مروری اجمالی بر گوشه­ای از مشکلات مردان ایرانی

آنان با ریشخند از شما خواهند پرسید: مگر مردان هم در جامعۀ ما مشکل دارند؟ یا بدون کوچکترین واکنشی، شما و حرفهایتان را نادیده خواهند گرفت! با وجود آنکه مردان نیمی از جمعیت کشور را شامل می­ شوند، شوربختانه تا به امروز آن گونه که شایسته است به گرفتاری­ هایشان رسیدگی نشده و مورد توجه قرار نگرفته­ اند.

حساسیتی که امروز نسبت به برطرف کردن مشکلات و برآورده ساختن مطالبات زنان در کشور به وجود آمده، جایی را برای توجه و رسیدگی به مسائل و دشواری­های مردان باقی نگذاشته است. شعارهایی مانند دستیابی به عدالت جنسیتی و رفع تبعیض جنسیتی تنها زمانی مطرح می­ شوند که هدف از آن، توانمندسازی و رضایتمندی زنان در جامعه باشد.

همچنین بهای بیشتر دادن به زنان و تمرکز بر گرفتاری­های آنان به بهانۀ جبران تبعیض­ های تاریخی، موجب شده تا مشکلات مردان ایرانی به دست فراموشی سپرده شوند. زمانی که از مردان و دشواری­هایشان سخن می­ رانیم، در واقع تلاش می­ کنیم تا مشکلات پدران، شوهران، برادران و پسرانمان را به گوش جامعه برسانیم.

اما به دلیل آنکه نگاه جامعه به مردان بر پایۀ تصورات قالبی جنسیتی نادرست بنا شده که آنان را موجوداتی صرفاً خشن و پرخاشگر و در عین حال صاحب قدرت تصور می­ کند، بنابراین کوششی هم برای رسیدگی به مصائب و مشکلات مردان در اجتماع صورت نمی­ پذیرد! همچنین باور به نظام افسانه­ای مردسالاری یعنی نظامی که مردان برای حفظ قدرت و سلطۀ خویش بر زنان و استثمار آنان پدید آورده­ تا بتوانند سهم بیشتری را از مزایای اجتماعی کسب نمایند نیز مزید بر علت شده تا جامعه گمان کند که این فقط زنان هستند که با دشواری­ها دست و پنجه نرم می­ کنند!

از این رو، در مقالۀ حاضر تلاش شده تا با مروری اجمالی بر گوشه­ای از مشکلات مردان در ایران، جامعه را نسبت به مسائل و مصائب نیمی از جمعیت کشور آگاه و حساس ساخته تا شاید از این طریق به گرفتاری­های مردان ایرانی نیز رسیدگی شود!
 
امید به زندگی مردان نزدیک به یک دهه کمتر از زنان است
شاخص «امید به زندگی در بدو تولد» که از مهمترین شاخص­ های توسعه هر کشور و یکی از مؤلفه­های سنجش کیفیت زندگی است، معرف متوسط سال­هایی است که انتظار می­ رود یک نوزاد به دنیا آمده (به شرط ثابت ماندن شرایط جاری مرگ و میر) زنده بماند. با وجود آن که میزان مرگ و میر در طول قرن بیستم کاهش چشمگیری داشته اما در مقابل، آمارها نشان می­ دهند که شکاف جنسیتی امید به زندگی در سطح جهانی افزایش پیدا کرده است.

در ایران نیز بر اساس یکی از آخرین آمارهای وزارت بهداشت که توسط معاون تحقیقات و فناوری این سازمان در اولین همایش ملی تخصصی اخلاق در پژوهش­های زیست پزشکی ایران بیان شده، امید به زندگی زنان 83 سال و مردان 75 سال می­ باشد. به بیان دیگر، امید به زندگی مردان در ایران نزدیک به یک دهه کمتر از زنان است.

