غذایی که صیاد شیرازی از خوردنش امتناع کرد

زمستان سرد و سختی بود و مدام برف و باران می بارید. وضعیت عبور و مرور، حالت خاصی داشت. در روز خودرو نمی توانست عبور کند. از بس گل و لای بود به جای پوتین ها که درگل و لای گیر می کردند از چکمه های بلند باغبانی که همه کمک مردمی بود استفاه می کردیم.

یکی دیگر از مشکلات ما سوخت بود که در آن نقطه کور به سختی به دست می آمد. جیره سربازان نیز مشکل دیگر ما بود. تا آنجایی که مقدور بود جیره را خشکه از ارتش دریافت می کردیم. ارتش به ما چندین تن برنج و روغن و گوشت می داد اما مشکل ما حمل آن ها بود.

شب در تاریکی یکی برای این که از شلیک دشمن در امان باشیم این اقلام را شبانه به دوش سربازها از کوه های سخت عبور می دادیم و بعد به وسیله جیپ یا خودروهای آیفا که همه روسی بودند عبور می دادیم که اکثراً مورد اصابت گلوله قرار می گرفتند و از بین می رفتند.

برای آوردن سوخت نیز دردسر داشتیم؛ ارتش در آن زمان تانکرهایی داشت که سه تانکر بغل هم و روی هم نصب شده بود که در هر قسمت آن نفت و بنزین و گازوئیل می ریختیم. ما این تانکرهای 20 هزار لیتری را زیر تپه ها مدفون کرده بودیم که اگر گلوله هم خورد منفجر نشود. حدود چهار یا پنج متر خاک روی این تانکرها بود و بغل تپه را شکافته بودیم و سوختی که به سنگرها می رساندیم با پیت های بیست لیتری و توسط سرباز آورده می شد که آن هم سختی خود را داشت.

از طرفی آشپزخانه ما درست زیر هدف دشمن بود. هر بار که سربازها برای دریافت غذا مراجعه می کردند دشمن دقیق می دید و با مینی کاتیوشا یا سلاح های دیگر همان جا را مورد هدف قرار می داد و تلفات سنگین بود. ناچار شدم به این وضعیت خاتمه دهم و فکری اساسی بکنم.

دوباره به حاجی عباسی زنگ زدم و گفتم: حاجی جان، من برای هزار نفر قوری و کتری و قاشق و چنگال و ظروف می خواهم.

با خنده گفت: این ها را برای چه می خواهی؟ مهمانی دارید؟

گفتم: هر وقت کمک را رساندی متوجه می شوی!

یک هفته طول نکشید که حاجی عباسی وسایل مورد نیاز و چراغ های خوراک پزی را به ما رساند. به هر سنگر یک چراغ والور رسید که هم می توانستند روی آن آشپزی کنند و هم سنگر را گرم نگه می داشت، به علاوه یک کتری، قوری، قابلمه و تعدادی قاشق و بشقاب رویی و...

روزانه به هر سنگر مقداری برنج با سیب زمینی و مواد خوراکی دیگری می دادیم که خودشان آشپزی کنند. روزهای اول با سیب زمینی غذا درست می کردند چون راحت بود. به هر جهت کم کم به آشپزی وارد شدند و نیاز آن ها را وادار به آموزش کرد.

مشکل دیگر ما نان بود که می بایست نان را از سنندج برای ما می آوردند که تا به دست ما می رسید بیات شده و کپک می زد. باز هم از حاجی عباسی کمک گرفتم. از او خواستم تلبمه های مثل چراغ پریموس هست و تابه های بزرگی که به آن ساج می گفتند، برای ما تهیه کند.

مثل همیشه خیلی زمان نبرد که حاجی عباسی مهربان و خداشناس همه را برای ما تهیه کرد و ما در داخل منطقه نبرد یک خبازخانه زیر یک ارتفاع بنا کردیم و لوله کشی کردیم که از این تلمبه ها با فشار نفت استفاده می کردیم و مسیر آن را ارتفاع دادیم. تعدادی سرباز از گروهان که در نانوایی کار کرده بودند جمع کردم.

روزهای اول خمیری تحویل می دادند با گلی که زمین می زدند، خیلی تفاوت نداشت ولی کم کم این کار را یاد گرفتند و روی ساج ها نان می پختند.

