برچسب ها
وقتی به ناگهان انتقادها از وزیر سابق شروع می‌شود
پشت میزنشینان دیروز، منتقدان امروز!
ایران اکونومیست: در حالی که مدت زیادی نیست محمد عباسی وزرات وزارت ورزش و جوانان را تحویل سرپرست جدید داده است، برخی از افراد و مسئولان پس از سکوتی دو ساله حالا لب به انتقاد از مدیریت قبلی ورزش گشوده‌اند.
، برخی از افراد و مسئولان پس از سکوتی دو ساله حالا لب به انتقاد از مدیریت قبلی ورزش گشوده‌اند.
به گزارش افکارنیوز
، با به پایان رسیدن دوره دولت دهم و معرفی کابینه جدید در تمام حوزه‌ها،
سیلی از پیام‌های "انتخاب شایسته جنابعالی ..." این روزها در رسانه‌ها و
نشریات وجود دارد. فرهنگ خوش استقبال و بدبدرقه هر چند در فضای کشور وجود
دارد، اما در ورزش به شکل برجسته‌تری خودش را نشان داده است.
دوران وزارت محمد عباسی در وزارتخانه ورزش و جوانان با مجموعه‌ای از نقاط ضعف و قوت به پایان رسید و با توجه به عدم رای اعتماد مجلس به سلطانی‌فر، صالحی امیری به عنوان سرپرست بر صندلی شماره یک مدیریت ورزش نشست تا افراد حاضر در ورزش برای خودی نشان دادن به رئیس جدید رقابت کنند تا یکدیگر را جا بگذارند!
این روزها مصاحبه‌هایی از برخی مسئولان و مدیران حاضر در سیستم قبلی ورزش منتشر می‌شود که بوی نقد منصفانه و دلسوزانه نمی‌دهد.
در این که در دوران وزارت قبلی مشکلاتی وجود داشت و بعضا تصمیمات نادرستی گرفته شد، حرفی نیست، اما کسانی که امروز پرچم انتقاد را بالا برده‌اند و با شجاعت از دوران بد گذشته انتقاد می‌کنند، چرا این کار را در زمان روی کار بودن محمد عباسی انجام ندادند؟ آیا این سیستم انتقاد کردن درباره نحوه مدیریت کشور،اختصاص بودجه و ... از عباسی و وزارت ورزش قبل، در جهت خوشایند سرپرست جدید نیست؟
از رئیس فدراسیونی که نشست خبری برگزار می‌کند و از بودجه و اعتبار و بی توجهی وزیر می‌نالد سوالی داریم: چرا در دو سالی که عباسی روی صندلی‌اش نشسته بود و می‌توانست پاسخ انتقادها را بدهد، سکوت کرده بودید؟ سکوت آن موقع و اعتراض‌های کنونی را به چه چیزی مي‌توان تعبیر کرد؟ آیا این رفتارها برای حفظ موقعیت است؟ آیا تضمینی وجود دارد که پس از کنار رفتن سرپرست، رئیس یا وزیر جدید بار دیگر موضع ۱۸۰ درجه عوض شود؟
علی‌نژاد رئیس فدراسیون ووشو، در نشست خبری که چند روز پیش برگزار شد، گفت: " از دوستان خودمان در وزارت ورزش گله‌مندیم. در لیست تخصیص اعتبارات مربوط به سال ۹۱ که ۴۲ میلیارد تومان بین ۴۷ فدراسیون تقسیم شد فدراسیون ووشو در جای ۴۶ قرار گرفت. این تخصیص اعتبار در حالی صورت گرفت که به زعم همین دوستان فدراسیون ووشو بسیار موفق بود. این مسائل نشان می‌دهد این نگاه آنها غیرکارشناسی بود و احتمالا سلیقه در آن نقش داشته است. "
زمانی که از رئیس فدراسیون ووشو پرسیدیم که چرا اکنون این مباحث را مطرح کرده و طرح این صحبت‌ها چه معنایی داشته است، گفت: " در گذشته هم این موارد را بارها به معاونان وازرتخانه تذکر داده بودم و گفتم که این روشش نیست و این اوضاع و احوال خوبی نیست. آن زمان این چیزها را می‌گفتیم و شاید رسانه ای نمی‌شد چون اگر رسانه ای می‌شد شاید دوستان می‌گفتند که بهانه‌ای می‌آوریم که عدم موفقیت‌ها در مسابقات بعدی را توجیه کنیم. بعد از این مصاحبه برخی از دوستان گفتند که ما در گذشته تعریف و تمجید می‌کردیم و الان انتقاد می‌کنیم، اما این درست نیست و یادم نمی آید که صحبت کرده باشم. اگر هم سکوت کرده‌ام و چیزی نگفته‌ام برای این بود که نمی خواستم موضوعات درونی به بیرون انتقال پیدا کند."