این در حالی است که اطلاعات مربوط به شاخص «امید به زندگی در بدو تولد» ایرانیان که توسط بانک جهانی در یک بازۀ زمانی پنجاه ساله گردآوری شده نشان می­ دهد که امید به زندگی مردان ایرانی در اوایل دهه 60 میلادی، یک سال و نیم بیشتر از زنان ایرانی بوده است.

سیگار کشیدن، مصرف الکل، حوادث رانندگی، مشاغل پرخطر، خودکشی، سوء مصرف مواد مخدر و بی­توجهی به سلامتی که در میان مردان شایع­تر از زنان است از جمله عواملی هستند که موجب شده تا مرگ و میر مردان در مقایسه با زنان در طول قرن بیستم افزایش یابد. همچنین بیماری­های قلبی- عروقی را نیز می­ توان به عنوان یکی از جدی­ترین دلایل شکاف جنسیتی امید به زندگی در نظر گرفت.
 
بیش از دو سوم کل متوفیان خودکشی مرد هستند
خودکشی یکی از جدی­ترین معضلات بهداشت عمومی در سطح بین­ المللی است. بر پایه گزارش «دیده‌بانی سلامت برای اهداف توسعه پایدار» که به تازگی توسط سازمان بهداشت جهانی منتشر شده، سالانه نزدیک به یک میلیون انسان در سراسر جهان با خودکشی به زندگی خود پایان می­ دهند.

همچنین برآورد شده که نزدیک به 80% از تمامی خودکشی­های جهان در کشورهای با درآمد متوسط و پایین رخ می­ دهند.

آمارهای بین المللی حکایت از آن دارد که میزان مرگ و میر ناشی از خودکشی بین زنان و مردان متفاوت است. مردان در سطح بین­ المللی، 75% بیشتر از زنان احتمال دارد که بر اثر خودکشی جان خود را از دست دهند. در ایران نیز بر اساس گزارش­های موجود، میزان مرگ و میر ناشی از خودکشی میان مردان بسیار بالاتر از زنان است.

طبق گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان پزشکی قانونی کشور، بیش از دو سوم (70%) از کل جان باختگان ناشی از خودکشی در سال 1396 مرد بودند. با وجود آنکه در مقیاس جهانی، اقدام به خودکشی در زنان بیشتر از مردان است اما در ایران، جنسیت اغلب افرادی که در سال 1396 اقدام به خودکشی کردند، مذکر و عمدتاً بالای 25 سال بودند.

کارشناسان عامل اصلی افزایش خودکشی میان مردان در کشور را مسائل اقتصادی و بیکاری عنوان می­ کنند. یافته­های پژوهشی نیز بارها نشان داده­ اند که عوامل تنش­زای اقتصادی مانند درآمد پایین و بیکاری احتمال خطر خودکشی را در مردان به صورت برجسته­ای در مقایسه با زنان افزایش می­ دهند.
 
مردان 9 برابر بیشتر از زنان بر اثر سوء مصرف مواد مخدر می­ میرند
بر پایۀ گزارش «دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد» برآورد شده که در سال 2016 میلادی حدود 275 میلیون تن و یا به عبارتی نزدیک به 6 درصد از جمعیت جهان حداقل یک بار مواد مخدر مصرف کرده­ اند. از این تعداد نزدیک به 500 هزار تن بر اثر سوء مصرف مواد مخدر جان خود را از دست داده­ اند.

این در حالی است که اکثر قربانیان ناشی از سوء مصرف مواد مخدر در سراسر جهان را مردان تشکیل می­ دهند. برای نمونه، طبق گزارش منتشر شده در سال 2018 میلادی توسط «مرکز نظارت بر مواد مخدر و اعتیاد به مواد مخدر اروپا»، نزدیک به 80% از قربانیان بیش مصرفی مواد مخدر در اروپا مرد بودند (لازم به توضیح است که بیش مصرفی مواد مخدر شایع­ترین علت مرگ و میر در میان مصرف کنندگان مواد مخدر است).

