قراردادهای هوشمند

به گزارش ایران اکونومیست-gmail.com@khojir.lbmaبه کد رایانه ای اطلاق میشود که به طور خودکار برای اجرای وظایف قراردادی تعریف شده، طراحی » قرارداد هوشمند « اصطلاح
شده است. در اصل، این اصطلاح به ترتیبی گفته میشود که اجرای خودکار آن واقعاً قابل توقف نیست. با این حال، در عمل، این
اصطلاح معمولاً به ترتیبات اجرای خودکار اشاره دارد، حتی اگر برخی از مراحل ممکن است به ورودی و کنترل انسان نیاز داشته
یک پروتکل معاملاتی رایانه ای است که شرایط قرارداد را اجرا میکند یا اینکه « باشند. بعلاوه، در مورد این سوال که آیا فقط
باید گفت وضوح کمی وجود دارد. عموماً ، قراردادهای هوشمند ،» قراردادهای هوشمند خود دارای قدرت الزام آور بین طرفین هستند
به عنوان رویکردهای کارآمد برای خودکارسازی برخی از شرایط و تعهدات توصیف شده در یک قرارداد حقوقی تلقی میشوند.
با این حال، فناوری نوظهور بر قراردادهای حقوقی هوشمند متمرکز است که تمایز بین شرایط قراردادی جاسازی شده در کد و
جاسازی شده در قراردادهای حقوقی را از بین میبرد. در حالی که قراردادهای هوشمند در اصل یک مفهوم مستقل که قبل از
بلاکچین بوده است، اما آنها از پتانسیل کامل خود استفاده میکنند، به ویژه هنگامی که در شبکه های بلاکچین یا DLT اجرا می
شوند، زیرا این مورد اطمینان قطعی در اجرا را دارد. بنابراین از آنجا که توسط احراز هویت و اقدامات امنیتی توصیف شده در بالا
محافظت میشود برای اجرای قوانین حقوقی، تجاری و نظارتی به آنها اعتماد میشود.
اتوماسیون قابل اعتماد در اجرای قرارداد قانونی توسط قراردادهای هوشمند، همراه با تغییرناپذیری معاملات در بلاکچین، این ترکیب
را به یک فناوری واقعاً نوآورانه و کاربردی تبدیل میکند. آنها از طیف وسیعی از مدلهای جدید تجاری و همچنین اتوماسیون مدلهای
موجود پشتیبانی میکنند. اثبات دانش صفر، یا پروتکل دانش صفر، استفاده از بلاکچین و دفتر کل توزیع شده، از جمله قراردادهای
هوشمند را افزایش می دهد. ZKP روشی است که از طریق آن یک طرف )اثباتکننده( میتواند به شخص دیگری )تأییدکننده( ثابت
کند که آنها مقدار x را میدانند، بدون اینکه هیچ اطلاعاتی را جدا از اینکه آنها مقدار x را میدانند، منتقل کند. ماهیت اثبات دانش
صفر این است که اثبات اطلاعات یا دانش، بدون افشای خود اطلاعات امکان پذیر است. این پیامدهای قابل توجهی در مدیریت هویت،
احراز هویت و سایر مسائل رمزنگاری دارد. این نه تنها در هویت دیجیتال و امنیت سایبری، بلکه همچنین در مورد بلاکچین و دفترکل
توزیع شده پیامدهای عمدهای در صنعت مالی دارد. از قراردادهای هوشمند میتوان در زمینه های زیر در این صنعت استفاده کرد:
 وام و تأمین مالی: اعتبار سنجی معاملات ، تأیید حقانیت طرفین و انجام روال معمول حساب.
 رهن: یک پلتفرم واحد برای ادغام فعالیتهای همه نمایندگان: وکلا، مشاوران املاک و مستغلات، بانکداران، مهندسان.
 OTC : معاملات رمزارزها، کالاها و اوراق بهادار.
 معاملات مشتقه: تطبیق معامله گران، اعتبار سنجی معاملات، تأیید حقانیت طرفین، نگه داشتن وجوه طرف مقابل و تسویه
حساب.
 بازار مشتقات: ظهور امکان مبادلات متمرکز و غیر متمرکز.
 B2C : ثبت معاملات یا مبادلات دارایی های دیجیتال.
 B2B : اجرای پرداخت های پیچیده برای معاملات دارایی یا پرداخت.