علی‌نژاد در پاسخ به این سوال ایسنا که از انتقاد از عباسی در شرایط فعلی که او دیگر سمت و اختیاری ندارد چه هدفی را دنبال می‌کرده، عنوان کرد: "جنس صحبت‌های من با جنس صحبت‌های رسولی نژاد خیلی متفاوت بوده است! عملکرد عباسی را نقد نکردیم و اگر می‌خواستیم این کار را انجام دهیم، ابعاد خیلی زیادی داشت و ما اصلا وارد آن نشدیم. ما در مورد موفقیت‌های خودمان در دو رویداد مهم صحبت کرده‌ایم و در این موفقیت‌ها حمایت وزارت ورزش و جوانان را نداشتیم. در این مصاحبه به مشکلات مالی اشاره کردم که چیز تازه‌ای نبود و در گذشته هم من و دیگر روسای فدراسیون‌ها به آن اشاره کرده بودیم. ما در مورد موفقیت‌های ووشو گفتیم و خواستیم مردم بدانند که این موفقیت‌ها به همت مسئولان فدراسیون، کادر فنی و ملی‌پوشان بود و حمایت بالادستی وجود نداشت و آقایان این موفقیت‌های ما و بقیه فدراسیون‌های مدال آور را به نام خودشان ثبت نکنند."
از چهره‌های ورزشی که بگذریم، ماجرا جالب‌تر می‌شود. افرادی در سیستم ورزش کشور سمت دارند که اصلا ورزشی نبوده‌اند و به لطف حضور عباسی که خود شخصیتی غیرورزشی بود، وارد نظام مدیریت ورزش شده‌اند و بر صندلی معاونت و... تکیه زده‌اند اما حالا فرصتی را فراهم دیده‌اند تا برای این که شامل رفت‌وآمدهای اتوبوسی نشوند و با آن کسی که آمده‌اند نروند، دم مدیر جدید را داشته باشند.
رسولی‌نژاد در گفت‌وگویی که در روزهای گذشته داشت، انتقادهایی نسبت به نحوه‌ی عزل روسای فدراسیون‌ها، تعداد زیادی سفرهای خارجی وزیر ورزش مطرح کرده و گفته است: «موفقیت‌های بسیار زیادی داشتیم اما دیکته نانوشته غلط ندارد. اشکالاتی به آقای عباسی وارد بود به عنوان مثال در جابه‌جایی فدراسیون‌ها می‌شد بهتر تصمیم گرفت.»
ضمن تایید برخی تصمیم‌های اشتباهی که در دوران قبلی وجود داشت، سوالی که مطرح می‌شود این است که چرا معاون پارلمانی ورزش شرایط کنونی را برای صحیح کردن دیکته عباسی انتخاب کرده است و در گذشته خاموشی را ترجیح داده است!؟
از حضرت علی (ع) روایت شده است که: "سخن حق را بگو حتی اگر به ضررت باشد"، اما به نظر می‌رسد برخی علاقه‌مند هستند این سخن حق را در شرایطی خاص بگویند وگرنه چه بهتر بود که انتقاد از عزل و نصب‌ها، اعزام‌های برون مرزی و سایر تصمیم‌ها در همان زمان خودش مطرح می‌شد، تا نتیجه بهتری در پی داشته باشد.
زمانی که از مدیران حاضر در ورزش که دارای سمت‌های مهمی بوده‌اند چنین رفتار دوگانه‌ای دیده می‌شود، دیگر جای تعجب نیست که ورزشکار و مربیانی پای بیانیه‌ی حمایت از گزینه‌ای که به وزارت نزدیک‌تر است را امضا کنند و پس از رای نیاوردن در مجلس در کمتر از ۴۸ ساعت حمایت خود را از نامزد دیگری اعلام کنند!
به هر حال فرهنگ "حفظ صندلی" مدت‌ها وجود داشته و به این سرعت قابل تغییر نیست. شاید تنها راهی که باعث کم‌رنگ شدن این ضد فرهنگ شود، این است که سرپرست، وزیر، مدیر یا هر کسی که این‌گونه پیام‌های حمایت‌آمیز را می‌شنود، خودش را به خواب زمستانی نزند، از تعریف و تمجید‌ها سرمست نشود و انگیزه واقعی آقایان را درک کند. البته بهتر است مسئول جدید ورزش با کمی آینده نگری درک کند که تعریف و تمجید‌های این افراد نه به دلیل شایستگی و صلاحیتش بلکه صرفا به دلیل جایگاه اوست و هر کس دیگری نیز جای آن فرد قرار می‌گرفت این تعریف و تمجید‌ها پدید می‌آمد.