اما در ایران، به دلیل وجود آمارهای متفاوت و متناقض در حوزۀ اعتیاد، چشم انداز درستی از وضعیت حاضر اعتیاد و مرگ و میر ناشی از آن وجود ندارد. اما بر اساس گزارش­های موجود و پژوهش­های انجام گرفته در این زمینه، مصرف مواد مخدر در میان مردان بسیار شایع­تر از زنان است.

برای نمونه، بر پایۀ آماری که از سوی مشاور امور زنان در ستاد مبارزه با مواد مخدر کشور اعلام شده، زنان کمتر از 10% جمعیت معتادان کشور را تشکیل می­ دهند. همچنین طبق گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان پزشکی قانونی کشور، نزدیک به 90% از کل جان باختگان ناشی از سوء مصرف مواد مخدر در سال 1396 مرد بودند.
 
مردان قربانیان اصلی حوادث شغلی در کشور هستند
بر اساس آمار «سازمان جهانی کار» سالانه نزدیک به 3 میلیون انسان در سراسر جهان به دلیل حوادث و یا بیماری­های شغلی، جان خود را از دست می­ دهند. همچنین سالانه نزدیک به 400 میلیون حادثه شغلی در مقیاس جهانی برای کارگران اتفاق می­ افتد. اما نکته­ای که کمتر به آن اشاره شده، تفاوت در میزان مرگ و میر ناشی از حوادث شغلی بر اساس جنسیت جان باختگان است.

در سراسر جهان، اکثریت جان باختگان ناشی از حوادث شغلی را مردان تشکیل می­ دهند. در ایران نیز وضع به همین منوال است. بر پایۀ برخی از آمارهای منتشر شده، سالانه حدود 20 هزار حادثه شغلی در کشور اتفاق می‌افتد که به طور متوسط حدود 10% از این حوادث منجر به فوت کارگران می‌شود. اغلب قربانیان این حوادث تحت پوشش سازمان تأمین اجتماعی نیستند و وزارت کار نیز آمار کارگرانی را اعلام می‌کند که در پیوند با وزارت کار بیمه هستند.

به گزارش اداره کل روابط عمومی سازمان پزشکی قانونی کشور طی 10 سال گذشته (1387 تا 1396) نزدیک به 16 هزار تن در حوادث ناشی از کار جان خود را از دست داده­ اند که 99% از این افراد مرد بودند. طبق این گزارش، در چند سال اخیر تلفات ناشی از حوادث شغلی در کشور افزایش پیدا کرده به نحوی که در سال 1395 با رشد 10 درصدی و در سال 1396 با رشد 1.9 درصدی تلفات مواجه بوده است.
 
اکثر جمعیت زندانیان کشور را مردان تشکیل می­ دهند
بر اساس آمارهای اعلام شده تا سال 1396 تعداد کل زندانیان کشور 250 هزار تن بوده که 98% از جمعیت زندانیان را مردان تشکیل می­ دادند. نزدیک به دو سوم از زندانیان متأهل هستند و بیشترین زندانیان را مجرمان مواد مخدر شامل می­ شوند. فقر و تنگدستی، عامل اصلی زندانی شدن بسیاری از مجرمان است. به دلیل آنکه بسیاری از زندانیان از خانواده­های فقیر روانه زندان شدند بنابراین با زندانی شدن این افراد، مشکلات خانوادۀ آنان نیز چند برابر می­ شود.

