به گزارش ایران اکونومیست؛ وقتی از پنجره هواپیما پیش از نشستن بر روی باند فرودگاه به شهر دوبی می نگری، گویی بیابانی با شن های سفید را می بینید که ساختمان های شیشه ای از آن به مانند درختان نخل خرما سر به آسمان کشیده اند.
در داخل شهر، ریتم چشم نواز ساختمان ها که با توازن خاص و منحصر به فرد با فاصله های معین در کنار یکدیگر قرار گرفته اند، چشم هر بیننده ای را به سمت خود جلب می کنند تا شهری مدرن و جاه طلب را متصور شوید.
علاوه بر جاذبه های گردشگری این شهر که توانسته هر ساله تعداد زیادی از گردشگران را از نقاط مختلف دنیا به سمت خود فرا بخواند، احترام به قانون در تمام بخش های جامعه مشهود است.
اینکه مردم شهر که اتفاقا بیشتر هویتی هندی، پاکستانی، آفریقایی، بنگلادشی، فیلیپینی، کره ای و ...دارند، به گونه ای به قانون احترام می گذارند که در نوع خود بی نظیر است.
در این شهر قوانین راهنمایی و رانندگی و شیوه رفتار مردم با آن به گونه ای است که گویی آنها در هیچ شرایطی توانایی تخطی از آن را ندارند. در این شهر دوربین های مدار بسته توانایی کنترل رفتار مردم را دارند ولی حتی اگر این دوربین ها هم نباشند، نهادینه شدن قانون در وجود آنها سبب شده که مرتکب هیچ قانون شکنی نشوند.
با این حال دوبی هنوز شور حال لازم را در میزبانی جام ملت های آسیا ندارد و به جز تعداد خیلی کمی از اتوبوس ها که به آرم و نشان بازی ها مزین شده و پرچم های که مقابل ورزشگاه های «آل مکتوم» و «محمد بن راشد» برافراشته شده، نماد دیگری از این مسابقات در سطح شهر نمی بینید.
استقبال اندک مردم شهر دوبی از جام ملت های آسیا تا این زمان در نوع خود عجیب است، زیرا در همه دیدارهای برگزار شده تا امروز صندلی های خالی از تماشاگر ورزشگاه توی ذوق می زند.
همچنین به دلیل چند ملیتی بودن ساکنان شهر دوبی و نبود تیمی از کشور حقیقی زادگاه آنها، علاقه برای حضور در مسابقات به حداقل رسیده است.
یکی از رانندگان تاکسی شهر دوبی که اهل کشور پاکستان است در گفت و گو با ایرنا درباره جام ملت های آسیا گفت: علاقه ای برای حضور در ورزشگاه های فوتبال ندارم و تیم پاکستان هم در این مسابقات حضور ندارد؛ چرا که ورزش نخست ما کریکت است و با این رشته در جهان شناخته می شویم.
وی گفت: فوتبال رشته پرمخاطبی است، ولی در شهر دوبی بیشتر مردم از کشورهای مختلف با هدف امرار معاش و زندگی بهتر پا به امارات گذاشته اند و قطعا علاقه چندانی برای تماشای فوتبال ندارند.
پسر نوجوانی که لباس باشگاه الوصل امارات را به تن داشت و در ایستگاه منتظر اتوبوس بود نیز، گفت: اهل نپال هستم و در رشته دو و میدانی فعالیت می کنم و برای تمرین به باشگاه الوصل می روم.
وی افزود: هر چند که باشگاه الوصل نیز در رشته فوتبال سرآمد است و در رقابت های داخلی و آسیایی موفق عمل کرده است، ولی ترجیح می دهم تلاشم را برای رشته مورد علاقه ام صرف کنم و برای دیدن فوتبال وقت ندارم.
«مرتضی» جوان افغانستانی دیگر فردی است که در یک رستوران ایرانی کار می کند و تنها فارسی زبان این مجموعه بود نیز ، گفت: از کودکی به امارات آمده ام و به دلیل مشغله کاری فرصت حضور در ورزشگاه و دیدن بازی فوتبال را هیچ گاه نداشته ام.
با این حال دوبی شهری غرق در نور و انعکاس آفتاب درخشان از پنجره های ساختمان های سر به فلک کشیده شیشه ای، به مانند سن تائتری است که گردشگران برای تماشای این تئاتر جذاب حتی حاضرند بلیت های گران قیمتی نیز خریداری کنند. غافل از اینکه در پشت سر سن این تئاتر مردمی هستند که برای از بین بردن غم نان شب خود در شهر غربت در تلاشند.