2
 گزارش نظارتی: ترکیبی از قراردادهای هوشمند و بلاکچین میتواند به خودکارسازی بهتر و ایجاد گزارش نظارتی کارآمد و
شفاف در مورد انطباق و ریسک مالی کمک کند.
بیشتر قراردادهای حقوقی امروز -تکامل قراردادهای هوشمند- با استفاده از الگوهای پردازش کلمه که توسط وکلا و سایر متخصصان
حقوقی سفارشی شدهاند، ایجاد میشود. آنها حاوی زبانهای قانونی استاندارد هستند که شرایط و ضوابط را مشخص میکنند، به عنوان
مثال در یک سند Word آشکار می شود. آنها برای تفسیر و اجرا به اشخاص ثالث اعتماد میکنند. این فرایند زمانبر و زائد است.
علاوه بر این، در صورت بروز اختلاف، طرفین قرارداد برای رفع اوضاع به داوران و دادگاه ها اعتماد میکنند. و این نیز باز زمانبر است.
راه حل، قرارداد هوشمند است - به عنوان مثال، یک برنامه رایانهای که میتواند قرارداد را انجام دهد. این برنامه )به عنوان مثال
Ethereum JavaScript Solid ( قادر به اجرای شرایط و ضوابط یک توافقنامه است. کد قرارداد، شرایط و ضوابط را به عنوان مجموعه
« ای از هم اندیشی های به همان روشی که یک سند حقوقی دارد، تعریف میکند. شرایط را میتوان با تماس ،» جز اینکه / پس/ اگر
های RPC به سایر قراردادهای هوشمند یا در ابتدا با oracles "خارج از زنجیره" تأیید کرد. به این ترتیب میتوان کد قرارداد
هوشمند را به طور خودکار بر روی بلاکچین اجرا کرد. قراردادهای هوشمند منادی وکیل جدید و متخصصان حقوقی است که به
ضرورت لازم است هم در قانون و هم در برنامه نویسی رایانه تبحر و تخصص داشته باشند.
همانطور که میدانیم، مانند هر فناوری جدید، قراردادهای هوشمند فواید و خطراتی دارد. که به مختصر در ذیل توضیح داده میشود.
مزیت بلاکچین این است که یک دفتر قابل اعتمادتر از اتکا به یک دفتر مرکزی ارائه میدهد. با استفاده از فناوری بلاکچین امنیت،
ردیابی و شفافیت بیشتر سوابق و معاملات برای شرکتکنندگان و تنظیمکنندگان و همچنین هزینه های عملیاتی کمتر وجود دارد.
ترکیب قراردادهای هوشمند با بلاکچین به اطمینان، امنیت و انعطاف پذیری میافزاید. اعضای مستقل میتوانند شرایط را تأیید کنند.
علاوه بر این، اطلاعات ذخیره شده در بلاکچین در برابر تهدیدات امنیتی محافظت میشود، زیرا در چندین گره که بیش از 51 درصد
گره ها باید قبل از بروز هرگونه مسئله مشکل ساز شوند، حفظ میشود.
همچنین استفاده از قراردادهای هوشمند در حال تکامل و فناوری های بلاکچین، تعدادی از خطرات بالقوه را ایجاد میکند، از جمله
حاکمیت، استقرار، مدیریت ریسک و مسائل نظارتی و قانونی. این خطرات و نحوه مدیریت آنها اساساً اعتماد بازار به این فناوری را
تقویت میکند. در حقیقت برای اثرگذاری، بلاکچین و قراردادهای هوشمند به منظور اطمینان از صحت و اطمینان به استانداردهایی
نیاز دارند، به عنوان مثال، مجموعه ای از قوانین متداول که همه شرکتکنندگان براساس آن عمل کنند.
به همین خاطر برای پیاده سازی و راه اندازی بلاکچین به عنوان یک برنامه قانونی، یک چارچوب حاکمیت لازم است و باید عملکردهای
نظارتی، تنظیم قوانین و مدیریت کنترل، پذیرش و تغییر را در نظر گرفت. حاکمیت به طور کلی نه تنها برای بخش حقوقی بلکه برای
همه فناوری هایی که اطلاعات را مدیریت میکنند یک الزام است. این تغییر شکل به برخی قوانین معمول برای حاکمیت اطلاعات
نه تنها برای بلاکچین بلکه برای سایر فعالیتها مانند کشف و امنیت سایبری )فضای مجازی( نیز حیاتی است.
انواع عمده قراردادهای هوشمند
و با توجه به تعریف قراردادهای هوشمند، میتوانیم تقریباً قراردادها و پروتکل های هوشمند را در سه دسته اصلی زیر طبقهبندی
کنیم:
1 . قراردادهای حقوقی هوشمند.