همچنین 86% جمعیت کیفری مرتبط با جرائم غیر عمد متأهل و ۸۲ درصد نیز صاحب فرزند هستند. به گفتۀ رئیس سازمان زندان­ها، بیش از سه هزار تن از فرزندان زندانیان ترک تحصیل کرده بودند که شناسایی شده و به مدرسه بازگشتند. با وجود آنکه اکثر جمعیت زندانیان جرایم غیرعمد در کشور را مردان تشکیل می­ دهند و اکثر آنان نیز متأهل و صاحب فرزند هستند، اما جای بسی تعجب و تأسف است که برخی با راه­ اندازی پویش­های مردمی با شعار "زندان جای مادران نیست" تمرکز خود را فقط بر آزادی زنان زندانی جرایم غیرعمد گذاشته­ اند. گویا در نگاه این افراد «زندان جای مادران نیست اما جای پدران هست»!
 
ایران تنها کشوری است که زندانی مهریه دارد
در حال حاضر چند هزار مرد ایرانی به خاطر عدم توانایی در پرداخت مهریه در زندان به سر می­ برند. اغلب این افراد مردان جوان 25 تا 35 سال هستند که عمر زندگی مشترک برخی از آنان حتی به یک روز هم نرسیده است. مردم و خیرین نیز کمتر تمایل دارند تا برای آزاد شدن زندانیان مهریه کمک مالی کنند چرا که معتقدند، افرادی که به خاطر هیجانی شدن سر سفره عقد، مهری ه­ای بیشتر از جیبشان تعیین کرده­ اند مستحق کمک نیستند!

از طرفی مدیر عامل ستاد دیه کشور اعلام کرده که برخی از خانم­ها با توجه به افزایش قیمت سکه و به دلیل طمع زیاد برای دریافت مهریه مراجعه می­ کنند. گاهی اوقات هم با وجود آنکه می­ دانند همسرشان توانایی پرداخت مهریه را ندارد اما از مهریه به عنوان یک ابزار قانونی برای جبران کدورت­ها و اختلافاتی که بین خود و همسرشان به وجود آمده استفاده می­ کنند.

همچنین وی با اشاره به اینکه برخی از قضات به علت شرایط روحی و مالی زنان در دادگاه­ها به نفع آنان رأی صادر می­ کنند اعلام کرده که قضات، اغلب به خاطر آسیب­های روحی و شرایط سخت مالی زنان پس از طلاق به نفع آنان رأی می­ دهند. نکتۀ حائز اهمیتی که در اینجا باید به آن اشاره کرد، مخالفت برخی از فعالان حقوق زنان و اعضای فراکسیون زنان مجلس در ارتباط با تغییر قانون مهریه است.

امروز با وجود آنکه مهریه به ابزاری برای کسب درآمد برخی از زنان و از طرفی به اهرمی برای فشار و خشونت علیه مردان تبدیل شده اما این افراد به شدت با تغییر قانون مهریه مخالفت می­ کنند. آنان با استناد به فقه و قانون، مهریه را حق مسلم زنان می­دانند اما در ارتباط با سایر قوانینی که پشتوانۀ فقهی و قانونی دارند اما منافع زنان را به طور کامل تأمین نمی­ کنند، فریادشان برای تغییر آن قوانین گوش فلک را کر کرده است!
 
خشونت خانگی علیه مردان رو به افزایش است
خشونت خانگی مسئلۀ پیچیده­ ای است و یکی از مهمترین دلایلی که این مسئله را پیچیده­ تر می­ کند، باورهای نادرستی است که در مورد آن وجود دارد. هنگامی که از خشونت خانگی صحبت می­ شود، بسیاری از افراد تصور می­ کنند که مردان به دلیل جثۀ بزرگتر و نیرومندتری که دارند، همواره عامل خشونت و زنان قربانی آن هستند.

همچنین در باور عمومی، فقط شکل جسمانیِ خشونت خانگی مورد توجه قرار گرفته و اَشکال دیگر آن مانند خشونت روانی-کلامی از نظرها مغفول می­ ماند. بنابراین خشونت خانگی در نگاه تودۀ مردم و حتی برخی از پژوهشگران مترادف با خشونت علیه زنان در نظر گرفته می­ شود.

