«بعد از فینال لیگ قهرمانان آسیا، یحیی گل‌محمدی به طور پیاپی نسبت به جدایی بشار رسن ابراز دلخوری کرده و مدیرعامل پیشین باشگاه و هیأت‌مدیره فعلی را نواخته است. او در نشست خبری قبل از بازی با نساجی هم بار دیگر به این موضوع ورود کرد و حمایت بزرگان باشگاه از جدایی بشار را زیر سؤال برد. حالا این که منظورش از بزرگان باشگاه کیست، کمی مبهم به نظر می‌رسد اما اصل مطلب توقعی است که سرمربی سرخپوشان بابت ادامه حضور هافبک عراقی در این تیم داشت. در این مورد واقعا نمی‌شود به گل‌محمدی حق داد.
نکته اینجاست که رسن به عنوان یک هافبک با استعداد خارجی سه سال‌ونیم پیراهن پرسپولیس را پوشید و از همان روز اول هم دلیل اصلی حضورش در این تیم را پیوستن به لیگ‌های اروپایی عنوان کرد. او در این مدت خدمات زیادی به تیم کرد و نهایتا اگرچه در این مقطع نتوانست به اروپا برسد، اما ترجیح داد حضور در لیگ قطر را بیازماید و لااقل پول بیشتری دربیاورد. بشار در این مدت همه رقم با باشگاه ساخت و مطلقا حاشیه‌ای هم نداشت. آخرین لطف او به پرسپولیس هم ادامه حضور در مسابقات این تیم تا فینال لیگ قهرمانان آسیا بود؛ آن چه هیأت‌مدیره می‌گوید «رایگان» بوده و رسن بابت فصل جدید پولی دریافت نمی‌کند. اگر این طور باشد او واقعا کار بزرگی کرده، چون بازیکنان عادی هم پیش از عقد قرارداد حاضر نمی‌شوند حتی در یک جلسه تمرینی ساده حاضر شوند، بشار اما بیم مصدومیت را به جان خرید و در این شرایط کرونایی، در تمرینات، مسابقات و سفرها حضور یافت.
پرسش این است که اگر رسن امروز از پرسپولیس نمی‌رفت، چه زمانی باید جدا می‌شد؟ او ۲ فینال آسیا کنار تیم بوده، چند قهرمانی آورده و همیشه هم شرایط بهتر برای حضور در دیگر تیم‌های ایرانی و خارجی را داشته است. قراردادش هم که برای نیم‌فصل بند جدایی داشت و اگر نه، بالاخره آخر فصل می‌توانست رایگان جدا شود. خب تا کی می‌شد این بازیکن را در پرسپولیس نگه داشت؟ تنها راهش شاید این بود که در ایران به اندازه قطر به او دستمزد پرداخت شود. آیا این کار مقدور است؟ وقتی بازیکنان ایرانی با تجربه هزار بار بوسیدن لوگو بی‌خیال دستمزدهای بالاتر در قطر نمی‌شوند، از بشار چه انتطاری داشتید؟ به نظر می‌رسد بهتر باشد گل‌محمدی از کنار این ماجرا عبور کند و روی داشته‌هایش متمرکز شود.»
همشهری