2 . DAOs : سازمانهای خودمختار غیرمتمرکز؛ و
3
3 . ALCs : قطعه اصلی هر قرارداد هوشمند چند منظوره است و اغلب همیشه تحت یک برنامه مدیریتی کار میکند. آنها در
برقراری ارتباط و اعتبارسنجی ارتباط بین دستگاه ها )در حالی که در حوزه اینترنت اشیا هستند( کمک میکنند.
چالش های حقوقی قرارداد هوشمند
قراردادهای هوشمند و کاربردهای مختلف آنها در چندین زمینه حقوقی دارای پیامدهای گستردهای خواهند بود. از جمله برخورد با
قراردادهای بیاعتبار، که میتواند یک چالش باشد زیرا هر قرارداد هوشمندی که یک بار اجرا شود، به طور قانونی قابل برگشت نیست.
طرفین میتوانند در مورد معاملات بیشتر توافق کنند که نتیجه معاملات باطل را معکوس کند اما معامله باطل در بلاکچین قرارداد
هوشمند حفظ میشود. مهمترین مسئله برای وکلا تراز کردن لایه قانونی، یعنی توافق طرفین درگیر، با لایه فنی، یعنی کد رایانه
است که بعضی از قسمتهای قرارداد را به صورت منطقی بیان میکند. اگر این دو لایه به درستی همسو نشوند، یک قرارداد هوشمند
ممکن است موارد قانونی بیشتری از آنچه که هدف آن حل است، ایجاد کند.
قراردادهای هوشمند همچنین تعدادی از سوالات حقوقی جالب و چالش برانگیز را به وجود میآورد. برای شروع، آیا قرارداد الزام آور
قانونی منعقد شده است؟ همانطور که گفته شد، ماهیت ترکیبی فعلی یک قرارداد هوشمند همراه با یک قرارداد سنتی غیر برنامه ای
یا دستی، به عنوان مثال، سند Word با شرایط و ضوابط، برخی از مسائل جدید را در مورد اعتبار آن ایجاد میکند. اینکه یک قرارداد
هوشمند از نظر قانونی الزامآور است به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله مورد استفاده خاص، نوع قرارداد هوشمند مورد استفاده
و قانون قابل اجرا. به عنوان مثال؛ برخی از ایالات مانند Delaware و Arizona قوانینی را برای به رسمیت شناختن قرارداد هوشمند
تصویب کردهاند. به دنبال جلوگیری از هرگونه عدم اطمینان قانونی پیرامون معاملات بلاکچین و قراردادهای هوشمند مربوط به
دارایی های دیجیتالی خاص، در سال 2017 آریزونا قانون اصلاح شده معاملات الکترونیکی آریزونا، HB 2417 را تصویب کرد که
شامل تعریف بسیار خاصی از فناوری بلاکچین و همچنین قراردادهای هوشمند است.
واضح است که اگر ما با انواع جدید رمزارزها و انواع جدید دارایی های دیجیتالی روبرو هستیم، پس با انواع جدیدی از سوالات حقوقی
نیز روبرو خواهیم بود. همه این سوالات صریح نیستند. به همین دلیل، تقسیم بحث، به دو قسمت منطقی باشد:
الف- قراردادهای حقوقی هوشمند: که قراردادهای هوشمند در یک بلاکچین است که نشان دهنده یک قرارداد قانونی - یا
این که مایل - است همراه با مسائل مربوط به آن.
ب- قراردادهای هوشمند با مفاهیم حقوقی: که مصنوعات یا سازه های مبتنی بر فناوری هوشمند هستند که به وضوح
مفاهیم حقوقی دارند.
الف- قراردادهای حقوقی هوشمند
ایده قرارداد حقوقی هوشمند قانع کننده است. از زمان اختراع کامپیوتر، مردم فکر کرده اند که آیا میتوان از منطق بی طرف bits و
bytes در حوزه حقوقی برای پشتیبانی و کمک به بهبود عملکرد انسانهای خطاپذیر و فاسد در راستای تحقق عدالت و رویای عادلانه
جوامع مبتنی براقتصاد و قوانین استفاده کرد. و یا حتی به طور کامل آنها را جایگزین کرد؟ آیا کد میتواند قانون باشد؟ آیا کد کد
هست و قانون قانون؟
با این حال فقط به این دلیل که، چیزی به صورت کد کار میکند؛ به طور خودکار به آن جایگاه قانونی نمیدهد. وقتی صحبت از
قانونی بودن قراردادهای هوشمند میشود ، در اینجا برخی از مواردی مطرح میشود.
