به گزارش ایران اکونومیست به نقل از قدس (قدسنا)، روزنامه های عبری طی روزهای گذشته به مذاکراتی که در دوحه پایتخت قطر میان طالبان و آمریکا جریان دارد، پرداخته اند که احتمال رسیدن به توافق را ایجاد کرده است، به نوشته منابع عبری این توافق می تواند به عنوان عاملی برای افزایش سیطره و نفوذ ایران در منطقه باشد و اسرائیل باید نسبت به این امر آگاهی داشته باشد.
«تسفی برئیل» تحلیلگر هاآرتض در این باره نوشت: در روزهای گذشته برخی منابع از رسیدن آمریکا و طالبان به توافق خبر دادند. البته مذاکرات دو طرف از زمان اشغال افغانستان از سوی نیروهای آمریکایی در سال 2001 طی 17 سال گذشته جریان داشته است و شاهد فراز و فرودهای متعددی نیز بوده اما هدف اصلی واشنگتن از مذاکرات کنونی تضمین خروج امن 14 هزار نیروی آمریکایی از افغانستان و همچنین عدم تبدیل افغانستان به جایگاه جدیدی برای حضور داعش و القاعده است.
در شرایط کنونی اولویت اصلی مذاکرات دوحه، آشتی میان طالبان و دولت افغانستان نیست، چون این مساله یک هدف تاکتیکی کوچک شمرده می‌شود و اگر حتی محقق شود به معنای تحقق آرامش و ثبات در افغانستان نخواهد بود، آمریکا بدنبال تضمین امنیت خروج نیروهای خود از افغانستان است، در واقع آمریکا از نگاه اسرائیلی در پی آتش بس است نه یک توافق سیاسی..
این در حالی است که هنوز طالبان موافقت خود را با چنین توافقی اعلام نکرده است، در همین راستا هیچ جدول زمانبندی شده شامل مراحل عقب نشینی نیروهای آمریکایی، حفاظت از آنها و یا راهکارهای مواجهه طالبان با فعالیت‌های مخرب القاعده و داعش بدست نیامده و هیچ چیزی در این باره واضح و روشن نشده است.
همچنین درباره کمک‌های مالی و نظامی که طالبان از آمریکا جهت اجرای توافقات دریافت می کند ویا ابزارهای فشار و تهدید آمریکا علیه طالبان در صورت عدم انجام تعهداتش، توافقی حاصل نشده است و مسائل در این باره روشن نیست.
البته آمریکایی ها از انتخاب «عبدالغنی بردا» معاون رهبر طالبان به عنوان رئیس هیات مذاکره کننده طالبان با آمریکا خرسند هستند و این مساله را بیانگر جدیت طالبان در این مذاکرات می دانند.
آمریکا تلاش دارد مذاکرات آتش بس با طالبان را به سوی برگزاری مذاکرات داخلی میان طالبان و دولت افغانستان سوق دهد، مساله‌ای که طالبان با آن مخالف است چون دولت فعلی را دولتی بر پایه اشغال افغانستان می دانند و نه یک دولت مردمی و منتخب.
بر همین اساس آمریکایی ها ممکن است با شرط طالبان در زمینه نحوه مشارکت در دولت آینده با توجه به برگزاری انتخابات در ماه ژوئیه 2019 مواجه شوند، مساله ای که به نظر نمی رسد برای دونالد ترامپ پس از اتمام روند خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، با مخالفت وی روبرو شود چون نظام حاکم بر افغانستان پس از خروج نیروهای آمریکایی برای واشنگتن مهم نیست. البته گفتگوی دولت آمریکا با طالبان یک نقطه عطف اساسی در سیاست کلاسیک و سنتی کاخ سفید محسوب می شود، در جایی که آنها می گویند با گروه‌های ترویستی مذاکره ای نمی کنند. البته در عین حال این مذاکرات نمی تواند بی سابقه هم باشد چون در دهه 90 برخی شخصیت‌های آمریکایی به طور علنی با رهبران طالبان دیدار و گفتگو کرده بودند.
تسفی برئیل در ادامه با اشاره به مذاکرات سال‌های گذشته آمریکا و طالبان که در جریان حضور نیروهای بین المللی در افغانستان رخ داده و موجب برخی دوره های آتش بس موقت شده نوشت : فعالیت نظامی طالبان از زمانی آغاز شد که اعضای آن در سال 1992 به پاکستان پناهنده شدند و عربستان سعودی به عنوان همپیمان پاکستان میلیون ها دلار به طالبان و دولت پاکستان کمک کرد تا در راستای افزایش سیطره اش بر کشورهای سنی منطقه عمل کرده باشد، همچنین در سال‌های اخیر کمک‌های عربستان به طالبان در راستای جزئی از مواجهه سعودی با ایران افزایش یافته است.
در یادداشت تحلیلگر هاآرتض عنوان شد؛
مذاکرات آمریکا و طالبان از زاویه نگاه اسرائیل اشتیاق آمریکا به خروج از باتلاق کشنده افغانستان 2
در مقابل ایران طی ماهای اخیر روابطی را با طالبان آغاز کرده تا از طریق این گروه یک دیوار دفاعی در برابر حملات داعش به اراضی خود ایجاد کند، همچنین ایرانی ها خواهان حفظ امنیت اقلیت هزاره شیعه که در نزدیکی مرزهای ایران زندگی می کنند، هستند.
در همین راستا هیاتی از طالبان در اواخر سال 2018 به ایران رفت تا درباره نیت گفتگو با آمریکایی ها و مراحل امنیتی پیش از عقب نشینی آمریکا با ایرانی ها گفتگو کرده و نظر آنها را جویا شود، در همین راستا سران طالبان پس از اینکه با انجام مذاکرات در عربستان سعودی به دلیل فشار ریاض در زمینه آشتی طالبان و دولت افغانستان مخالفت کردند، پس از گفتگو با مقامات ایرانی دوحه پایتخت قطر را به عنوان محل مذاکرات با آمریکایی ها انتخاب کردند.
البته به صورت کاملا متناقضی مذاکرات کنونی میان آمریکا و طالبان، نقطه التقای مصالح تهران و واشنگتن محسوب می شود، چون دو طرف درباره فعالیت‌های داعش و القاعده در افغانستان نگرانی دارند و طالبان را گروه مناسبی برای مواجه با این گروه‌های تروریستی می دانند. البته همکاری میان ایران شیعه و طالبان سنی با نظریه محور شیعی ایران در تناقض قرار دارد اما در این مساله منافع دو طرف بر ایدئولوژی های مختلف سیاسی دو طرف غلبه دارد.
در پایان این گزارش آمده است: افغانستان معدن طلا نیست که مملو از ثروت و منابع باشد همانگونه که ترامپ به این واقعیت درباره سوریه پی برد. آمریکا بیش از یک تریلیون دلار در افغانستان هزینه کرده و هزاران سرباز آمریکایی در اینجا کشته شده اند؛ پس نمی توان به اشتیاق ترامپ برای خروج از باتلاق کشنده افغانستان اعتراضی واردکرد، کشوری که در گذشته هیچ قدرتی توان اشغال آنرا نداشته است.
