علیرضا حائری، عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران در گفت وگو با ایران اکونومیست گفت: زمانی که از مبادی رسمی پوشاک وارد نشود و ما آمار واردات را نیز نداریم ونمی دانیم چقدر پوشاک وارد شده و از کجا آمده در صورتی که اگر از مبادی رسمی وراد شود ما می دانیم چقدر ارز وارد کشور شده و گشایش اعتبار شده وفروشنده موطف به ارائه خدمات پس از فروش است وکسی که خریداری کرده نیز رضایت دارد.
وی افزود: در صورتی که با ممنوعیت واردات پوشاک و رشد قاچاق نه خریدار خدمات پس از فروش دریافت می کند ونه دولت به حق خود می رسد.
به گفته وی مجموعه پوشاکی که از مبادی رسمی در سالهای گذشته به کشور وارد می شد حدود 60 میلیون دلار بود در صورتی که حجم قاچاق بالای 2.5 میلیون دلار است. بنابراین ما برای 60 میلیون دلار باعث قاچاق 2.5 میلیون دلاری پوشاک می شویم .با واردات پوشاک دولت می تواند آمار درست ارز آوری را داشته باشد و مصرف کننده هم با خیال راحت خدکات پس از فروش می گیردو حتی به جنس دست دوم برندی هم روی نمی آورد.
عضو هیئت مدیره خانه صنعت ومعدن تهران با بیان این که ایجاد ممنوعیت واردات پوشاک تنها برای ما جنبه روانی دارد نه صرفه اقتصادی ادامه داد:با ممنوعیت واردات اتفاقی نمی افتد چرا که قاچاق 2.5 میلیارد دلاری وجود دارد وتنها دولت به حق قانونی خود در گرفتن تعرفه و حقوق ورودی نمی رسد.
وی تصریح کرد: اگر واردات پوشاک آزاد شود و حتی تعرفه اش هم سنگین باشد به نفع همه است و حتی این ممنوعیت برای صنعت پوشاک داخلی فایده ای ندارد.
او با بیان این که صنعت پوشاک دچار یک فضای گلخانه‌ای شده است، افزود: ایجاد فضای انحصاری برای یک کالا و ممنوعیت ورود از سایر کشورها مانع خلاقیت، کیفیت و رقابت داخلی شده و از طرف دیگر تولیدکنندگان تمایلی به کاهش قیمت تمام شده ندارند.
این فعال صنعت پوشاک در پاسخ به این پرسش که "آیا تولید داخل کیفیت و توان تامین نیاز بازار را دارد یا خیر؟" خاطرنشان کرد: کیفیت یعنی چیزی که مورد پسند مردم باشد؛ برای 2.5میلیارد دلار پوشاک وارداتی به صورت قاچاق حتما تقاضا وجود دارد، پس با توجه به این که ما به این میزان تقاضا برای کالای خارجی داریم چرا نباید آن را از مبادی رسمی وارد کنیم.
حایری گفت : ما قانونی در کشور داریم که برندهای داخلی می توانند با مشارکت برندهای خارجی تولید داشته باشند یعنی برند مطرح خارجی یا حتی برند درجه 2 می تواند با کمک تولید کننده داخلی به تولید در ایران بپردازد به شرطی که 50 درصد آن کالا در داخل ایران تولید شود و 20 درصدش نیز صادر شود.
وی خاطر نشان کرد: مثلا برند کوتون ترکیه اگر می خواهد در ایران عرضه شود باید با تولید کننده ایران جوینت شود و تولید مشترک داشته باشند و این تولید با همان مارک 50 درصد در ایران تولید و 20 درصد محصول هم صادر شود. به نظر می رسد این قانون قانون خوبی است که اگر آن را پگیری کنیم می توانیم به برندهای خارجی اجازه دهیم تولیدات و برندهای دنیا را در ایران تولید کنند و این مسئله کمک به اشتغالزایی داخل کرده و بخشی از نیاز جامعه به برندهای خارجی برطرف می شود.
عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران با ذکر این نکته که کشورهای آسیای جنوب شرقی از این طریق سالانه 40 میلیارد دلار صادرات دارند ، تصریح کرد: کشورهایی چون بنگلادش ، ویتنام، اندونزی و کامبوج خودشان برندی ندارند و با برندهایی چون زارا و بنتون و منگو جوینت شده‌اند، افزود: از این طریق برندها را از جمله برند زارای اسپانیا را تولید و صادر می کنند. کشور اسپانیا نمی آید با کارگر و زمین گران این برند را تولید کند و می‌آید از طریق این کشورها با نظارت و استانداردهای خود زارا را تولید کرده وبه تمام دنیا از جمله اتحادیه اروپا و کانادا صادر می کند.
وی گفت: ما هم می توانیم این شیوه را در پیش بگیریم تا در داخل کشور هم تولید داشته باشیم وهم اشتغالزایی کنیم و هم باعث رشد صنعت پوشاکمان شویم. از این طریق فضای رقابتی هم ایجاد می شودو می توانیم صادراتمان را نیز افزایش دهیم.
وی تصریح کرد: ما هم می توانیم از این الگو پیروی کنیم و با تامین منافع وسود برندهای دنیا همچنین تامین امنیت سرمایه وکار آنها به تولید خود نیز کمک کنیم. در این صورت کسی که دنبال خرید برند است آن را از داخل تامین می کند و دنبال خرید دست دوم ها یا اجناس قاچاق نمی رود.
