نسفاتین-1 ماده‌ای است که از بافت چربی ترشح شده و در سازوکار تنظیم عملکرد انسولین و متابولیسم گلوکز شرکت دارد. محققان در پژوهشی با عنوان " تاثیر تمرین هوازی و مصرف گردو بر نسفاتین-1 و شاخص مقاومت انسولینی زنان دیابتی نوع دو" این موضوع را بررسی کرده‌اند.
در این پژوهش که توسط زهرا شفیع‌پور، عبدالرسول دانشجو و معصومه حسینی از گروه تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق انجام شده آمده است:« دیابت ملیتوس یک اختلال متابولیک شایع و گسترده در دنیا است که با شیوع چاقی و کم‌تحرکی ارتباط داشته و با افزایش قند خون، ترشح ناکافی و یا اختلال عملکرد انسولین همراه است. بیماران دیابتی نوع دو نسبت به انسولین مقاوم هستند و انسولین کافی برای غلبه بر این مقاومت تولید نمی‌کنند.»
در بخش دیگری از این مقاله آمده:« تمرینات بدنی منظم از طریق افزایش حساسیت انسولینی و لیپو پرتئین پرچگال و کاهش تری گلیسیرید و لیپو پروتئین‌های کم چگال، به بهبود متابولیسم و گلوکز و لیپید منجر می‌شود.»
براساس اطلاعات این پژوهش، این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون در درمانگاه دیابت بیمارستان حضرت علی ابن ابی طالب شهر قم انجام شد. 40 بیمار دیابتی پس از امضای رضایت‌نامه کتبی وارد پروتکل تحقیق شدند. معیار ورود به تحقیق شامل خانم‌های 50-40 ساله مبتلا به دیابت نوع دو با نمایه توده بدن 35-30، نداشتن بیماری‌های جانبی، عدم مصرف دخانیات، الکل مکمل، نداشتن اختلالات قاعدگی و نبود مشکل در اندام تحتانی همچنین نداشتن تمرین ورزشی منظم از شش ماه قبل بود.
آزمودنی‌ها به طور تصادفی در چهار گروه تمرین، مصرف گردو، تمرین + مصرف گردو و کنترل قرار گرفتند. (هر گروه 10 نفر)
در این مقاله آمده است «پروتکل تمرین برای مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. هر جلسه شامل ده دقیقه گرم کردن (دویدن بر روی نوار گردان با شدت 50 درصد ضربان قلب بیشینه)، تمرین هوازی(اصلی) و 10 دقیقه سرد کردن( پنج دقیقه نرم دویدن و راه رفتن – پنج دقیقه حرکات کششی) بود. برنامه تمرین هوازی شامل دویدن بر روی نوار گردان با 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 16 دقیقه در هفته اول بود که به 30 دقیقه با 80 درصد ضربان قلب بیشینه در هفته هشتم رسید. هر هفته پنج درصد به شدت تمرین و دو دقیقه به مدت تمرین افزوده شد.»
در بخشی از این مقاله همچنین آمده است «پس از بررسی رژیم غذایی آزمودنی‌ها، مشخص شد کلیه گروه‌ها از رژیم غذایی طبیعی استفاده می‌کردند. در گروه‌های مصرف گردو، مقدار 27-25 گرم گردو، جایگزین 3/1 کل چربی مصرفی شد.»
نویسندگان این مقاله معتقدند« نتایج پژوهش حاضر نشان داد هشت هفته تمرین هوازی و مصرف گردو تاثیر معناداری بر افزایش نسفاتین -1 زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو داشت. در تحقیق حاضر، در گروه‌های تمرین و تمرین+ گردو، متغیرهای وزن و BMI کاهش یافت. با توجه به این نتایج، سطوح نسفاتین-1 همراه با کاهش وزن و BMI تغییر می‌یابد.»
شفیع‌پور و همکارانش می‌گویند: نتیجه‌ی دیگر تحقیق حاضر نشان داد که در گروه‌های تمرین و تمرین+ گردو، مقادیر گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین در مقایسه با دو گروه دیگر کاهش معناداری یافت. بهبود عملکرد انسولین در سیستم انتقال گلوکز به عضلات اسکلتی، کاهش فعالیت هورمون‌های مرتبط با تولید گلوکز کبدی، بهبود جریان خون در عضلات اسکلتی و حفظ وضعیت طبیعی چربی خون از سازگاری‌های ناشی از تمرینات ورزشی است.
در بخش دیگری از این مقاله آمده است «مصرف گردو با این مقدار بر سطح گلوکز خون، شاخص مقاومت به انسولین و نسفاتین-1 زنان دیابتی نوع دو تأثیر معناداری نداشت. پیشنهاد می شود برای بهره‌برداری مؤثر، گردو با دوز بالاتری مصرف شود.»
این پژوهش در ششمین شماره دوره هجدهم مجله دیابت و متابولیسم ایران منتشر شده است.
ایسنا
