به گزارش ایران اکونومیست، مریم رسولیان رئیس انجمن روانپزشکان ایران درباره لزوم طرح موضوع خوشونت و عوارض ناشی از آن بیان کرد: یکی از مباحث بسیار مهم در بحث روانپزشکی «خشونت» است. علاوه بر بحث افزایش آمار خشونت و شیوع آن که مکرر راجع به آن صحبت شده است؛ موضوع مهمی دیگر وجود دارد که چرایی این مساله است؛ حجم بالای این اختلال نشان از آن دارد که باید به دنبال ریشه‌های فرهنگی و اجتماعی خشونت باشیم.
وی بیان کرد: با توجه به دلایل نام برده هر چه راجع به موضوع خشونت صحبت کنیم و این پدیده و مضراتش شناخته شود برای جامعه مفیدتر خواهد بود. باید به دنبال آن باشیم که ریشه‌های فرهنگی و اجتماعی ماجرای خشونت ضعیف شود.
این روانپزشک ادامه داد: یکی از نکات مهم که در مطالعات کیفی با آن مواجه شدیم، بالا بودن میزان پذیرش خشونت در جامعه است؛ به عبارتی دیگر از نظر افراد جامعه تعداد مواردی که سایرین حق اعمال خشونت دارند بسیار بالاست؛ این امر در زنان بیشتر دیده می‌شود و آن‌ها موارد بیشتری را برای خشونت خانگی قائل هستند؛ در واقع مرد‌ها کمتر خود را مجاز به اعمال خشونت می‌دانند، اما خانم‌ها در بسیاری از موارد این حق را به او می‌دهند. رفع این گونه باور‌های غلط نیاز به کار فرهنگی دارند و این بخش از ماجرا وارد بحث روانشناسی اجتماعی می‌شود که می‌تواند برای رفع آن پاسخگو باشد.
رسولیان گفت: معمولا فردی که خشونت می‌بیند برای تحمل خشونت به دنبال توجیه می‌گردند؛ به عبارتی دیگر وقتی فرد به طور مستمر تحت استرس قرار گیرد، تحمل این حجم استرس یکپارچگی وجود او را به هم ریخته و به دنبال توجیه می‌گردد تا کمی ذهن خود را آرام کند.
وی ادامه داد: برای مثال فرد مواجه شده با خشونت تصور می‌کند که در اتفاقات رخ داده حتما او نیز مقصر بوده است و در نهایت برای برقراری تعادل و هماهنگی بین زندگی و ساختار ذهنی، مواردی بیشتر را مجاز می‌داند.
این روانپزشک تشریح کرد: وجود خشونت در جامعه ریشه‌هایی عمیق و اجتماعی دارد؛ بنابراین لازم است از این موضوع به دفعات زیاد صحبت شود و جزئیات آن برای مردم باز شود؛ موضوع خشونت نیازمند آن است که شنیده شود.
رسولان تصریح کرد: یکی از نکات مهم در این زمینه اعمال خشونت بر کودکان است؛ جرم هایی مانند سواستفاده و موارد از این قبیل در جامعه وجود دارد اما معمولا کسی از آن‌ها صحبت نمی‌کند چرا که هم بیان کردن این صحبت‌ها برای فرد آسیب دیده سخت است و باید یک تجربه دردناک را در ذهن خود یادآوری و برای دیگران بازگو کند و هم برای شنونده که ممکن است والدین او یا متخصص بیماری‌های روحی روانی باشد.
وی افزود: شنیدن این که کودکی که مورد سو استفاده قرار گرفته است، حتی برای پزشک نیز دردآور است، مادری که فرزندش دچار آسیب شده خود را مقصر می‌داند و حس می‌کند در نگه‌داری از فرزندش کوتاهی کرده است. در این شرایط هم والد نمی‌خواهد این حرف‌ها را بشنود و هم کودک حس بدی نسبت به بازگو کردن آن دارد پس مساله پنهان باقی می‌ماند.
این روانپزشک اظهار کرد: لازمه برطرف کردن این موضوع و کمک به آسیب دیدگان در تمامی شاخه‌های خشونت این است که افراد آسیب دیده بتوانند صحبت کنند؛ آن‌ها باید بدانند تنها، بی ارزه و تنها قربانی این قبیل آسیب‌ها نیستند و تنها راه رسیدن به ان مهم صحبت در سپهر عمومی درباره موضوع خشونت و آسیب‌های ناشی از آن است.
