنون، تغییراتی را نشان می‌دهد؛ در ۳۰ سال اخیر، میزان تولید این گاز به طور متوسط به ازای هر فرد هفت درصد افزایش یافته است.
بر پایه ین گزارش، اگر مردم کره زمین براساس میزان انتشار کربن طبقه بندی کنیم، متوجه می شویم افرادی که بین صدک ۷۵ تا ۹۵ هستند، از سال ۱۹۹۰ تاکنون انتشار CO۲ را بین ۵ تا ۱۵ درصد کاهش داده اند. لوکا شانسل مسئول این تحقیق معتقد است این افراد، طبقه متوسط کشورهای توسعه یافته را تشکیل می‌دهند.
این اقتصاددان می گوید: سی سال است که طبقات متوسط در کشورهای ثروتمند میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را کاهش داده‌اند، بنابراین ناعادلانه است که هزینه انتقال زیست‌محیطی بر دوش آن‌ها گذاشته شود. بنابر این، مبارزه با گرمایش جهانی بدون فکر کردن به توزیع مجدد ثروت، اجرایی نمی شود.
