18 نماینده مجلس در کمیسیونی که آن را مشترک می‌خوانند به طرح صیانت رای مثبت دادند. البته به نظر می‌رسد دیگر نمایندگان مجلس که خارج از این کمیسیون بودند به دنبال ملغی کردن این طرح هستند و معلوم نیست سرانجام این طرح و این کمیسیون به کجا خواهد رسید.
نکته جالب در مورد این تصمیم این است که طرح صیانت صدای همه را درآورده است و اصلاح‌طلب و اصول‌گرا در کنار هم از این 18 نفر می‌پرسند این چه تصمیمی بود که گرفتید؟
اما چرا این نمایندگان مجلس به دنبال تصویب چنین طرحی هستند و برخلاف نظر بسیاری از افراد جامعه عمل می‌کنند؟ برای پیدا کردن پاسخ این سوال کار زیاد سختی نداریم و به راحتی می‌شود به جواب رسید.
می‌دانید که با گسترش فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، مسئولین کشور در یک اتاق شیشه‌ای قرار گرفتند و هر حرف و کلام آنها زیر ذره بین افکار عمومی است. دیگر نمی‌شد حرفی زد و کاری کرد بدون اینکه کسی مطلع شود.
برخی از چهره‌های سیاسی کشور از همین اتاق شیشه‌ای می‌ترسند. از اینکه مردم به راحتی رفتار و عملکرد آنها را می‌بییند و قضاوت‌شان می‌کنند. به خاطر همین تصمیم گرفتند که این اتاق را آجری کنند.
آیا در شبکه‌های اجتماعی داخلی که انشالله بهترین کیفیت جهانی را دارند، می‌شود از سیلی نماینده مجلس به سرباز حرف زد و فیلم آن را منتشر کرد؟ می‌شود به داد و بیداد نماینده مجلس در گمرک پرداخت؟ می‌شود از رفتارهای ناشایست مقامات دولتی سند منتشر کرد؟
مردم دوست دارند مسابقه ورزشی دختر ایرانی را تماشا کنند. صداوسیما این مسابقه را سانسور می‌کند، آیا در شبکه‌های اجتماعی داخلی می‌شود این مسابقه را دید؟
الان در فرمانداری یک شهر کوچک وقتی فرماندار رفتار خلاف عرفی انجام می‌دهد، تمام مردم متوجه آن می‌شوند. این درحالی است که در زمان‌های نه چندان دور فقط اهالی آن شهر یا استان در جریان داستان قرار می‌گرفتند.
بله، یکی از دلایل علاقه مردم به شبکه‌های اجتماعی خارجی، همین رسیدن اخبار بدون سانسور است. اخباری که در رسانه‌های داخلی به ویژه صداوسیما منتشر می‌شود لای زر ورق سانسور پیچیده شده است و مردم تشنه اخبار بدون سانسور هستند.
البته این نمایندگان محترم نباید فراموش کنند که بسیاری از مردم امروز نان خود را از همین شبکه‌های اجتماعی در میآوردند و اگر آنها واقعا دغدغه مردم را دارند و دم از آنها می‌زنند باید بدانند که تصمیم آنها یعنی آجر شدن نان مردم! و ای کاش به جای این طرح‌های سیاسی، کمی بیشتر به فکر نان و جان مردم بودند، مدعیان مردمی بودن!
عصرایران؛ مصطفی داننده
