به گزارش مارکا، مدافع‌هایی که هرگز گلزنی نکردند، دروازه‌بان‌هایی که چهار پنالتی را مهار کردند، مهاجم‌های ذخیره‌ای که در وقت‌های اضافه گلزنی کردند. کدام یک قهرمان غیر منتظره فینال لیگ قهرمانان اروپا بودند؟ ومبلی، هیسل، نوکمپ، المپیک مونیخ و دیگر ورزشگاه‌ها، محلی بودند تا این بازیکنان بهترین لحظه دوران ورزشی‌شان را به ثبت رساندند. همه آنها در فینال جام قهرمانان اروپا و لیگ قهرمانان رخ دادند. در ادامه به ۱۰ قهرمان این بازی‌ها اشاره می‌شود.
دیک فان‌دایک: فینال ۱۹۷۱. آژاکس-پاناتینایکوس (۲-۰)
آژاکس در سال ۱۹۷۱ در ومبلی به دنبال نخستین جام اروپایی‌اش بود. نخستین گل این تیم با ضربه سر دیک فان‌دایک کوچک به ثمر رسید. او در تیمی که از بازیکنانی همچون یوهان کرویف، پیت کیزر و نیسکنس بهره می‌برد بازیکن بزرگی محسوب نمی‌شد. آن تنها فینالی بود که فان‌دایک تجربه کرد. او در سال ۱۹۷۴ به مورسیا پیوست.
شوارتزنبک: فینال ۱۹۷۴. بایرن مونیخ-اتلتیکومادرید (۱-۱)
اتلتیکو مادرید با گل لوئیس آراگونس به مه‌یر تقریباً جام قهرمانی را به دست آورده بود اما در دقیقه ۱۲۰ بازی ضربه قدرتمند شوارتزنبک از فاصله ۴۰ متری باعث شد دروازه رینا باز شود. آن آخرین گل بازیکن آلمانی در همه جام قهرمانان بود. دو روز بعد بازی تکراری برگزار شد اما اتلتیکوی کاملاً از هم گسسته با چهار گل مغلوب شد.
آلن کندی: فینال ۱۹۸۱. لیورپول-رئال مادرید (۱-۰)
یک ضربه کرنر در پارک د پرنس و یک ناهماهنگی در تیم رئال مادرید باعث شد کندی نتیجه فینال را تعیین کند. مدافع لیورپول یکی از بازیکنان گمنام تیمش بود که وارد محوطه جریمه شد و آن گل تعیین کننده را برابر آگوستین بلند قد به ثمر رساند. آن تنها گل کندی در رقابت‌های سال ۱۹۸۱ بود.
گرابلار: فینال ۱۹۸۴. رم-لیورپول (۱-۱ پنالتی)
تیم رم فالکائو و برونو کونتی یک فرصت بزرگ را پیش رو داشت تا تاریخ‌سازی کند. فینال جام قهرمانان در ورزشگاه رم برگزار می‌شد. لیورپول با تجربه در فینال‌ها، بازی را به وقت‌های اضافه کشاند و بروس گرابلار آفریقایی درون دروازه درخشید. دروازه‌بان لیورپول با حرکت‌های اضافه خود باعث شد تمرکز بازیکنان ایتالیایی از بین برود. کونتی و گراتزیانی ضربات خود را از دست دادند.
دوکادام: فینال ۱۹۸۶. بارسلونا-استوابخارست (۰-۰ پنالتی)
یکی از بزرگترین شگفتی‌ها در ورزشگاه سانچس پیسخوان اتفاق افتاد. بارسلونای برند شوستر، آرچیبالد و کاراسکو برابر استوا بخارست بدون شانس کسب عنوان قهرمانی قرار گرفت. این تیم برای بارسا یک حریف آسان به حساب می‌آمد اما در ضربات پنالتی هلموت دوکادام گمنام چهار ضربه بازیکنان تیم کاتالانی را مهار کرد. او "قهرمان سویا" لقب گرفت. دروازه‌بان رومانیایی چند هفته بعد مریض شد و هرگز نتوانست به بالاترین سطح فوتبال برگردد.
باسیله بولی: فینال ۱۹۹۳. مارسی-میلان (۱-۰)
دو قدرت فوتبال آن دوران در ورزشگاه المپیک مونیخ برابر هم قرار گرفتند. فان باستن آسیب دیده برابر تیم مالدینی، بارزی و رایکارد بازی می‌کرد. در تیم فرانسوی بازیکنان بزرگی همچون بوسیچ، وولر، عابدی پله و دیدیه دشان حضور داشتند اما تک گل بازی را باسیله بولی پس از ضربه کرنر به ثمر رساند. او پس از آن گل هرگز نتوانست در لیگ قهرمانان گلزنی کند.
سولسشایر: فینال ۱۹۹۹. منچستریونایتد-بایرن مونیخ (۲-۱)
نوکمپ میزبان فینالی باورنکردنی بود. تا دقیقه ۹۰ بایرن لوتار ماتئوس و الیور کان پیروز بازی بودند اما دو کرنر در وقت‌های اضافه و گل‌های تدی شرینگام و سولشایر قهرمان را عوض کرد. بازیکن نروژی که همیشه به عنوان بازیکن ذخیره به میدان می‌رفت، قهرمان یونایتد شد. سرمربی کنونی یونایتد لقب "گلشایر" را به خود اختصاص داد.
رافائل بنیتس: فینال ۲۰۰۵. لیورپول-میلان (۳-۳ پنالتی)
شگفتی دیگر فینال لیگ قهرمانان این بار در ورزشگاه آتاترک استامبول رخ داد؛ زمانی که نیمه نخست به پایان رسید تیم میلان مالدینی، کاکا و هرنان کرسپو با پیروزی ۳ بر صفر به رختکن رفتند. به نظر می‌رسید قهرمان مشخص شده است. با این حال تیم تحت هدایت بنیتس در نیمه دوم گام به گام پیش رفت و توانست در ضربات پنالتی پیروز شود. خدایان، آن شب لیورپولی بودند.
بلتی: فینال ۲۰۰۶. بارسلونا-آرسنال (۲-۱)
در استادوفرانس، بلتی در دقیقه ۷۱ وارد زمین شد. در آن زمان بارسا با یک گل از حریف انگلیسی‌اش عقب بود. ساموئل اتوئو توانست بازی را مساوی کند. بلتی در دقیقه ۸۱ وارد محوطه جریمه شد و توانست از فاصله نزدیک به سمت دروازه آلمونیا ضربه بزند. بارسا دومین قهرمانی‌اش را در لیگ قهرمانان جشن گرفت. آن تنها گل بلتی در سه سال حضورش در بارسلونا بود.
سرخیو راموس: فینال ۲۰۱۴. رئال مادرید-اتلتیکو مادرید (۴-۱)
در ورزشگاه دا لوژ، اتلتیکو مادرید به فتح لیگ قهرمانان نزدیک شده بود. کارلو آنچلوتی زمین را پر از بازیکنان تهاجمی کرده بود اما گل تعیین کننده را یک مدافع به ثمر رساند. در دقیقه ۹۳، مادرید یک ضربه کرنر زد. لوکا مودریچ آن را ارسال کرد تا راموس گل مساوی را با ضربه سر به ثمر برساند. مادرید در وقت‌های اضافه با تمام قدرت بازی کرد و توانست با پیروزی ۴ بر یک، قهرمان اروپا شود.
