می‌گویند گریه‌کردن برای اتفاقی که افتاده بی‌فایده است؛ اما تحقیقات نشان می‌دهند چند قطره اشک ممکن است برای شما مفید باشد.
طی یک مطالعه از ۲۰۰ داوطلب خواسته شد قبل از آنکه دستشان را داخل آب یخ فرو کنند؛ چند ویدئو تماشا کنند: عده‌ای فیلم‌های غمناک و عده‌ای فیلم‌های به اصطلاح «خثنی» تماشا کردند.
آن عده که در طول تماشای فیلم با صدای بلند گریه کرده بودند، در مقایسه با مشارکت‌کنندگانی که از چشمشان یک قطره اشک هم سرازیر نشده بود، در طی آزمون تاب‌آوری تنفس منظم‌تری داشتند. در واقع مشارکت‌کنندگانی که گریه نکرده بودند تنفس‌شان بسیار نامنظم بود. همچنین ضربان قلب گریه‌کنندگان قبل از آنکه به هق‌هق بیافتند، پایین آمد، و به‌تدریج که آرام شدند، ضربان به حد طبیعی برگشت.
محققان از دانشگاه استرالیا عقیده دارند گریه کردن به «خود آرامی» کمک می‌کند، و «ضربان قلب را تنظیم می‌کند.»
این پژوهش در دانشگاه کویئزلند و به هدایت لی شارمان، از مدرسه روانشناسی انجام شد. در این پژوهش که در نشریه «ایموشن» چاپ شده، نوشته شده: «گریه کردن می‌تواند بهبود و بازگشت به روند طبیعی را آسان می‌کند.»
این اتفاق احتمالأ به دلیل «تغییرات روانی‌ای» می‌افتد که در هنگام اشک ریختن رخ می‌دهد. شارمان می‌گوید: «بار‌ها گفته شده بود که گریه کردن سموم را از بدن خارج می‌کند و نوعی تغییرات بیولوژیکی ایجاد و به ما کمک می‌کند با موقعیت‌های دردناک و استرس‌آور کنار بیاییم.»
«بنابراین ما فکر کردیم خوب است این موضوع را آزمایش کنیم.» پژوهشگران ۱۹۷ داوطلب زن را که به صورت تصادفی فیلم‌های ۱۷دقیقه‌ای غمناک یا «به‌لحاظ عاطفی خنثی» تماشا کرده بودند را آزمایش کردند. زنان بعد از یک آزمون پایلوت انتخاب شدند که نشان داد: زنان بیشتر از مردان احتمال دارد گریه کنند. از ۱۳۲ داوطلبی که فیلم‌های غمگین‌کننده تماشا کردند، ۷۱ نفر گریه کردند و بقیه آرام ماندند.
سپس مشارکت‌کنندگان باید مورد آزمون فیزیکی قرار می‌گرفتند. از آن‌ها خواسته شدکه دستشان را داخل آب یخ فرو کنند و تا آنجا که می‌توانند نگه دارند. میزان ضربان و تنفس آن‌ها در طول آزمایش ثبت می‌شد. نمونه آب دهان مشارکت‌کنندگان نیز برای اندازه‌گیری میزان «هورمون استرس» یعنی کورتیزول گرفته شد.
نتایج نشان داد گریه‌کنندگان در مقایسه با آن‌هایی که در طول تماشای فیلم اشک نریختند یا فیلم‌های خنثی دیدند، تنفس منظم‌تری داشتند. همچنین آن‌هایی که گریه کردند ضربان قلبشان درست چند لحظه قبل از به هق‌هق افتادن پایین آمده بود و به‌محض آنکه گریه‌شان قطع شد، ضربان قلب به حالت طبیعی برگشت. محققان نوشتند: «این نتایج نشان می‌دهد گریه‌کردن احتمالأ به حفظ هومئوستاز یا هم‌ایستایی زیستی کمک می‌کند.»
هومئوستاز به معنی حفظ شرایط پایدار و ثابت در محیط داخلی مانند حفظ ضربان قلب و فشار خون است. گریه‌کردن به «خود آرامی» از طریق تنفس هدفمند کمک می‌کند؛ همچنین «ضربان قلب را تنظیم می‌کند.» در سطح کورتیزول دو گروه یا توانایی تحمل آب یخ تفاوتی وجود نداشت.
پژوهشگران تأکید کردند، اما، گریه کردن ممکن است پاسخ‌های فیزیکی متفاوتی در «دنیای واقعی» - مثل وقتی که فردی عزیزی را از دست داده یا طلاق گرفته است – برانگیزد. همچنین پاسخ‌های فیزیکی فرد بستگی دارد به اینکه فرد در تنهایی گریه می‌کند؛ یا در کنار عزیزانی که می‌داند به او کمک می‌کنند. اگر فرد از گریه کردن خجالت بکشد به این دلیل که می‌ترسد قضاوت شود؛ هق‌هق کردن و با صدای بلند گریه کردن بیش از آنکه برایش مفید باشد، ضرر دارد.
شارمان گفت: «اگر فکر می‌کنید گریه کردن احساستان را بدتر می‌کند، این تغییرات روانی احتمالأ وضعیت شما را بهتر نخواهد کرد.»
منبع: دیلی‌میل
مترجم فرادید: عاطفه رضوان‌نیا