ما حسابی خودکفا شده بودیم و بیرون از دشت پنجون هیچ کاری نداشتیم که تلفات بدهیم. بعدازظهر ساعت چهار در عقب یگان دژبان گذاشته بودم و راه را می بستیم، حتی درجه دار و افسری که می خواست به گروهان ارکان در شرق دشت پنجوین برود اگر تا چهار نرفته بود دیگر اجازه خروج نداشتند، چون دشمن کمین نشسته بود و اکثر هنگام خروج راه را به اشتباه می رفتند که یا مجروح یا اسیر می شدند. من در آن زمان آن جا در حدود 20 تا 30 اسیر دادم.

تعدادی از سربازان شمالی را که از جنگیدن در خط خارج کرده بودم کارشان ماهی گیری شده بود. از سنندج تورهای ماهیگیری خریده بودند و در تاریکی شب تور را به آب می انداختند که تا مورد هدف دشمن قرار نگیرند.

رودخانه ای که در آن ماهیگیری می کردند اسمش قزلچه بود و مال عراق چون ما 160 کیلومتر داخل خاک دشمن بودیم. صبح های زود که تور را از آب می کشیدند آن قدر ماهی گرفته بودند که به هر سنگر دو، سه ماهی می رسید.

یک روز بعدازظهر به من ابلاغ شد که فرمانده نیروی زمینی صیاد شیرازی وارد منطقه شده و خیلی سریع برای احترام نزد ایشان رفتم که با اخلاق نیکویی که داشتند به سنگر من آمدند، چون وقت ظهر بود ابتدا نماز خواندیم.

دو برادر پاسدار هم همراه او بودند، صحبت آنها درباره ارتفاعی بود که پشت سر واحد من قرار داشت. دقیقاً 1904 متر ارتفاع از سطح دریا داشت و قصد حمله به آن ارتفاع را داشتند، گفتم: برادر، ما در دانشکده نظامی می خوانیم هرگاه که قرار است حمله ای صورت بگیرد باید به پنج سؤال جواب دهیم، که یکی از آن عملیات آینده را تسهیل می کند؛ حالا شما چه می خواهید و قصد شما از این حمله چیست؟

- ما می خواهیم جاده سلیمانیه را در اختیار بگیریم.

نقشه را جلوی دستش گذاشتم و گفتم:

- می توانی این نقشه را بخوانی.

- بله...

- این ارتفاعی که شما می خواهید به آن حمله کنید چه قدر است؟

- 1904 متر

- و ارتفاع پشت سری آن چه قدر است؟

- 1906، دو متر هم که چیزی نیست.

- ازنگاه نظامی ها دو متر یعنی این که روی طبقه اول یک ساختمان یک تیربار بگذارید و همه بدون اسلحه و پیاده روی آسفالت بودن و خوب این تیربار همه این ها را درو می کند.

- خوب پس تکلیف چیست؟

صیاد شیرازی در بحث ما شرکت نمی کرد و فقط حکم شنونده را داشت، به برادر پاسدار جواب دادم: من به ارتفاع مورد نظر شما حمله می کنم ولی یک ساعت می توانم نگاهش دارم چون بیش از یک ساعت نمی توانیم این ارتفاع را نگه داریم، چون ارتفاع بلند تری بالای سر آن هست و دو متر خیلی ارتفاع است.

صیاد شیرازی لبخند بر لب گفت: این قدر عجله نکنید، کمی صبر داشته باشید. من گرسنه ام شده، ناهار دارید؟

سریع امربر را فرستادم ناهار را بیاورد، از اتفاق غذای آن روز ما ماهی کباب بود. شهید سرافراز صیاد شیرازی تا نگاهش به ماهی انداخت اخم هایش درهم رفت و گفت: فرستادید از سنندج بخرند؟ بگو این را ببرند،برای ما غذای سرباز بیاورند.

گفتم: قربان! خوشبختانه امروز تمام سربازان از همین غذا تناول می کنند.

به گفته ام اعتماد نکرد و یکی از محافظین خود را فرستاد که ببیند سربازان دیگر چه غذایی می خوردند. طولی نکشید که محافظ با یک تکه ماهی کباب شده برگشت و گفت: آنها روی آتش ماهی کباب می کردند، می خوردند. غیر از ماهی هم غذایی دیگری نداشتند.

شهید صیاد گفت: صبوری، جریان این ماهی چیه؟ ما در برنامه ارتش ماهی نداریم.

در حین خوردن ناهار همه را برای او بازگو کردم، از آشپزی سربازها گرفته تا پختن نان و گرفتن ماهی. لبخند رضایت بخشی بر لب آورد.

یک هفته پس از آن ماجرا حمله آغاز شد ولی متأسفانه عملیات ما موفقیت آمیز نبود و با تلفات خیلی سنگینی همراه بود که بعدها پیکر شهدا تخلیه و به داخل کشور آورده شد.