به دلیل آن که معمولاً این نوع از خشونت پشت درهای بسته و به دور از چشم جامعه رخ می­ دهد، آمار متقن و دقیقی از آن در دسترس نیست. با این حال نتایج بسیاری از تحقیق­ ها حاکی از آن است که زنان نیز همانند مردان می­ توانند در روابط صمیمی و زناشویی مرتکب خشونت شوند. حتی در برخی از مطالعات معتبر، کفۀ ترازو به سمت زنان سنگینی می­ کند!

برای نمونه، نتایج یکی از برجسته­ ترین پژوهش­های انجام شده در ارتباط با موضوع «تفاوت­های جنسیتی در بروز رفتارهای پرخاشگرانه میان شرکای صمیمی» به سرپرستی پروفسور جان آرچر (روانشناس برجستۀ بریتانیایی که بیش از چهل سال است در زمینۀ پرخاشگری و خشونت مشغول به فعالیت و پژوهش می­ باشد) نشان داد که زنان کمی بیشتر از مردان در روابط صمیمی خود از پرخاشگری جسمانی استفاده کرده و آن را به دفعات بیشتری نیز انجام می­ دهند.

همچنین یکی از دلایلی که سبب می­ شود تا خشونت خانگی علیه مردان کمتر قابل شناسایی و پیگیری باشد، اجتناب مردان از گزارش کردن خشونت اعمال شده علیه خودشان به دلیل نگرانی از مورد تمسخر قرار گرفتن و تحقیر شدن از سوی اطرافیان و در نهایت جامعه است. تحقیقات نشان می­ دهند که مردان سه برابر بیشتر از زنان احتمال دارد که خشونت­ های اعمال شده علیه خود را گزارش نکنند.

از طرفی، اغلب آمارهای ارائه شده و پژوهش­های انجام گرفته در رابطه با خشونت خانگی در ایران معطوف به خشونت علیه زنان می­ باشد. با این وجود، اطلاعات معدودی نیز در ارتباط با خشونت خانگی علیه مردان در کشور منتشر شده است. برای مثال، رئیس سازمان پزشکی قانونی کشور در تابستان امسال اعلام کرد که تا سال 95 فقط 5% از مدعیان همسرآزاری در کشور را مردان تشکیل می­ دادند اما در حال حاضر این رقم به 7% افزایش یافته است.

همچنین کارشناسان ضمن هشدار نسبت به افزایش روند مردآزاری در سال­های اخیر، از پرخاشگری و خشونت زنان نسبت به مردان در کشور خبر داده و معتقدند، تعداد مردانی که قربانی خشونت خانگی از سوی همسران خود می­ شوند بیشتر از آمارهای اعلام شده است چرا که تعداد زیادی از مردان از ترس قضاوت و مورد مضحکه قرارگرفتن اطرافیان حاضر نیستند تا شکایت خود را به پزشکی قانونی اعلام کنند.

بررسی­ ها نشان می­ دهند که بسیاری از مردانی که قربانی خشونت خانگی می­ شوند، علاوه بر بیماری­های جسمی، از طیف گسترده­ای از اختلالات روانشناختی مانند اختلال استرس پس از آسیب، افسردگی، اندیشه پردازی خودکشی­ گرا، نشانه­ های روان تنی و پریشانی روانشناختی عمومی نیز رنج می­ برند. بنابراین اگر قرار است لایحه­ای در ارتباط با این موضوع تصویب شود باید امنیت همۀ قربانیان خشونت خانگی را فارغ از جنسیتی که دارند تامین کند.
 
