«لیگ ستارگان قطر به پایان رسیده و قرارداد تعدادی از بازیکنان ایرانی با باشگاه‌هایشان خاتمه یافته است. همین مساله باعث شده حرف و حدیث‌های زیادی در مورد احتمال بازگشت آنها به لیگ ایران سر زبان‌ها بیفتد. به طور مشخص می‌توان به زوج ثابت قلب خط دفاعی تیم ملی اشاره کرد. شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان در این فصل تحت قرارداد الریان و الاهلی بودند و کلا هم فصل موفقی را پشت سر نگذاشتند.
با توجه به مشکلات ساختار دفاعی پرسپولیس، آزادشدن این بازیکنان و ابراز علاقه مستمر آنها به حضور دوباره در جمع سرخ‌پوشان، شایعات زیادی در مورد بازگشت هر دو بازیکن به فوتبال ایران به گوش می‌رسد، اما در عین حال برخی بر این باورند که این اتفاق به این زودی‌ها رخ نخواهد داد. بعضی منابع نزدیک به این دو بازیکن اعلام کرده‌اند آنها در درجه اول بخت‌شان را برای ادامه حضور در لیگ قطر می‌آزمایند و اگر چنین موقعیتی برایشان فراهم نشد، پس از آن گزینه بازی در لیگ برتر ایران را بررسی خواهند کرد.
طبیعتا این چیزی نیست که هواداران پرسپولیس را خوشحال کند اما واقعیت همین قدر تلخ و گزنده است. امروز بازی در ایران نه برای این دو بازیکن، بلکه برای بسیاری از دیگر فوتبالیست‌های کشور اولویت آخر است. آنها تا جایی که امکان داشته باشد، دنبال قرارداد دلاری هستند و مهم‌ترین دلیلش هم منافع اقتصادی است. اگر امروز قیمت دلار را ۲۶ هزار تومان در نظر بگیریم، یک قرارداد ۸۰۰ هزار دلاری برای بازیکنان ایرانی بیش از ۲۰ میلیارد تومان درآمد خواهد داشت. تازه آنها این پول را خیلی هم راحت می‌گیرند. تقریبا هیچ‌یک از باشگاه‌های ایرانی بضاعت پرداخت چنین پولی را ندارند. اگر هم قراردادی با این قیمت با یک بازیکن بسته شود، افشای آن باعث ایجاد یک فشار اجتماعی بزرگ روی فوتبالیست مورد نظر خواهد بود. خب چرا آنها باید پول بیشتر و راحت‌تر را رها کنند و با رنج و فشار بیشتر، دستمزد کمتر بگیرند؟ گاهی البته فرمول تعصب و وفاداری موثر می‌افتد اما این هم بسیار نادر است. کار به جایی رسیده که بازیکنی مثل مرتضی پورعلی‌گنجی که همین روزها با پرسپولیس تمرین می‌کند، آشکارا می‌گوید اگر پیشنهاد خارجی نداشت با سرخ‌پوشان قرارداد رسمی می‌بندد. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!»
دنیای اقتصاد
