چرا نفت فروش های میلیاردر عرب از فتح لیگ قهرمانان اروپا ناکامند

 حال و هوای بازیکنان پاری سن ژرمن پس از فتح عنوان قهرمانی لوشامپیونه همان طور که انتظار می رفت، پر شور و با سر و صدای زیادی همراه بود.
قهرمانی پی اس جی از هفته ها و شاید ماه ها پیش اجتناب ناپذیر به نظر می رسید اما یکشنبه هفته جاری پس از تساوی لیل به عنوان نزدیک ترین تعقیب کننده مقابل تولوز، قطعی شد.
پاریسی ها سزاوارانه پس از پیروزی سه بر یک مقابل موناکو، جشن ششمین قهرمانی خود را لیگ یک فرانسه در پارک دو پرنس برگزار کردند.
پس از آن بازی «ناصر الخلیفی» مالک باشگاه پاریسی؛ شخصی که به عنوان یکی از اعضای گروه سرمایه گذاری قطر بیش از 1 میلیارد دلار به باشگاهش تزریق کرده است، اظهار داشت: لوشامپیونه پس از قهرمانی کشوری فاتح در جام جهانی 2018 روسیه، مهم ترین رویداد در صدر فوتبال جهان است.
با این حال و با وجود جشن و سرور زاید الوصف در رختکن تیم پاریسی همچنان زمزمه هایی مبنی بر ناکامی باشگاه بلندپرواز فرانسوی در فتح لیگ قهرمانان اروپا شنیده می شد.
با وجود ادعاها در خصوص فتح لوشامپیونه، موفقیت خانگی دیگر سنگ محکی قابل قبول برای قضاوت «توماس توخل» و ستاره های گرانقیمتش محسوب نمی شود و در عوض لیگ قهرمانان چنین معیاری است؛ جایی که پی اس جی بار دیگر در آن کم آورد و به شکلی غافلگیر کننده در مرحله یک چهارم توسط منچستریونایتد تازه احیا شده از گردونه رقابت ها کنار رفت.
کمی دورتر در انگلیس، چشم پوشی کردن از باشگاهی دیگر که توسط میلیاردهای خاورمیانه ای تامین می شود، کار سختی است. منچسترسیتی هم اکنون در اوج نبردی سخت و طاقت فرسا با لیورپول بر سر فتح لیگ برتر جزیره قرار دارد و با 2 امتیاز اختلاف و یک بازی کمتر (جدال حساس مقابل یونایتد در دربی منچستر) در رده دوم جای دارد.
لیگ برتر انگلیس از حیث رقابتی بودن به مراتب فراتر از لوشامپیونه است و دفاع از عنوان قهرمانی برای شاگردان «پپ گواردیولا» آن هم در برابر حریفی قدر و تحسین برانگیز همچون لیورپول دستاوردی بزرگ و چشمگیر محسوب می شود.
بی شک مالکان متمول باشگاه سیتی بیانیه ای مشابه با آنچه الخلیفی صادر کرد، منتشر می کنند و شاید حتی کلیپی پر هزینه به افتخار دستاورد جدیدشان ساخته و در بوق و کرنا کنند.
اما حتی اگر سیتی دومین قهرمانی متوالی خود را در لیگ برتر جزیره فتح کند مثل پاری سن ژرمن شک و شبهاتی مبنی بر بالا بودن معیارها برای تیم گرانقیمت تحت هدایت گواردیولا مطرح خواهد شد و آن معیار هم چیزی نیست جز قهرمانی در اروپا!
شاگردان مرد اسپانیایی در آن جبهه مشابه پی اس جی کم آوردند و در بازی هیجان انگیز مقابل تاتنهام از گردونه رقابت ها کنار رفتند.
با این توضیحات پرسشی که مطرح می شود این است: چرا سیتی و پی اس جیِ زراندود با پول های هنگفت حاصل از فروش نفت در خانه می درخشند و در اروپا رنگ می بازند؟
در وهله اول ذکر این نکته حائز اهمیت است که مبالغ هنگفت سرازیر شده به این 2 باشگاه توسط مالکان متمول نفت فروش خاور میانه ای، انتظارات را بالا برده است.
من سیتی به طور تمام و کمال در اختیار شیخ منصور بن زاید آل نهیان یکی از حکام متمول ابوظبی است که در سال 2018 با 150 میلیون پوند سهام باشگاه را خریدار کرد و از آن زمان، مالکان باشگاه بیش از 1.7 میلیارد دلار به طور مستقیم به باشگاه تزریق کرده اند.
