ایران اکونومیست- تکدی‌گری پدیده‌ای است که همواره با ساختار‌های اقتصادی و اجتماعی جامعه در ارتباط است.
هویت اقتصادی بیمار و خمودگی اجتماعی باعث افزایش تکدی‌گری به شیوه‌های گوناگون من جمله از طریق جریحه دار کردن احساسات شهروندان شده است.
وجود یک شیوه برای تکدی‌گری تا زمانی پاسخگو است که علاوه بر جریحه‌دار کردن احساسات افراد سود کافی برای متولیان اصلی این مسئله داشته باشد و به همین دلیل آن‌ها پس از مدتی به دنبال راهکار جدید برای کسب سود بیشتر هستند.
این روز‌ها شاهد شکل گیری شیوه‌ای جدید از تکدی‌گری در میان کودکان در خیابان‌ها هستیم. کودکانی که در گذشته به فروش فال و دستمال کاغذی بسنده می‌کردند، اکنون به جای فروش اقلام سابق از رهگذران می‌خواهند برای آن‌ها مواد خوراکی بخرند تا به خانه ببرند.
آن‌ها همچنین در مواردی از رهگذران می‌خواهند نوع خاصی از نوشیدنی که برای کلیه درد مادرشان خوب است و غالبا هم قیمت پایینی ندارد تهیه کنند، اما مسئله این است که این مواد خوراکی هیچ گاه وارد خانه آن‌ها نمی‌شود وقرار هم نیست کلیه درد مادرشان با آن درمان شود. پس از اینکه چند قدم از آن‌ها فاصله بگیرید و از مغازه خارج شوید جنس‌شان را دوباره به مغازه دار می‌فروشند و جالب اینکه مغازه دار هم با آن‌ها همکاری می‌کند و قسمتی از پول را به آن‌ها برمی‌گیرداند؛ این راه جدید تکدی‌گری جایگزین راه‌های قبلی شده است.
یکی از مغازه داران درباره این موضوع به خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان اظهار کرد: این کودکان خرید‌های خودشان را به ما می‌فروشند و آنچه خریده‌اند را با قیمتی که اندکی کمتر از قیمت فروششان است عرضه می‌کنند.
این مغازه دار افزود: از آن جا که دلم برای بچه‌ها می‌سوزد، می‌خواستم کمکی به آن‌ها کرده باشم.
وی در پاسخ به این سوال که شما هم از این خرید و فروش هم سود می‌کنید، گفت: می‌توانستم سود نکنم، کمکشان هم نکنم مثل دیگران!
به هر حال امروز شهروندان کودکانی را در خیابان‌ها می‌بینند که از پذیرفتن هر نوع خوراکی و خوردنی سر باز می‌زنند و مصرانه تقاضا می‌کنند که برای خانه‌شان رب، نوع خاصی از نوشیدنی‌ها، مارک خاصی از خمیردندان و...خرید کنند؛ اما این بار به غیر از کسانی که این کودکان را به کار می‌گیرند، مغازه‌داران نیز سودهایی را می‌برند.
