بی تردید رضا درویش و دیگر مدیران پرسپولیس قرار نیست تا ابد میراث دار قرارداد های به زعم خود اشتباه گذشته باشند اما هر یک از این تعهدات احتمالا در صورت عدم اجرای به عهد سنگی برای آینده باشگاه می شوند.
تعهداتی چون قرارداد فی ما بین باشگاه شهر خودرو و پرسپولیس بر سر یحیی یا بد عهدی در پرداخت مطالبات بیرو همه از این دست هستند. حالا پرسپولیس برای رفع بخشی از مشکلات مالی خود قراردادش با بانک گردشگری را یک طرفه فسخ کرده و قراردادی با ایرانسل بسته که درآمدی احتمالا دو برابری برایش به همراه دارد. قراردادی که البته ۶ ماه قبل از پایانش به صورت یک طرفه لغو شده اما هیچ توضیحی درباره تبعاتش مطرح نشده است.
اینکه اگر این پروسه به پرونده ای جدید بدل شود یک سوی ماجراست و اتفاق تلخ دیگر هم می تواند ایجاد حس بی اعتمادی برای قراردادهای مالی اقتصادی در فوتبال باشد. این عدم پایبندی به تعهدات به واسطه مشکلات مالی که چند باری در فوتبال رخ داده اگر منجر به خروج سرمایه گذاران خصوصی شود، در بلند مدت دیواری از بی اعتمادی می سازد که بهایش بسیار گرانتر از آورده آن است.
این ها نکاتی هستند که احتمالا پس از خصوصی سازی و ورود تیم ها به تالار شفاف بورس قابل تکرار نخواهند بود و مدیریت یک از تیم ها به ازای هر امضاء باید خیلی شفاف اثرات منفی یا مثبت رفتارش را افشاء کند و دیگر نمی تواند بعد از هر تصمیمی با ایجاد دیواره انسانی ایجاد خشم هواداری هر رفتاری را توجیه کند.
خبرآنلاین
