مریم روحی؛اگر به یکی دو هفته گذشته ورزش به خصوص فوتبال نگاه کنیم به روزهای تاریک و غم انگیز می رسیم. روزهایی که همه با امیدواری منتظر معجره بودند اما رخ نداد و تمام دست هایی که برای دعا بلند شده بود، خالی ماند. حتی اگر همین امروز از ویروس کرونا خلاص شویم و یک نفر هم به جمع فوتی ها اضافه نشود بازهم فوتبال ایران داغدار مهرداد میناوند و علی انصاریان می ماند؛ برای همیشه.
اما فوتبال ایران در میان این غم و اندوه همبستگی خاصی را تجربه کرد که ای کاش در چنین شرایطی رخ نمی داد؛ در این مدت دیگر نه خبری از کری های رنگی بود و نه کسی به دیگری توهین می کرد. به جرات می توان گفت که پیش از این فوتبال ایران چنین تجربه ای نداشت، حتی زمانی هم که هادی نوروزی یا مهرداد اولادی فوت کردند چنین جوی در فوتبال ایران به وجود نیامد و بدرفتاری ها و حتی شایعه ها درباره دو مرحوم منتشر شد.
حتی بدترین و تیره ترین روابط هم در فضای غم انگیز از دست دادن انصاریان و میناوند به دوستی ختم شد که در صدر آن می توان به آشتی علی دایی و علی کریمی اشاره کرد اما چه فایده که این آرزوی میناوند نه در زمان حیات او بلکه کنار مزار او برآورده شد. قطعا عمل کردن به آرزوی میناوند اتفاق خوشایندی بود و حداقل دیدن علی کریمی درآغوش علی دایی یک نقطه روشن در تاریکی مطلق این روزهای فوتبال بود.
رفاقت سرخابی ها با صدای مرگ!
فوتبالی که مدت هاست با زشتی عجین شده و هیچ دوستی و رفاقتی در آن نیست. سراسر دعوا و تهمت است و خبری از جوانمردی نیست اما اتفاقاتی که در واکنش به درگذشت دو پیشکسوت فوتبال ایران رخ داد، اتحاد و همدلی فوتبالی ها به خصوص سرخابی ها را سبب شد. گویا مهرداد و علی ریسمان پاره شده همدلی فوتبالی ها باردیگر بهم گره زد اما چرا این رفتارها در زمانی که خبری از تسلیت نیست رخ نمی دهد؟ اشک های کاپیتان استقلال برای یک پرسپولیس، مصاحبه بدون کری فتح الله زاده، غم علی منصوریان و در نهایت ادای احترام آبی ها به بازیکنی که اعتراف کرده بود به خاطر لجبازی با برخی پرسپولیسی ها به استقلال آمده از نکات قابل توجه است.
رفاقت سرخابی ها با صدای مرگ!
حتی در خصوص مهرداد میناوند هم که همیشه با سنگین ترین کلمات برای رقیب کری می خواند این اتفاق رخ داد. صفحه اینستاگرامش پر از پیام های هواداران استقلال شد هوادارانی که آرزو می کردند او دوباره بلند شود حتی اگر قرار است بازهم برایشان کری بخواند و با اعصاب آن ها بازی کند.
نه فقط در فوتبال، بلکه همه جا سایه سنگین مرگ می تواند همه چیز را تغییر دهد. زمانی که مرگ فرا می رسد آن هم برای کسانی که بودنشان کنار ما به یک عادت تبدیل شده بیش از قبل قلب ها را بهم نزدیک می کند. اما مگر حتما باید لباس سیاه غم برتن هایمان باشد تا دست رفاقت را به سمت یکدیگر دراز کنیم؟ حتما باید با بغض و اشک با احترام به رقیب صحبت کنیم؟ قطعا این فضای دوستانه و سراسر محبت آمیز می توانست قبل از درگذشت این دو هم رخ بدهد اما این اتفاق نیفتاد و زمانی که صدای مرگ واضح تر از همیشه به گوش رسید قلب ها بهم نزدیک شد گویی مرگ تنها راه احیای رفاقت هاست!
رفاقت سرخابی ها با صدای مرگ!
حسین عبدی کاپیتان اسبق پرسپولیس در این باره می گوید: چرا باید حتما کسی را از دست دهیم تا دوستی و رفاقت ایجاد شود؟ اصلا چرا باید در این مواقع یاد بازیکنان قدیمی بیفتیم؟ امیدوارم همیشه به هم احترام بگذاریم. کری خوانی مشکلی ندارد، بی احترامی بد است.
او درباره آشتی دایی و کریمی بعد از مرگ میناوند هم توضیح می دهد: در این شرایط خودمان نباید خودمان را تحریم کنیم. به اندازه کافی مشکل هست. پیشکسوتان علیرغم دلخوری‌ها باید قدر یکدیگر را بیشتر بدانند و خوشحالم این اتفاق افتاد.