4
1 . الزامات رسمی: یک مسئله نسبتاً ساده که مهم، و غالباً هم نادیده گرفته میشود، این است که آیا قراردادهای حقوقی هوشمند
میتوانند الزامات رسمی مندرج در قانون را برای یک توافقنامه قانونی الزام آور برآورده کنند یا خیر. چند مثال ساده؛ شاید در یک
حوزه قضایی خاص، یک قرارداد باید روی کاغذ باشد یا محضری )اسناد رسمی( شود، یا شاید نه. به عنوان نمونه، قانون کشور سوئد
معمولاً توافقنامه های شفاهی را معتبر میپذیرد اما در مورد املاک و مستغلات فقط قراردادهای کاغذی را قبول میکند. در عین
حال برخلاف سایر کشورها، قانون سوئد نیازی به استفاده از دفاتر اسناد رسمی ندارد. به همین ترتیب، ممکن است الزاماتی وجود
داشته باشد که قرارداد به زبانی قابل فهم باشد. آیا کد کامپیوتر را میتوان چنین زبانی دانست؟ و اگر چنین است، آیا پس از آن نیاز
به "ترجمه" این زبان به زبانهای دیگر، مانند زبان عادی انسانی )گفتار عامیانه( داریم.
2 . شرایط امضاء: سوال دیگر در مورد اینکه آیا یک قرارداد هوشمند از نظر قانونی الزام آور است یا خیر، مربوط به این است که
چه کسی آن را امضا کرده است، و چطور این امضا انجام شده است.
3 باشد، آن وقت، مسائل حقوقی پیچیده تر می » خودکار « . تغییرناپذیری قراردادهای هوشمند: هرچه یک قرارداد هوشمند
شود. از نظر بسیاری صاحبنظران این فناوری، یکی از مزایای بزرگ قراردادهای هوشمند این است که میتوان از آنها برای نوشتن
استفاده کرد، به این معنی که پس از استقرار آنها نمیتوانند تغییر دهند. مزیت این است که آنها » ضد دستکاری « توافقنامه های
بدون توجه به آنچه که نوشته شده است، اجرا خواهند کرد - از نظر تئوری، طرفین تعهدات خود را از طریق قدرت انکارنشدنی کد
حفظ میدارند. با این وجود، در شرایط غیر زنجیره ای، از نظر حقوقی چه اتفاقی می افتد؟ ممکن است تغییراتی در قانون، در مقررات
قابل اجرا، در فضای کسب و کار یا سایر حوزه های مرتبط ایجاد شود که تغییر در قرارداد هوشمند را ضروری میکند. اگر قرارداد
هوشمندی که پایه ریزی کردهاند قابل دسترسی و اصلاح نیست، طرفین چه راه قانونی خواهند داشت؟ همچنین، موارد زیادی ممکن
است در دنیای خارج از زنجیره رخ دهد که طبق قانون، محتوای حقوق و تعهدات طرفین قرارداد هوشمند را تحت تأثیر قرار میدهد.
اگر عملکرد مناسب در کد گنجانده نشده باشد تا بتواند تغییرات در قرارداد حقوقی را تصویب کند، قرارداد هوشمند میتواند اقدامات
حقوقی غیر معتبری را انجام دهد.
در شرایطی که به هر دلیلی، اجرای خودکار یک قرارداد قانونی توسط یک قرارداد هوشمند، تعهدات قراردادی را نقض میکند، تعهد
بعدی ایجاد تسویه حساب مناسب بین طرفین )به عنوان مثال بازگرداندن دارایی های منتقل شده یا پرداخت ارزش آنها( بوجود می
آید. بنابراین، علی رغم استفاده از قراردادهای هوشمند، ممکن است تعهدی برای تسویه حساب های خارج از زنجیره ایجاد شود.
طلبکار )یا بالقوه مصرف کننده( مجبور است چنین تعهداتی را در دنیای واقعی اجرا کند. اگر هیچ وثیقه ای برای انجام تعهدات ایجاد
نشده باشد، اصلیترین و تنها ابزار اجرای مسئولیت قراردادی استفاده از سیستم قضایی است. طلبکاران ممکن است از بدهکار در
دادگاه شکایت کنند، اما تصمیم دادگاه فقط در صورتی قابل اجرا است که بدهکار، موجودی قابل شناسایی باشد.