بیشتر این مبلغ برای خرید بازیکنان و پرسنلی که هم اکنون تحت اختیار گواردیولا قرار دارند، هزینه شد و این در حالی است که مبلغ هنگفتی از آن نیز به شکلی بی ملاحظه صرف توسعه زمین تمرینی و زیر ساخت های تیم های جوانان باشگاه شد.
در سوی دیگر، وضعیت باشگاه پاریسی نیز دست کمی ندارد و پس از خریداری شدن توسط گروه سرمایه گذاری قطر به ریاست ناصر الخلیفی در سال 2011، آنها بیش از 1 میلیارد دلار برای خرید بازیکن هزینه کرده اند که از جمله آنها می توان به گرانقیمت ترین بازکین تاریخ فوتبال یعنی «نیمار» و «کیلین امباپه» اشاره کرد.
ولخرجی های ماکان قطری و اماراتی را می توان از جهات مختلفی توضیح داد.
ایده آل ترین و خوش بینانه ترین آنها صرفا عشق به فوتبال است و بخشی از آن نیز به واسطه تلاش های آنها برای کشاندن و توسعه فوتبال در کشورهایشان است.
اما در نگاهی بدبینانه تر ثروتمندان خاورمیانه ای شاید از فوتبال به عنوان ابزاری برای خودنمایی استفاده می کنند و اگر کمی لایه های عمیق تری را کالبد شکافی کنیم این نگاه را می توان به نوعی آرزوی شخصیت های پرنفوذ قطری و اماراتی در راستای کسب قدرت نرم و یا ایجاد پایگاهی فرهنگی در قلب اروپا (فرانسه و انگلیس) تعبیر کرد.
علاوه بر این، بُعد دیگری از رقابت بین قطر و امارات د جریان است و پیش زمینه آن به تحریم های اعمال شده از سوی امارات در سال 2017 علیه دوحه است؛ تحریم هایی که به اتهام افزایش مناسبات با ایران و همچنین تامین مالی تروریسم بر این کشور وارد شده است.
با این فرض، رقابت آنها حالا شکل دیگری به خود گرفته و در سطح اول فوتبال اروپا خودنمایی می کند؛ نوعی تئاتر نیابتی که هر کدام سعی دارند برتری خود را به دیگری دیکته کنند.
بی شک سیتی و پی اس جی تنها باشگاه های ولخرج جهان نیستند اما نمونه هایی برجسته محسوب می شوند؛ در واقع ولخرجی های آنان از چشم مقامات فوتبالی پنهان نمانده و در میان اتهامات، نقض قوانین بازی جوانمردانه مالی یوفا به چشم می خورد.
سرمایه گذاری های هر 2 باشگاه تنها به دستاوردهایی داخلی محدود بوده و پی اس جی در سال های 2013، 14، 15، 16، و 18 و 19 لیگ یک فرانسه را فتح کرده است.
اگر از هواداران سیتی بپرسید که برای چه چیزی ولع بیشتری دارند؛ لیگ برتر و شانس کری خواندن برای تیم هایی همچون یونایتد و لیورپول یا لیگ قهرمانان اروپا؛ قطع به یقین دستاوردهای خانگی پاسخ اکثریت آنها خواهد بود اما در لیگ قهرمانان هم سیتی و هم پی اس جی همواره در برآوردن انتظارات ناکام بوده اند.
پس از واگذاری مالکیت پی اس جی به قطری ها، آنها هرگز فراتر از مرحله یک چهارم لیگ قهرمانان نرفته اند و 4 بار در این مرحله و سه بار در یک هشتم با تورنمنت خداحافظی کرده اند.
برای سیتی هم چنین موضوعی صدق می کند و آنها هم یک بار به نیمه نهایی رسیدند و 2 بار در یک چهارم و سه بار از یک هشتم کنار رفته اند.
ساده ترین توضیح این ناکامی این است که در اروپا تیم های خوب و با کیفیت مثل همیشه فراوان هستند و پی اس جی و سیتی اغلب با اختلافی جزئی متحمل شکست شده اند.
گواردیولا و تیمش به شکلی آزار دهنده از صعود به نیمه نهایی باز ماندند و در رقابتی که هیجان آن خیلی ها را به مرز سکته رساند، در نهایت با مردود شدن گل دقایق پایانی «رحیم استرلینگ» توسط کمک داور ویدئویی به دلیل گل زده کمتر در خانه حریف، جواز صعود را به تاتنهام تقدیم کردند.