مردان قربانیان واقعی نابرابری جنسیتی در کشور هستند
شاخص جهانی شکاف جنسیتی (Global Gender Gap Index) یا به اختصار (GGGI) مقیاسی است که از سال 2006 میلادی توسط «مجمع جهانی اقتصاد» به عنوان مبنای اندازه­ گیری نابرابری جنسیتی در سطح بین­ المللی معرفی شده است. چهار شاخصی که مجمع جهانی اقتصاد بر اساس آنها نابرابری جنسیتی و پیشرفت کشورها در زمینۀ برابری جنسیتی را بررسی می­ کند شامل مشارکت اقتصادی و فرصت‌ها، دستاوردهای آموزشی، سلامت و بقا و توانمندسازی سیاسی می­ باشد. اما نکتۀ قابل توجهی که باید به آن اشاره کرد در ارتباط با معیارهای انتخاب شده توسط این سازمان برای اندازه­ گیری نابرابری جنسیتی است که بر پایۀ آنها در هیچ کشوری کفۀ ترازو به نفع زنان سنگینی نمی­ کند!
برخی از پژوهشگران چنین شاخص­ هایی را مورد انتقاد قرار داده و عنوان کرده­ اند که علاوه بر برنامه­ های سیاسی، پژوهش­ها در مورد نابرابری جنسیتی نیز تقریباً به طور انحصاری بر مسائلِ برجسته شده در جنبش حقوق زنان تمرکز دارند. همچنین روش­هایی که برای اندازه­ گیری نابرابری جنسیتی مورد استفاده قرار می­ گیرند نیز دچار سوگیری بوده و تنها مشکلات زنان را برجسته می­ کنند.

به گفتۀ این پژوهشگران، مسائلی که باعث نامساعدتر شدن وضعیت مردان در مقایسه با زنان می­ شوند کمتر مورد مطالعه قرار گرفته­ و در مقیاس­ های مربوط به اندازه­ گیری نابرابری جنسیتی مانند «شاخص جهانی شکاف جنسیتی» بر آنها تأکید نشده است. علاوه بر این، شاخص جهانی شکاف جنسیتی معیارهای اندازه­ گیری را به گونه­ای تغییر می­ دهد تا بر اساس تعریف ارائه شده، در هیچ کشوری وضعیت برای زنان نتواند مطلوب­تر از مردان باشد.

به عبارت دیگر، چنین مقیاس­ هایی به گونه­ای طراحی شده­ اند تا در اندازه­ گیریِ هرگونه وضعیت نامطلوب تجربه شده توسط پسران و مردان ناموفق باشند. بنابراین، مقیاس­های موجود، تمامی الگوهای بهزیستی و وضعیت نامساعد را در سطح ملی پوشش نمی­ دهند.
پیش فرض چنین سازمان­ هایی بر این پایه استوار است که در سراسر جهان، زنان در مقایسه با مردان در جایگاه فرودست­تری قرار دارند و از این رو، نیازمند توجه و حمایت­ های ویژه­ای می­ باشند که برای بهبود وضعیت آنان باید صورت بپذیرد.

شعارهایی مانند افزایش مشارکت زنان در نیروی کار، کاهش شکاف دستمزد بین زنان و مردان و کمک به پیشروی تعداد بیشتری از زنان به سوی رهبری تنها نمونه­ هایی از اهداف این سازمان­ها برای کمک به زنان (و نه مردان) است.

همچنین طبق آخرین گزارش «مجمع جهانی اقتصاد» دربارۀ شکاف جنسیتی که در سال 2018 میلادی منتشر شده، از مجموع 149 کشوری که در این گزارش مورد بررسی قرار گرفته­، ایران در رتبۀ 142 قرار دارد.
با این حال، دانشمندان به تازگی روش جدیدی را برای اندازه­ گیری برابری جنسیتی ابداع کرده­ و بر اساس آن نشان داده­اند که وضعیت مردان در اکثر کشورهای توسعه یافته نامساعدتر از زنان است. نتایج مطالعه­ ای که اخیراً با همکاری پژوهشگران دانشگاه اِسکس در بریتانیا و دانشگاه میزوری در ایالات متحده آمریکا انجام گرفته نشان می­ دهد که مردان، قربانیان واقعی نابرابری جنسیتی هستند.