وزیر جدید شاید برای این که هویت واقعی اطرافیانش را درک کند کافی باشد که خودش را جای وزیر سابق بگذارد و ببیند که احیانا پس از کنار رفتنش چه صحبت‌هایی درباره‌اش مطرح می‌شود. در چنین شرایطی است که می‌توان امید داشت افراد در دوره‌ی آینده بر اساس توانایی خود در اداره امور روی صندلی بنشینند، نه بر اساس توانایی زبان!
دوران وزارت محمد عباسی در وزارتخانه ورزش و جوانان با مجموعه‌ای از نقاط ضعف و قوت به پایان رسید و با توجه به عدم رای اعتماد مجلس به سلطانی‌فر، صالحی امیری به عنوان سرپرست بر صندلی شماره یک مدیریت ورزش نشست تا افراد حاضر در ورزش برای خودی نشان دادن به رئیس جدید رقابت کنند تا یکدیگر را جا بگذارند!
این روزها مصاحبه‌هایی از برخی مسئولان و مدیران حاضر در سیستم قبلی ورزش منتشر می‌شود که بوی نقد منصفانه و دلسوزانه نمی‌دهد.
در این که در دوران وزارت قبلی مشکلاتی وجود داشت و بعضا تصمیمات نادرستی گرفته شد، حرفی نیست، اما کسانی که امروز پرچم انتقاد را بالا برده‌اند و با شجاعت از دوران بد گذشته انتقاد می‌کنند، چرا این کار را در زمان روی کار بودن محمد عباسی انجام ندادند؟ آیا این سیستم انتقاد کردن درباره نحوه مدیریت کشور،اختصاص بودجه و ... از عباسی و وزارت ورزش قبل، در جهت خوشایند سرپرست جدید نیست؟
از رئیس فدراسیونی که نشست خبری برگزار می‌کند و از بودجه و اعتبار و بی توجهی وزیر می‌نالد سوالی داریم: چرا در دو سالی که عباسی روی صندلی‌اش نشسته بود و می‌توانست پاسخ انتقادها را بدهد، سکوت کرده بودید؟ سکوت آن موقع و اعتراض‌های کنونی را به چه چیزی مي‌توان تعبیر کرد؟ آیا این رفتارها برای حفظ موقعیت است؟ آیا تضمینی وجود دارد که پس از کنار رفتن سرپرست، رئیس یا وزیر جدید بار دیگر موضع ۱۸۰ درجه عوض شود؟
علی‌نژاد رئیس فدراسیون ووشو، در نشست خبری که چند روز پیش برگزار شد، گفت: " از دوستان خودمان در وزارت ورزش گله‌مندیم. در لیست تخصیص اعتبارات مربوط به سال ۹۱ که ۴۲ میلیارد تومان بین ۴۷ فدراسیون تقسیم شد فدراسیون ووشو در جای ۴۶ قرار گرفت. این تخصیص اعتبار در حالی صورت گرفت که به زعم همین دوستان فدراسیون ووشو بسیار موفق بود. این مسائل نشان می‌دهد این نگاه آنها غیرکارشناسی بود و احتمالا سلیقه در آن نقش داشته است. "
زمانی که از رئیس فدراسیون ووشو پرسیدیم که چرا اکنون این مباحث را مطرح کرده و طرح این صحبت‌ها چه معنایی داشته است، گفت: " در گذشته هم این موارد را بارها به معاونان وازرتخانه تذکر داده بودم و گفتم که این روشش نیست و این اوضاع و احوال خوبی نیست. آن زمان این چیزها را می‌گفتیم و شاید رسانه ای نمی‌شد چون اگر رسانه ای می‌شد شاید دوستان می‌گفتند که بهانه‌ای می‌آوریم که عدم موفقیت‌ها در مسابقات بعدی را توجیه کنیم. بعد از این مصاحبه برخی از دوستان گفتند که ما در گذشته تعریف و تمجید می‌کردیم و الان انتقاد می‌کنیم، اما این درست نیست و یادم نمی آید که صحبت کرده باشم. اگر هم سکوت کرده‌ام و چیزی نگفته‌ام برای این بود که نمی خواستم موضوعات درونی به بیرون انتقال پیدا کند."