در سوی دیگر، پی اس جی نیز به کم کاری در بازی برگشت مقابل منچستریونایتد متهم شد و پیروزی 2 بر صفر خارج از خانه را با شکست 3 بر یک خانگی عوض کرد تا از راهیابی به نیمه نهایی باز بماند.
برای توضیح بیشتر بد نیست بدانیم کدام باشگاه ها پس از روی کار آمدن مالکان سیتی و پی اس جی، قهرمان اروپا شده اند؛ منچستریونایتد در سال 2008 قهرمان لیگ قهرمانان شد و رئال مادرید برای چهار سال جام را بالای سر برد؛ بارسلونا سه بار عنوان قهرمانی را فتح کرده و بایرن مونیخ، چلسی و اینترمیلان هم بی نصیب نبوده اند.
با وجود اینکه این باشگاه ها بازیکنان استثنایی، سرمربیانی بزرگ و البته مدیریتی قوی را در اختیار دارند اما تنها وجه تمایز آنها با 2 باشگاه مذکور «اصالت» و بودن در راس فوتبال اروپا برای سالیان سال است.
باشگاه هایی همچون بارسا، رئال، منچستریونایتد و بایرن مونیخ همگی از هویتی ملموس برای افتخار آفرینی در اروپا بهره می برند که با هویت باشگاه تنیده شده است.
و این چیزی نیست که بتوان آن را خرید و فروش کرد بلکه باید ذره ذره به باشگاه تزریق شود و در شرایط مساوی، به عنوان موئلفه ای متمایز کننده عمل کند.
گواردیولا پیش تر به این تجربه موروثی اشاره کرده و در مصاحبه ای سیتی را در مقایسه با سایر تیم هایی که موفق به فتح لیگ قهرمانان شده اند، به «پسر بچه» ای خام تشبیه کرد.
نمونه دیگری از این هویت که باید قطره قطره به رگ های باشگاه تزریق شود، چلسی است؛ باشگاهی که توسط «رومن آبرامویچ» مالک متمول روس خریداری شد و در ابتدای امر چرخ های آن را برای موفقت خانگی خوب روغن کاری کرد اما دستاورد اروپایی همچنان نقطه ضعف آنان بود تا سال 2012؛ فصلی که آبی های لندن در خانه تقلا می کردند و «روبرتو دی ماتئو» را در کسوت سرمربی به منجی غیرمحتمل در اختیار داشتند.
آبی ها در حالی که با بهترین فوتبال خود فاصله زیادی داشتند، در نهایت موفق شدند در ضربات پنالتی بایرن مونیخ را در فینال شکست داده و قهرمان شوند.
این قهرمانی 9 سال پس از خریده شدن باشگاه توسط آبراموویچ اتفاق افتاد و در دنباله سه قهرمانی آنان در لیگ برتر جزیره بود.
در مورد چلسی، پول در درجه دوم قرار داشت؛ به عبارت دیگر ثبات در نتیجه گیری اروپایی اولویت بود و سپس ستاره ها برای فتح آسمان لیگ قهرمانان کنار هم چیده شدند.
توخل در جریان جشن قهرمانی تیمش به موضوعی مشابه اشاره کرد و پاریسی ها را به صبوری کردن در مورد لیگ قهرمانان تشویق و تاکید کرد که غول های اروپا همچون یوونتوس هم از چنین ضربه دراز مدتی رنج می برند اما در نهایت بخت با آنها یار خواهد شد.
سخت است تیم های گورادیولا و توخل را ناکام بدانیم به ویژه با توجه به فوتبال روانی که آنها ارائه می دهند؛ موضوعی که در مورد مرد اسپانیایی در سیتی بیشتر صدق می کند و تیم او همواره به عنوان یکی از بهترین تیم های لیگ برتر انگلیس و اروپا مورد تمجید و ستایش قرار می گیرد.
اما بی شک افتخار داخلی تنها چیزی نیست که مالکان سیتی و پی اس جی برای آن ولع دارند اما قدم بعدی برای آنان تاجگذاری در اروپا است و برای این منظور بدون شک به پول بیشتری نیاز دارند اما مهم تر از آن باید به هر شکلی که می توانند کمی صبر و بردباری برای خود بخرند!!

منبع: ایرنا