دیدار 2 تیم پرسپولیس تهران و سپاهان اصفهان در چارچوب هفته بیست و هفتم لیگ برتر فوتبال باشگاه های کشور 6 اردیبهشت ماه در حالی با تساوی بدون گل خاتمه یافت که بیش از 240 مصدوم و یک فوتی داشت.
در این زمینه خبرنگار ایرنا برای واکاوی ریشه های این رفتارهای ناهنجار با «عالیه شکربیگی» جامعه شناس در حوزه بررسی مسائل اجتماعی و استاد دانشگاه در این خصوص با ایرنا گفت و گو کرد.
ایرنا: قطعا از اتفاقات و حواشی دیدار تیم های پرسپولیس و سپاهان در لیگ برتر فوتبال آگاهید. دلیل چنین اتفاق هایی را شما چگونه ارزیابی می کنید؟
خشونت ورزی در سال های اخیر در ورزش ما به یک امر همه گیر تبدیل شده است. حوادث دیدار پرسپولیس و سپاهان بسیار تلخ بود و باید این مسایل به صورت ریشه ایی مورد بررسی قرار گیرد.
ایرنا: اگر میزان تاثیر گذاری بازیکنان، مربیان، باشگاه ها و حتی لیدرها در افزایش این ناهنجارها را بسنجیم آنان در چه جایگاهی قرار دارند؟
وقتی بستر ورزش آماده خشونت است، هرگونه کنش از مربیان، بازیکنان، لیدرها و حتی روزنامه های ورزشی برای افزایش خشونت در ورزش تاثیر یا کاهش آن دارد.
فراموش نکنیم که ورزش به عنوان پدیده ای اجتماعی - ورزشی برای امنیت و انسجام اجتماعی در جامعه نقش به سزایی دارد زیرا ورزش می تواند به عنوان یک سرمایه اجتماعی در جامعه قد علم کند. اما در حال حاضر ورزش به خصوص فوتبال، ضد سرمایه اجتماعی شده است؛ یعنی ورزشگاه ها که محل همدلی مردم است به محلی سرشار از خشونت تبدیل شده است.
در این زمینه اگر مسوولان ورزشی دلسوز هستند باید دلایل افزایش خشونت های ورزشی را شناسایی کنند و برای این هدف نیازمند آموزش همگانی در جامعه به خصوص جامعه ورزش هستیم تا شاهد چنین اتفاق هایی نباشیم.
ایرنا: به پدیده ها و اتفاقات اجتماعی اشاره کردید، دقیقا در این باره توضیح می دهید که این 2 عامل در چه زمینه هایی دیده می شوند؟
در حقیقت مشکلات و نیاز های فرهنگی، اجتماعی و اوقات فراغت مردم جزء پدیده های اجتماعی هستند. در کشور نیروی جوان داریم که اگر به آن توجه نشود قطعا سبب ایجاد خشونت می شوند. بنابراین نقش رسانه ها در انسجام ملی بسیار تاثیر دارد.
ایرنا: آموزش تا چه اندازه می تواند در فرهنگ سازی نقش ایفا کند؟
مردم ایران در کنار وزارت آموزش و پرورش و صدا و سیما و همه نهادهای مسئول کشور در امر اخلاق و نکوهش خشونت در جامعه تاثیر دارند. برخی بی اخلاقی هایی که در ورزش وجود دارد به دلیل فقدان رفتارها فرهنگی و توسعه آن است.
برای اینکه از این بی اخلاقی ها عبور کنیم نیازمند امر همگانی هستیم و فقط نهادها و دولت ها نمی توانند در این زمینه کار کنند و مردم نیز باید در این زمینه به خلقیات و رفتارهای خود توجه کنند.
فراموش نکنیم امر اخلاق فراتر از قانون است و در تعاملات اخلاقی باید خود جامعه بازنگری داشته باشند.
ایرنا: صدا و سیما تا چه اندازه برای فرهنگسازی در جامعه تاثیر گذاشته است؟
جامعه نیازمند امر معرفت هست ولی در تمام شبکه های صدا و سیما برنامه ای که بازگو کننده وقایع فرهنگی جامعه باشد و راه کارهای آموزشی در آن گفته شود، به ندرت می بینیم.
نمونه واضح آن برنامه تلویزیونی 90 بود که تنها برنامه رسانه ملی با مخاطب در زمینه ورزش بود که می توانست در کاهش این ناهنجاری ها نقش داشته باشد. ولی دست اندارکاران صدا و سیما بدون اینکه به مخاطبان وسیع ومردمی آن توجه کنند، صرف اینکه اقلیتی علاقه ای به ادامه برنامه ورزشی 90 را نداشتند، آن را حذف می کنند.
با این شرایط باید گفت سیاستگذاران صدا و سیما نیز نه تنها در آموزش فرهنگی در کشور کم کاری کردند بلکه یک برنامه مردمی و آموزشی را نیز از آنها گرفتند که نیاز است این برنامه دوباره به مردم بازگردانه شود.
منبع: ایرنا