نتیجه این که، استفاده از قراردادهای هوشمند مشکل نقض قرارداد، مسئولیت قرارداد و اجرای آن را برطرف نمی کند. بنابراین مشکل
کمبود ابزارهای موجود برای شناسایی راحت بازیگران در یک شبکه مبتنی بر بلاکچین مجدداً بوجود میآید. این نه تنها در روابط
بین بازیکنان بلاکچین و مقامات دولتی بلکه در روابط عمودی بین شرکت کنندگان در فضای بلاکچین به یک راه حل نیاز دارد. در
غیر این صورت، نظام کنونی حمایت از مصرفکننده، که هم اکنون بر اساس سیستم قضایی و اجرای مسئولیت است، ممکن است
دیگر کارآمد نباشد.
5
4 . ممیزی های قرارداد هوشمند / تضمین کیفیت: همچنین اگر یک قرارداد هوشمند دارای نقص باشد میتواند موارد مشکل
سازی را بوجود آورد: اشکال در توافقنامه ای که با انتقال دارایی سروکار دارد، در واقع میتواند بسیار آسیب زننده باشد. با این حال
لزوماً نباید یک اشکال باشد. بسته به پیچیدگی توافقنامه، رمزگذاری صحیح یا مناسب شرایط قرارداد بسیار دشوار است. یک قرارداد
هوشمند ممکن است همانطور که نوشته شده است، اجرا شود و همچنان رفتارهای پیش بینی نشده توسط نویسندگان آن را داشته
باشد.
به همین دلیل، "ممیزی" قرارداد هوشمند - اغلب فرآیندهای کاملاً پیچیده و کاملاً فنی برای بررسی اعتبار و قابلیت اطمینان کد
قرارداد هوشمند - مهم میشوند. و درنهایت این سوال را به وجود میآورد که آیا چنین حسابرسی هایی باید به الزامات تبدیل شوند
یا برای معتبر بودن قرارداد هوشمند نیز به نوعی به شناسایی قانونی احتیاج دارند؟
5 . وضعیت حقوقی ، تأثیر و قابلیت اجرای قراردادهای هوشمند: اگر نتایج معامله در زنجیره بلوک نتواند در دنیای واقعی
آشکار شود و در دنیای واقعی بتواند از آن محافظت کرد، پتانسیل آنها به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. عمل معامله، حتی اگر
فاقد نیاز به عنصری از اعتماد باشد، باید منجر به تغییر قابل اجرا در حقوق ضمیمه یا ناشی از دارایی مربوطه شود، خواه این یک
توکن باشد یا با یک توکن انتقال داده شود. برای اینکه دارایی های معامله شده در بلاکچین در دنیای واقعی وجود داشته باشد، باید
به آنها حق الزحمه پرداخت شود.
ب- قراردادهای هوشمند با مفاهیم حقوقی
که با استفاده از بلاکچین اجرا میشوند میتوانند برای مواردی بیشتر » برنامه های خود اجرا « قراردادهای هوشمند به معنای وسیعتر
از توافقنامه بین طرفین استفاده شوند. بسیاری از این موارد مفاهیم حقوقی دارد. در این بخش نگاهی به سه مورد از رایج ترین ها
میاندازیم:
 قراردادهای هوشمند نمایانگر دارایی ها به شکل دیجیتال،
 قراردادهای هوشمند مورد استفاده برای ایجاد سازمان های مستقل غیر متمرکز؛ و
 قراردادهای هوشمند و تبدیل به عوامل مستقل.
1 . قراردادهای هوشمند نشاندهنده دارایی ها به شکل دیجیتال: یکی از رایجترین موارد استفاده از قراردادهای هوشمند،
نمایش دارایی های مختلف به صورت آنلاین است. اینها ممکن است دارایی های مالی یا نمایش داراییهای فیزیکی مانند املاک یا
ماشین های قدیمی باشد. اینها همچنین ممکن است دارایی های بومی دیجیتال باشند، مانند مجموعه کریپتوها یا رمزارزها )یعنی
دارایی هایی که فقط در زنجیره وجود دارند و هیچ مشابه خارجی ندارند(، یا دارایی های نامشهود مانند مالکیت معنوی.