یافته­ های این پژوهش که با تمرکز بر پایه­ ای­ ترین مقیاس­های قابل دسترسی از 134 کشور جهان (با جمعیتی نزدیک به 7 میلیارد تن در دورۀ مورد مطالعه یعنی از سال 2012 تا 2016 میلادی) استخراج شده حاکی از آن است که وضعیت مردان در بیش از دو سوم این کشورها نامساعدتر از زنان بوده است.
نتایج این تحقیق بر اساس یک مقیاس اندازه­ گیری جدید به نام "شاخص پایه­ای نابرابری جنسیتی" Basic Index of Gender Inequality و یا به اختصار (BIGI) به دست آمده که بر روی سه مؤلفۀ کلیدی "زندگی خوب" یعنی شاخص امید به زندگی سالم (سال­هایی که انتظار می­ رود افراد در سلامت کامل زندگی کنند) فرصت­ های آموزشی در دوران کودکی (ثبت­نام در مقاطع ابتدایی و متوسطه و میزان باسوادی) و رضایت­مندی کلی از زندگی تمرکز دارد.

این سه مؤلفه به عنوان حداقل اجزای تشکیل دهندۀ یک زندگی خوب و یا عناصر کلیدی زندگی که به طور مستقیم بر بهزیستی انسان تأثیر می­ گذارند، در این تحقیق مشخص شده­ اند.
پژوهشگران بعد از محاسبۀ نمرات کشورهای مورد مطالعه بر اساس «شاخص پایه­ای نابرابری جنسیتی» و با توجه به نتایج به دست آمده نشان دادند که از 134 کشور مورد مطالعه، در 91 کشور (68%) مردان به طور میانگین دارای وضعیت نامساعدتری در مقایسه با زنان هستند.

همچنین مقایسۀ نمرۀ «شاخص پایه­ای نابرابری جنسیتی» با «شاخص توسعۀ انسانی» در این تحقیق نشان داد، وضعیت مردان در کشورهای توسعه یافته با شاخص توسعۀ انسانی بالا و بسیار بالا نامساعدتر از زنان در این کشورها می­ باشد در حالی که وضعیت زنان در کشورهای در حال توسعه با شاخص انسانی پایین نامساعدتر از مردان است. به بیان دیگر، هر چه کشورها توسعه یافته­تر و شاخص توسعۀ انسانی در آنها بالاتر باشد، وضعیت مردان و پسران نامطلوب­تر است.
طبق نتایج این تحقیق، وضعیت مردان ایرانی، به طور میانگین، نامساعدتر از زنان ایرانی گزارش شده است. در این پژوهش، کشور ایران بر اساس «شاخص پایه­ای نابرابری جنسیتی» از میان 134 کشور مورد مطالعه در رتبۀ 57 و بر پایۀ شاخص «میانگین انحراف مطلق از برابری جنسیتی» (چقدر یک کشور به برابری جنسیتی نزدیک شده) در رتبۀ 109 قرار گرفته است. همچنین طبق «شاخص پایه­ای نابرابری جنسیتی» وضعیت زنان در اکثر کشورهای اروپایی (به جز ایتالیا) مساعدتر از مردان است.
در نهایت باید خاطر نشان کرد که هدف از مطرح کردن این مطالب، به هیچ عنوان بی­ اهمیت جلوه دادن مشکلات زنان در کشور نمی­ باشد. اما به دلیل آنکه جامعۀ امروز ایران، چشمان خود را بر روی بسیاری از دشواری­ها و تبعیض­ های روا شده علیه مردان بسته و در عوض تنها به فکر برآورده ساختن مطالبات و احقاق حقوق زنان است، لذا آگاهی رسانی دربارۀ مشکلات مردان ایرانی امری ضروری می­ نماید.
 
رامین جمالی فعال حوزه مردان