در این تحقیق از ۹ مرد خواسته شد که پشت یک فرمان که به شکل ویژه ای برای این تحقیق طراحی شده بود بنشینند، فرمانی که شباهت بسیار زیادی به دستگیره هدایت هواپیماها دارد. محققان فشار وارده به عضلات دست افراد را در ۴ موقعیت مختلف مورد سنجش قرار دادند. همه چیز با قرار داشتن این فرمان در حالت عادی و خنثی آغاز شد. سپس حرکات فرمان به زاویه ۶۰ درجه و ۳۰ درجه و سپس منفی ۶۰ درجه و منفی ۳۰ درجه نسبت به حالت شروع مورد بررسی قرار گرفت. رانندگان اجازه داشتند تنها یک دستشان را روی فرمان قرار دهند. در عصر ایربگ، بهترین حالت مورد قبول برای گرفتن فرمان در حالت ساعت ۳:۰۰ و ۹:۰۰ است که در این مطالعه حالت خنثی در نظر گرفته شده بود. همه رانندگان با دست خود فرمان را نگهداشته (همگی راست دست بودند) و در حالی که نیروی لازم برای بازگشت به حالت خنثی اصلی را به خاطر داشتند فرمان را می چرخاندند. این نیرو در نهایت ۲ نیوتن متر اندازه گیری شد. در ادامه از این افراد در مورد سخت بودن یا آسانی پیچاندن فرمان پرسیده شد.
هدف از این مطالعه بررسی چگونگی تاثیر تصوراتمان با توجه به داده های احساسی بر چگونگی کار با فرمان خودرو بود. طرز قرار دادن دست ها شیوه استفاده ما از عضلاتمان برای انجام کارها را تغییر می دهد. یک حالت ناخوشایند یا غیرمعمول می تواند این احساس را ایجاد کند که برای انجام یک کار تلاش بیشتر یا کمتری می کنیم، از این رو شیئی که مثلاً بلند می کنیم نسبت به آن چیزی که در واقع هست سنگین تر یا سبک تر به نظر می رسد. تجربیات افراد مورد آزمایش که تنها از دست راستشان در موقعیت های غیرمعمول روی فرمان استفاده می کردند ناخوشایند و غریب جلوه می کرد.
بیشتر افراد یا از حالت دو دستی متقارن توصیه شده (موقعیت های ساعت ۲:۰۰ و ۱۰:۰۰) استفاده می کردند، جایی که وزن دست هایشان و نیروی جاذبه زمین سر به سر می شدند زیرا در این حالت یک دست بالا می رود در حالی که دست دیگر به سمت پایین حرکت می کند. در میان رانندگان یک دست، برخی از رانندگان دست خود را در بالاترین قسمت فرمان و در موقعیت ساعت ۱۲:۰۰ قرار می دهند در حالی که دیگران موقعیت ساعت ۶:۰۰ را ترجیح می دهند. در حالی که موقعیت ساعت ۶:۰۰ امنیت قابل توجهی دارد اما در موقعیت ساعت ۱۲:۰۰ و در صورت باز شدن ایربگ، دست شما به صورتتان برخورد خواهد کرد.