در حالی که امکان نمایش دارایی به صورت دیجیتال و بدون قراردادهای هوشمند در بلاکچین وجود دارد، از طریق فرآیند توکنایزه
کردن میتوان از بلاکچین برای ایجاد دارایی های دیجیتالی با ویژگی های خاص استفاده کرد. می توان آنها را منحصر به فرد، غیر
می » قابل به لمس « قابل تغییر، غیر قابل تولید، غیرقابل تقلب و غیرقابل برگشت، انتقال داد. در اصل، این دارایی های زنجیره ای
شوند. هنگامی که شما مالکیت آنها را واگذار میکنید، این شبیه تحویل فیزیکی شیء است، نه فقط قول تحویل شیء. از طریق
فناوری قرارداد هوشمند، این دارایی ها همچنین می توانند قابل برنامه ریزی باشند: به عنوان مثال، اوراق قرضه ای که به طور خودکار
سود سهام را پرداخت میکنند و غیره.
این خصوصیات همراه با خصوصیات کلی سیستم عامل های مبتنی بر بلاکچین که در بالا به آنها اشاره شد برخی از سوالات حقوقی
جالب را ایجاد می کند.
6
سوال اول: یک مسئله در هنگام برخورد با دارایی های دیجیتال این است که آنها چه هستند؟
در این هنگام پرداختن به دارایی های دیجیتالی که نمایانگر دارایی های سنتی هستند، چندان مشکل ساز نیست. در اینجا آنها به
سادگی رده دارایی اساسی را به خود اختصاص میدهند. با شروع بیت کوین، ظهور بلاکچین انواع جدیدی از رمزهای بلاکچین بومی
را به بازار عرضه کرده است. در حال حاضر هیچ طبقه بندی استانداردی وجود ندارد که حوزه های قضایی مختلف نظرات متفاوتی را
ارائه دهند. به نظر میرسد یک اجماع عمومی برای این ایده وجود دارد:
 توکن های پرداخت / مبادله / ارز )ارزهای مجازی یا رمزارزها(.
 توکن های سرمایهگذاری )به منظور بالا بردن سرمایه و یا تأمین نوعی مالکیت و سود سهام( است.
 توکن های کاربردپذیر )امکان دسترسی به محصول یا خدمات خاص در بستر مبتنی بر بلاکچین(.
نام مستعار و در برخی موارد ناشناس بودن توسط سیستم عامل های بلاکچین نیز میتواند مسئله جدی برای دارایی های دیجیتال
به ویژه دارایی های مالی دیجیتال باشد. این ویژگی ها با ایجاد مشکل در شناسایی صاحبان دارایی، میتواند اجرای قوانین شناخت
مشتری ) KYC ( و مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم ) AML ( را دشوار کند. عدم شفافیت از نظر مالکیت همچنین میتواند
ارزیابی درست و جمعآوری مالیات بر دارایی های دیجیتال را دشوار کند. از طرف دیگر، دارندگان دارایی های دیجیتال نیز اگر صریح
و شفاف نباشند که دارایی آنها در چه گروهی قرار می گیرد، می توانند با مشکلات مالیاتی روبرو شوند.
عدم شفافیت در مورد ناشران دارایی های دیجیتال نیز میتواند محافظت از سرمایه گذاران در برابر تقلب را دشوارتر کند. به عنوان
مثال رونق ICO در سال 2017 ، که در آن تعداد زیادی از شرکتها توکن های بدون ارتباطات معمول و گزارشات مربوط به پیشنهادات
اوراق بهادار تنظیم شده را صادر کردند، نمونه خوبی از مشکل ساز بودن این مسئله بود: تعداد زیادی از این ICO ها کلاهبرداری
بودند. نام مستعار و ناشناس بودن نیز میتواند در تصرف دارایی های متقلبانه برای مقامات دشوار باشد.
حل و فصل معاملات فوری و ویژگی های تغییرناپذیری بسیاری از بلاکچین ها، که یکی از اصلی ترین مزیت های این فناوری است،
از نظر قانونی و نظارتی نیز میتواند مشکل ساز باشد. به عنوان مثال، اجرای مقررات حمایت از مصرفکننده در جهانی که معاملات
برگشت پذیر نیستند، ممکن است دشوار باشد، این امر مانعی است هم در هنگام تنظیم مقررات برای محافظت از مصرفکنندگان در
برابر کلاهبرداران و هم در تلاش برای محافظت از آنها در برابر خود.
