به گزارش ایران اکونومیست، حمید ابراهیمی می‌گوید:هنر انقلاب شکل گرفته و مدتی در مرکز توجه خیلی از افراد بوده است، اما امروز متاسفانه مسئولین فقط راجع به هنر انقلاب شعار می‌دهند و هیچ تعهدی نسبت به آن ندارند. به طور مثال یک حمید ابراهیمی نامی، یک نمایشنامه راجع به شهدای مدافع حرم و انقلاب کار می‌کند. هیچ ارگان و سازمانی پای کار او نمی‌ایستد اما ما نمایش‌هایی را می‌بینیم که بهتر می‌دانید چه نمایش‌هایی هستند. این نمایش‌ها علاوه بر داشتن اسپانسرهای خصوصی از طرف ارگان‌ها و سازمان‌ها نیز حمایت می‌شوند.
وی خاطرنشان کرد: مثلا ما نمایشی با عنوان "یک ماه، هزار آسمان" با موضوع انقلاب و شهدای مدافع حرم را در برج آزادی اجرا کردیم و سپس با هماهنگی رئیس مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری آن را در حوزه اجرا کردیم اما نه تنها کمکی از طرف زارعی ندیدیم، هیچ کس برای دیدن نمایش مذکور نیامد و این برای من خیلی جالب است. این نشان‌دهنده این است که هنر انقلابی دیگر برای مسئولان ما مهم نیست زیرا اگر مهم بود، حتما مثل ۱۰ یا ۱۵ سال پیش که جشنواره‌های دفاع مقدس و نمایش‌های انقلابی برگزار می‌شدند، اقدامات حمایتی انجام می‌شد.
او افزود: ما نتیجه می‌گیریم که امروزِ روز، کارهایی از جنس هنر انقلابی در میان مسئولان و هنرمندان خواهان ندارند اما من شخصا تجربه کرده‌ام که مردم آثار انقلابی که شعاری نباشند و حقیقت را بگویند، دوست دارند مثلا یکسری از جانبازان کار من را دیدند و من از میزان استقبال آنها حیرت کردم. وقتی شوق دیدن آثار انقلابی در مردم هست اما مسئولان اهمیتی به چنین آثار نمی‌دهند، من دفعه دیگر آن آثار را تولید نمی‌کنم زیرا سه ماه از جیب خودم پول گذاشتم و ضرر کردم تا تئاترم را روی پا نگه دارم و اکنون جز حسرت چیز دیگری بر دلم نیست.
ابراهیمی ادامه داد: بنابراین هم‌اکنون وضعیت هنر انقلابی ما حداقل برای من نامناسب است. من اگر جای مسئولان بودم تکلیفم را مشخص می‌کردم و وقتی شعار انقلاب می‌دهم و پشت مسائل انقلاب خودم را پنهان می‌کنم، در عمل نیز از آثار انقلابی حمایت می‌کردم زیرا در غیر این صورت جز نفاق کار دیگری نمی‌کنم. من از هنر انقلابی خیر ندیدم؛ من که از اوایل جشنواره‌های دفاع مقدس، مسجد، سوره و هر جشنواره مذهبی دیگری کار هنری انقلابی کردم بعد از این همه کار کردن در این حوزه، دیگر کار نمی‌کنم.
این بازیگر تئاتر افزود: هنر انقلاب از گذشته تا به امروز به دلایل مختلف رو به افول بوده است. یکی از دلایل آن وجود مسئولانی است که شناخت کافی از هنر انقلاب ندارند و با کارها و اقداماتشان به آن ضربه می‌زنند. آنها پیکره هنر انقلاب را نابود می‌کنند. من که در این مملکت نماینده هیچ کس نیستم و فقط نماینده خودم هستم، دیگر برای دلم کار نمی‌کنم زیرا با توجه به جنس تبلیغات معلوم است که به کدام سوی می‌رویم.
او درباره شهید آوینی گفت: من شخصا چند سال پیش با گروهی تشکیل شده از افرادی چون علی سلیمانی، آرش دادگر و الوند به مناطق جنگی رفتم و وقتی به منطقه شهادت شهید آوینی رسیدیم غروبی دلتنگ را دیدم. آنجا خیلی پر درد است و حس عجیب و غریبی را به آدم می‌دهد. آدم در آنجا حس می‌کند عده‌ای از افراد حضور دارند اما دیده نمی‌شوند. من واقعا وجود آنها را حس می‌کردم. مرتضی آوینی آدم بزرگی بود زیرا از زیست راحت خودش گذشت و به سراغ سختی‌ها رفت. او می‌توانست مثل خیلی از دوستان ما پشت میز بنشیند و راحت حرف بزند اما دوربینش را برداشت و به مناطق پر از مین، چنگ و خشونت رفت تا عاشقانه و عارفانه لحظاتی را ثبت کند که بچه من امروز روز، با دیدن آنها معنی رشادت را درک کند.
