«دراگان کران، بازیکن شماره ۱۰ و ستاره پاختاکور در بازی با استقلال بود؛ همانی که پیمان یوسفی دقایق زیادی از طول مسابقه را درگیر پیدا کردن تلفظ صحیح نام او بود. کران گل اول پاختاکور را وارد دروازه استقلال کرد و در پایان مسابقه هم به‌عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد. او بعد از بازی اما فقط چند جمله کوتاه با خبرنگاران حرف زد: «این پیروزی حاصل دو سال کار و تلاش ما در کنار این بازیکنان و کادر فنی بود.» همه دیدند که پاختاکور تیم شایسته‌ای است.
آنها فصل گذشته هم در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا موفق به شکست پرسپولیس شدند و شاگردان برانکو را از راهیابی به دور بعد ناکام گذاشتند. پاختاکور از آن بازی با پرسپولیس تا این مسابقه برابر استقلال، فقط دو تغییر در ترکیب اصلی‌اش داشته؛ آن چه حتما یکی از رموز موفقیت تیم ازبکستانی بوده است.
حالا پرسش اینجاست که استقلال در این بازه زمانی دوساله چه کرده؟ چقدر ثبات، آرامش و تمرکز داشته است؟ چقدر متمرکز روی هدف بوده است؟ در این مدت در استقلال سه مدیرعامل عوض شده و سه سرمربی تغییر کرده است. کلی بازیکن آمده و رفته و باشگاه هر روز صحنه درگیری‌های داخلی بوده است. وقتی در تیم‌های ما مربی و بازیکنان بعد از پیروزی‌های بزرگ علیه مدیران باشگاه پست اینستاگرامی می‌گذارند، چطور می‌توانیم پیشرفت و ترقی را انتظار بکشیم؟ وقتی هیچ‌کس از آینده خودش مطمئن نیست، چطور می‌توان اهداف بلندمدت ترسیم کرد. بله. موفقیت تصادفی نیست؛ همان‌طور که شکست و افول به طور ناگهانی اتفاق نمی‌افتد.»
دنیای اقتصاد