2 . قرارداد هوشمند به نمایندگی از سازمان مستقل غیرمتمرکز ) DAOs )
پتانسیل برهم زننده DLT زمانی آشکار میشود که ما به پرونده سازمانهای غیرمتمرکز و به طور خاص در سازمانهای کم و بیش
خودمختار و غیرمتمرکز نگاه کنیم. DAO نوعی سازمان )موجودیت( است که "به فناوری بلاکچین و قراردادهای هوشمند به عنوان
منبع اصلی خود برای مدیریت اعتماد میکند".
هدف مشترک از این همکاری معمولاً استقرار، ادامه کار و توسعه دفتر توزیع شده داده یا dApp است . هر کسی را قادر می سازد تا
از بلاکچین یا dApp استفاده کند. استفاده از نرم افزار توزیع شده هر جامعه DAO را قادر می سازد تا سود بالقوه کسب کند. معمولاً
گروههای مختلفی در داخل هر انجمن DAO وجود دارند، با عملکردهای مختلف )به عنوان مثال توسعه دهندگان، استخراج کنندگان
، اعتبارسنج ها، گره ها( و انواع مختلف سود )مشوق های اقتصادی(. مشوق های اقتصادی به منظور تشویق اقدامات بازیگران درون
سیستم برای حفظ و توسعه شبکه یا dApp استفاده میشود.
تحولات فنی، رقابت تجاری، تغییر در سیستم های حقوقی یا سایر رویدادها و فرایندهایی که در دنیای خارج از شبکه اتفاق میافتد
ممکن است تمایل شدیدی را در داخل یک جامعه بلاکچین / dApp ایجاد کند )میتوان گفت: در داخل DAO ( برای تغییر پروتکل
7
ها یا قوانین و عادات حاکم بر زنجیره خارج. در حالی که قوانین حاکمیت مندرج در کد مشخص و بسیار سختگیرانه است ، اما قوانین
حاکمیت خارج از زنجیره معمولاً نانوشته، شناسایی آن دشوار و به قدرت واقعی گروههای مختلف درون DAO وابسته است.
بنیادها )اشخاص حقوقی( متمرکز بر توسعه بلاکچین نیز نقش مهمی دارند. تغییرات در پروتکل )غالباً: forks ( ناشی از تصمیمات
خود به خودی اعضای جامعه است، یا نتیجه بحث های طولانی خارج از زنجیره یا حتی توافقات خارج از زنجیره است. عوامل دیگر،
غالباً غیرقابل پیش بینی نیز میتوانند در ایجاد قوانین حاکمیت خارج از زنجیره و آداب و رسوم یک جامعه بلاکچین تأثیر داشته
باشند.
3 . قرارداد هوشمند اقدام به عنوان عوامل مستقل
ما دیده ایم که قراردادهای هوشمند میتوانند به گونه ای طراحی شوند که خود به خود تصمیم بگیرند و بنابراین تا حدی یا کاملاً
خودمختار باشند، در حالی که لزوماً سازمانی نیستند. رفتار این کارگزاران خودمختار نیز سوالات حقوقی جالبی را ایجاد میکند.
یکی از موضوعات این است که آیا قراردادهای هوشمندی وجود دارد که کاملاً در فناوری بلاکچین وجود داشته باشد، یا اینکه آیا
همیشه، از منظر حقوقی، باید روابط خارج از زنجیره ای بین طرفین قرارداد وجود داشته باشد. اگر مورد دوم وجود داشته باشد، رجوع
حقوقی امکان بیشتری پیدا میکند. در غیر این صورت، ممکن است مشکل ایجاد شود. به همین ترتیب، اگر توسل قانونی امکان پذیر
باشد، به این معنی نیست که قابل اجرا است. منظور از انتقال دارایی، حداقل در اکثر بلاکچین های بدون مجوز، فوری و نهایی است.
در چنین شرایطی بازیابی دارایی حتی با قضاوت قانونی ممکن است دشوار باشد.
اگر یک قرارداد هوشمند به تنهایی تصمیم میگیرد، بسته به شرایط ، ممکن است مجبور شوید این سال را بپرسید که آیا چنین
قراردادی توانایی قانونی انجام آن را دارد یا نه. به عبارت دیگر، آیا نرم افزاری که به طور خودکار توافقنامه ای را اجرا میکند، می
تواند به عنوان یک طرف قرارداد یا نماینده یک شرکت در نظر گرفته شود، و اگر چنین است، آیا لازم است شخص حقوقی خودش
باشد؟
در حالی که قبلاً در جامعه حقوقی درباره این پرسش از شخصیت حقوقی قراردادهای هوشمند بحث شده است، اکنون لزوماً این
موضوع حاد نیست. همانطور که ما شروع به اضافه کردن "هوش" به قراردادهای هوشمند می کنیم، به عنوان مثال از طریق هوش
مصنوعی و یادگیری ماشین، ما ممکن است خود را در استفاده از قراردادهای هوشمند برای ساختن کارگزارهای مستقل پیچیده ای
که مذاکره میکنند و قراردادهای پیچیده ای بین خود منعقد میکنند، پیدا کنیم. این مسئله میتواند مسئله شخصیت شخص حقوقی
را بیشتر تحت فشار قرار دهد.