علی‌نژاد در پاسخ به این سوال ایسنا که از انتقاد از عباسی در شرایط فعلی که او دیگر سمت و اختیاری ندارد چه هدفی را دنبال می‌کرده، عنوان کرد: "جنس صحبت‌های من با جنس صحبت‌های رسولی نژاد خیلی متفاوت بوده است! عملکرد عباسی را نقد نکردیم و اگر می‌خواستیم این کار را انجام دهیم، ابعاد خیلی زیادی داشت و ما اصلا وارد آن نشدیم. ما در مورد موفقیت‌های خودمان در دو رویداد مهم صحبت کرده‌ایم و در این موفقیت‌ها حمایت وزارت ورزش و جوانان را نداشتیم. در این مصاحبه به مشکلات مالی اشاره کردم که چیز تازه‌ای نبود و در گذشته هم من و دیگر روسای فدراسیون‌ها به آن اشاره کرده بودیم. ما در مورد موفقیت‌های ووشو گفتیم و خواستیم مردم بدانند که این موفقیت‌ها به همت مسئولان فدراسیون، کادر فنی و ملی‌پوشان بود و حمایت بالادستی وجود نداشت و آقایان این موفقیت‌های ما و بقیه فدراسیون‌های مدال آور را به نام خودشان ثبت نکنند."
از چهره‌های ورزشی که بگذریم، ماجرا جالب‌تر می‌شود. افرادی در سیستم ورزش کشور سمت دارند که اصلا ورزشی نبوده‌اند و به لطف حضور عباسی که خود شخصیتی غیرورزشی بود، وارد نظام مدیریت ورزش شده‌اند و بر صندلی معاونت و... تکیه زده‌اند اما حالا فرصتی را فراهم دیده‌اند تا برای این که شامل رفت‌وآمدهای اتوبوسی نشوند و با آن کسی که آمده‌اند نروند، دم مدیر جدید را داشته باشند.
رسولی‌نژاد در گفت‌وگویی که در روزهای گذشته داشت، انتقادهایی نسبت به نحوه‌ی عزل روسای فدراسیون‌ها، تعداد زیادی سفرهای خارجی وزیر ورزش مطرح کرده و گفته است: «موفقیت‌های بسیار زیادی داشتیم اما دیکته نانوشته غلط ندارد. اشکالاتی به آقای عباسی وارد بود به عنوان مثال در جابه‌جایی فدراسیون‌ها می‌شد بهتر تصمیم گرفت.»
ضمن تایید برخی تصمیم‌های اشتباهی که در دوران قبلی وجود داشت، سوالی که مطرح می‌شود این است که چرا معاون پارلمانی ورزش شرایط کنونی را برای صحیح کردن دیکته عباسی انتخاب کرده است و در گذشته خاموشی را ترجیح داده است!؟
از حضرت علی (ع) روایت شده است که: "سخن حق را بگو حتی اگر به ضررت باشد"، اما به نظر می‌رسد برخی علاقه‌مند هستند این سخن حق را در شرایطی خاص بگویند وگرنه چه بهتر بود که انتقاد از عزل و نصب‌ها، اعزام‌های برون مرزی و سایر تصمیم‌ها در همان زمان خودش مطرح می‌شد، تا نتیجه بهتری در پی داشته باشد.
زمانی که از مدیران حاضر در ورزش که دارای سمت‌های مهمی بوده‌اند چنین رفتار دوگانه‌ای دیده می‌شود، دیگر جای تعجب نیست که ورزشکار و مربیانی پای بیانیه‌ی حمایت از گزینه‌ای که به وزارت نزدیک‌تر است را امضا کنند و پس از رای نیاوردن در مجلس در کمتر از ۴۸ ساعت حمایت خود را از نامزد دیگری اعلام کنند!
به هر حال فرهنگ "حفظ صندلی" مدت‌ها وجود داشته و به این سرعت قابل تغییر نیست. شاید تنها راهی که باعث کم‌رنگ شدن این ضد فرهنگ شود، این است که سرپرست، وزیر، مدیر یا هر کسی که این‌گونه پیام‌های حمایت‌آمیز را می‌شنود، خودش را به خواب زمستانی نزند، از تعریف و تمجید‌ها سرمست نشود و انگیزه واقعی آقایان را درک کند. البته بهتر است مسئول جدید ورزش با کمی آینده نگری درک کند که تعریف و تمجید‌های این افراد نه به دلیل شایستگی و صلاحیتش بلکه صرفا به دلیل جایگاه اوست و هر کس دیگری نیز جای آن فرد قرار می‌گرفت این تعریف و تمجید‌ها پدید می‌آمد.
وزیر جدید شاید برای این که هویت واقعی اطرافیانش را درک کند کافی باشد که خودش را جای وزیر سابق بگذارد و ببیند که احیانا پس از کنار رفتنش چه صحبت‌هایی درباره‌اش مطرح می‌شود. در چنین شرایطی است که می‌توان امید داشت افراد در دوره‌ی آینده بر اساس توانایی خود در اداره امور روی صندلی بنشینند، نه بر اساس توانایی زبان!
گزارش خطا
آخرین اخبار