در آن روزها فکرم مشغول این بود که عراقی ها با چه وسیله ای برای پرسنل خود آذوقه می آوردند، چون آنها هم مثل ما شرایط خوبی نداشتند و جاده آسفالت دره میانه را ما بسته بودیم و نمی توانستند از آنجا بیایند. هربار که با دوربین دشمن را زیر نظر می گرفتم می دیدم که ظهرها به سربازان ناهار نمی دهد و شب هم فقط یک ساندویچ، در حالی که ما سه وعده را کامل به سربازانمان غذای گرم می دادیم.

برای من جای سؤال داشت که این ساندویچ ها از کجا برای این ها می رسد چون آنها مثل ما خودکفا نبودند. بالأخره طاقت نیاوردم و به یکی از افرادم که بچه زبلی بود گفتم: سرگروهبان، برو در منطقه شناسایی کن عراقی ها با چه وسیله ای برای پرسنل خود آذوقه می برند و اصلاً از چه راهی می روند.

بعد از چند روز شناسایی گفت: قربان، عراقی ها با قاطر آذوقه را به پرسنل خود می رسانند. نزدیک ده شیخ لطیف، عراقی قاطرها را آنجا می بندند و بارشان را تحویل می دهند و بعد از دو سه ساعت استراحت قاطرها را می بندند و بعد حرکت می کنند.

تصمیم گرفتم هر طور شده یک گروه تشکیل دهم که بفرستم قاطرها را به غنیمت بگیرند. موضوع را با ستوان حسین یاسینی در میان نهادم و به سرگروهبان گفتم که محل استقرار دقیق قاطرها را بگوید و دوباره آنها را برای بازدید فرستادم البته این بار با دقت بیشتر. پس از شناسایی از منطقه پنج سرباز دیگر به گروه آنها اضافه کردم و دقیق جای آر.پی.جی زن ها و تیربارها را مشخص کردند. ده سرباز را نیز مأمور کردیم بتوانند قاطرها را تیمار کنند و حرکت دهند.

مأموریت را برای شب گذاشتیم که خطر آن کمتر بود. بعد از صحبت های لازم یک گروه از افراد ورزیده را نیز اسکورت آنها کردیم. همه را از زیر قرآن رد کردیم و من با نگرانی در کمین، منتظر برگشت آنها بودم. بیشتر بچه های گروه از دهات و ترکمن بودند.

پس از یک ساعت انتظار پر از اضطراب فرماندهی گشتی به من اطلاع داد که قاطرها بازگشتند و بچه ها سوار...

دل توی دلم نبود و مدام از خداوند و ائمه اطهار (ع) کمک می طلبیدم که برای این عزیزان اتفاقی نیافتد و سالم به قرارگاه برگردند.

به یاری خداوند قبل از روشنی هوا برگشتند و از کمینی که من بودم عبور کردند. تازه آن موقع بود که نفس راحتی کشیدم. با دیدن قاطرها تازه به این موضوع فکر کردم که جو و علوفه از کجا بیاوریم. چند نفر از بچه ها را فرستادیم که بوته های خشک شده را بکنند و موقت به آنها بدهیم، بعد با بی سیم به کرمانشاه اطلاع دادیم که ده قاطر به غنیمت گرفتیم که زبان بسته ها نیاز به جیره دارند و برای ما جو و یونجه بفرستند. تقاضای یک دامپزشک کردیم چون نیاز به معاینه داشتند که معلوم شود مریض نیستند.

قاطرها در آن کوه و کمر حکم بهترین آیفاهای روسی را برای ما داشتند که می توانستیم از آن به بهترین نوع استفاده کنیم.

با بالا آمدن خورشید و روشنی روز به سراغ قاطرها رفتم روی کپل های آن مهر خورده بود که متعلق به کدام لشکر و تیپ عراق هستند. از آن تاریخ به بعد قاطرها حکم وسیله نقلیه را برای ما پیدا کردند و تمام آذوقه و مواد سوخت را با آنها جابه جا می کردیم و به راحتی به قرارگاه می رساندیم.

بعد از گذشت مدتی که از آن منطقه عوض شدیم قاطرها را بار دو کانکس کردم و به سومار آوردم، اما در آمادگاه سومار هیچ کس زیر بار قاطرها نرفت و حاضر نبودند آنها را تحویل بگیرند در آخر ناچار شدم همه را رها کنم.(فارس)

سرتیپ جانباز رضا صبوری زاده