اگر نرم افزار به خودی خود میتواند طرف قرارداد باشد، چگونه برای استفاده قانونی از آن استفاده میکنید؟ اگر مشکلی پیش
آمد چگونه باید مسئولیت آن را کنترل کرد؟ همانند DAO ، ما میتوانیم به عنوان مثال نوعی بیمه یا حداقل حساب را در نظر بگیریم
که همه این قراردادها برای پوشش چنین مواردی دارند، که به احتمال زیاد به معنی ساخت چنین قانونی الزام آور و حصول اطمینان
از آنها در کد شده است. و آیا برای انجام این کار به ساختار قانونی جدیدی احتیاج داریم، شاید ایده "شخص الکترونیکی" باشد؟
نتیجه گیری و توصیه ها
با استفاده هر چه وسیع تر و گسترده تر از فناوری بلاکچین در پشتیبانی از انواع جدیدی از برنامه ها و سیستم عامل های غیرمتمرکز،
قانون گذاران و نهادهای نظارتی به طور فزاینده ای با سوالات چالش برانگیزی روبرو میشوند. این چالش ها درست هستند و به
عنوان بخشی از فرایندهای طبیعی تغییر در جامعه مورد استقبال قرار میگیرند. این قانون تجربه بسیار خوبی در سازگاری موفقیت
آمیز با این نوع تغییرات دارد که اغلب با سرعت خود انجام می شود.
8
بنابراین میتوان گفت آنچه که یک قرارداد هوشمند به ما میدهد عبارت است از:
 خودمختاری - قراردادهای هوشمند نیاز به واسطه یا همان شخص ثالث را ریشه کن میکنند، در اصل کنترل کامل توافقنامه
را به شما میدهد.
 اعتماد - هیچ کس نمیتواند اسناد شما را بدزدد یا گم کند، زیرا رمزگذاری شده و با خیال راحت در یک دفتر امن و مشترک
ذخیره میشوند. علاوه بر این، لازم نیست به افرادی که با آنها سر و کار دارید اعتماد داشته باشید یا انتظار داشته باشید که
آنها به شما اعتماد کنند، زیرا سیستم بی طرفانه قراردادهای هوشمند، اساساً جایگزین اعتماد میشود.
 صرفه جویی - به دفاتر اسناد رسمی، بنگاه های معاملات املاک، مشاوران، بروکرها و بسیاری از واسطه های دیگر به لطف
قراردادهای هوشمند نیازی نیست. و همچنین با تمدید، هزینه های گزاف مرتبط با خدمات آنها وجود ندارد.
 امنیت - در صورت اجرای صحیح، هک قرارداد های هوشمند بسیار دشوار است. علاوه بر این، محیط های مناسب برای
قراردادهای هوشمند با رمزنگاری پیچیده محافظت میشوند، که اسناد شما را ایمن نگه می دارد.
 بهره وری - با قراردادهای هوشمند، زمان زیادی صرفه جویی خواهید کرد، به طور معمول در پردازش دستی انبوه اسناد
کاغذی، ارسال یا حمل آنها به مکان های خاص و غیره هدر میدهید.
با این اوصاف، چند اندیشه و توصیه کلی در مورد چگونگی سیاست گذاران برای این سازگاری در کوتاه مدت تا میان مدت:
 ایجاد تعاریف ساده و در عین حال قابل استفاده از فناوری .
 تفسیرهای حقوقی موسع و در حد ممکن.
 انتخاب رویکردهای نظارتی مناسب برای سوالات موجود.
 هماهنگی قانون و تفسیر آن.
 کمک به سیاستگذاران جهت درک)ابعاد حقوقی- فنی- اقتصادی( درستی از این فناوری.
 استفاده از بلاکچین به عنوان یک ابزار نظارتی.
.» قراردادهای هوشمند « * برگرفته از مطالعه و بررسی مقالات حوزه
سمیه خجیر  khojir.lbma@gmail.com