به گزارش ایران اکونومیست؛ روز پنجشنبه در آیین بزرگداشت قربانیان آن حمله تروریستی که اغلب نزدیک به 200 کشته و زخمی آن دانشجویان و اساتید دانشگاهی بودند ، جمعی از اعضای نهادهای فرهنگی و علمی ، شماری از مقامات دولتی و علمای افغانستان در شهر کابل پایتخت این کشور گردهم آمدند.
«حسین فاضل سانچارکی» معاون نشریات وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان در این جلسه گفت که اولین سالروز فاجعه دردناک حمله بر دفتر مرکزی خبرگزاری صدای افغان و شهادت تعداد زیادی از همکاران رسانه ای ، فرهنگیان و خبرنگاران را باید به پاس نقش آگاهی بخشی آنها گرامی داشت.
وی گفت که این رویداد ، یک حادثه تلخ و دردناک بود که یک جا مجموعه ای گران سنگ از سرمایه های فرهنگی و رسانه ای افغانستان را از ملت ما گرفت.
در حمله انتحاری سال قبل به نشست فرهنگی مرکز تبیان در ساختمان خبرگزاری صدای افغان موسوم به «آوا»، 10 تن از خبرنگاران و تعداد زیادی از فرهنگیان و دانشجویان جان باختند.
به باور سانچارکی، حمله به صدای افغان قابل پیش بینی بود زیرا دشمن از قبل از آن حملات علیه اماکن عمومی فعال در حوزه های اندیشه و فرهنگ از جمله مساجد، مراکز فرهنگی، آموزشگاههای علمی و اماکن تربیتی را آغاز کرده بود و هدف آنها نیز ضربه زدن به روند نیرومند آگاهی و روشنگری در جامعه بود و هست.
به گفته وی، این نوع حوادث نتوانسته اند، هدف دشمن را برآورده کند و مردم را در خانه‌ها حبس کند، بلکه اثر معکوس داشته و سبب پویاتر شدن فعالیت های اندیشمندانه در صحنه های اطلاع رسانی و آگاهی بخشی به جامعه شده است .
به اعتقاد معاون وزیر اطلاعات و فرهنگ افغانستان این حملات نشان داد که ترو، کشتار مردم و انفجار اماکن عملی نمی تواند یک ملت را از صحنه خارج کند، بلکه مردم را مصمم تر ، منسجم تر و با انگیزه تر وارد میدان تفکر خواهد کرد.
سانچارکی اضافه کرد که امسال هم در اردیبهشت ماه ، 10 خبرنگار در حادثه تروریستی در منطقه شش درک کابل جان خود را از دست دادند و در گوشه و کنار دیگر افغانستان هم خبرنگاران هدف قرار گرفته و می گیرند و این حوادث باید مسئولان امنیتی را بیدارتر سازد تا از خبرنگاران حفاظت بهتری کنند.
معاون انتشارات وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان از ایجاد بنای یادبود خبرنگاران در شهر کابل خبر داد و اعلام کرد که بزودی در روز جهانی مطبوعات ساخت این بنا آغاز می شود.
هر چند حمله تروریستی به جلسه فرهنگی تبیان تنها حمله از این نوع نبود که در آن نخبگان و خبرنگاران و مردم بی گناه هدف قرار گرفتند اما برگزاری یاد بود از چنین روزی می تواند مردم افغانستان را نسبت به اهداف اصلی تروریستها حساس تر کند و آنها را نسبت به توطئه های استعماری پنهان و آشکار بیدارتر کند.
حمله به آموزشگاه علمی «موعود» و «کوثر» و حمله انتحاری به ورزشگاه کشتی میوند از همین نوع حملات است که تفکر تروریسم اهداف شوم و مشابه را در آنها دنبال می کند و این حملات به همین چند مورد حمله محدود نمی ماند و در صورت یافتن فرصت به این روند ادامه خواهند داد.
سلسله این حملات تا امروز قطع نشده و به گونه ای سریالی تداوم دارد و در آخرین مورد ، تروریست ها روز دوشنبه هفته جاری به وزارت «فواید عامه» که معادل راه و ترابری در ایران است و ریاست شهدا و معلولان حمله کردند و نزدیک به 50 غیر نظامی از کشتند که در میان آنها 15 کودک نیز بودند که جرمشان حضور در کودکستانی به عنوان مرکز آموزش بود .
در هیاهوی این انتحار و انفجار و ریختن خون مردم بی گناه در افغانستان که در تاریخ گذشته این خطه کم سابقه است ، اغلب فراموش می شود که در واقع این وضعیت نتیجه سیاست ها و عملکردهای آمریکا در چهار دهه گذشته در منطقه و ارمغان حضور 18 ساله آنها در افغانستان است که البته خود این آگاهی می تواند بخشی از حل مشکل امروز افغانستان باشد.
تنها امید مردم افغانستان در میان این قتل و کشتار، زمزمه های صلح بود که آن هم به نحوی برای تامین مقاصد سیاسی آمریکا دارای افق روشنی نیست.
آن چه از نشست ابوظبی که در 26 آذر ماه برگزار شد ، نمایان است طرف اصلی گفت و گوهای صلح دولت وحدت ملی نیست و آمریکا با طالبان، امارات متحده عربی ، عربستان و پاکستان بحث صلح را جلو می برد و آن چه رسانه ها در باره تشکیل دولت موقت می گویند، نشان داد که صلح نه برای افغانستان بلکه ابزاری برای دفع رقبای آمریکاست.
شاید به همین دلیل است که «حمدالله محب» مشاور امنیت ملی رئیس جمهوری افغانستان در واکنش به بازخورد های نشست ابوظبی گفت که دولت افغانستان به هیچ کسی اجازه نخواهد داد تا بر سر نحوه تشکیل دولت و اداره افغانستان تصمیم بگیرد.
با گذشت هر روز بازی منافع کشورهای بزرگ در افغانستان وضعیت پیچیده تری پیدا می کند که از پس هر بازی آن مردم بی گناه افغانستان یکی از پی دیگری قربانی می شوند.
