شکست ایران تاوان تلخ بی توجهی به ابتدایی ترین اصل فوتبال

به گزارش ایران اکونومیست؛ فاکس اسپورتس روز دوشنبه در گزارش خود آورده است: پس از به ثمر رسیدن گل نخست ژاپن توسط «اوزاکو»، تمام نیمکت نشینان ایران به نشانه اعتراض به تصمیم داور از جا برخاستند.
در واقع، در فاصله کوتاهی پیش از ارسال توپ توسط «تاکومی مینامینو» و به ثمر نشستن آن توسط اوزاکو، تاکومی پس از تکل «محمد حسین کنعانی زادگان» نقش بر زمین شد و در ادامه ایرانی ها با ادعای رخ دادن تمارض از سوی بازیکن ژاپنی به سمت داور هجوم بردند؛ این در حالی بود که بازیکن مورد نظر و خاطی (البته از نظر ایرانی ها) بلافاصله از زمین بلند شد و با تصاحب توپی که به سمت خط عرضی زمین پیش می رفت، گل نخست سامورایی ها را پایه گذاری کرد.
اما حقیقت این است که، از لحظه ای که شما حرفه ای می شوید، یک نکته به شما به طور پیوسته آموزش داده می شود و آن هم بازی براساس سوت های داور است و نه با تصورات ذهنی خود.
نکته جالب اینجا است که در این صحنه ژاپنی های می توانستند درخواست اعلام خطا از داور داشته باشند اما ایرانی ها اجازه دادند تا احساسات افسار آنان را به دست بگیرد؛ قضاوتی خودسرانه که برای آنها خیلی گران تمام شد.
در بخش دیگری از این گزارش می خوانیم: گیم پلن (نقشه بازی) ایران کاملا به این موضوع بستگی دارد که «سرداز آزمون» مهاجم پر نوسان این تیم در روز خوب خود باشد یا نه.
فکر قهرمانی پس از 43 سال در سر ایرانی ها، بلافاصله با خالی بودن دست «کارلوس کی روش» از گزینه های تاکتیکی پاک شد.
شکی نسیت که ایرانی ها در مرحله گروهی درخشان ظاهر شدند اما درخشش آنان همواره به یک بازیکن وابسته بود: سردار آزمون.
تاکتیک اول: ارسال پاس بلند برای آزمون و منتظر ماندن برای اشتباه و تزلزل خط دفاعی حریف.
تاکتیک دوم: بردن توپ به کناره ها و ارسال آن در محوطه جریمه ای که هیچ کس جز آزمون در آنجا حاضر نبود.
کی روش مدت زمان زیادی است که هدایت تیم ملی ایران را بر عهده دارد در نتیجه او باید می دانست که در تورنمنت بزرگی همچون جام ملت های آسیا، شما به یک «پلن بی» یا دست کم تغییر تاکتیکی تاثیر گذار نیاز خواهید داشت.
تیم تحت اختیار کی روش، بی شک روی کاغذ برجسته ترین تیم آنها در جام ملت ها محسوب می شد و حضور آنان روی کاغذ در فینال امری محتمل؛ اما واقعیت این است که آنها عملا توانایی چنین کاری را نداشتند یا دست کم قدرت تاکتیکی مورد نیاز برای افتخار آفرینی را نداشتند.