به گزارش ایران اکونومیست، فریدون مجلسی عصر امروز (یکشنبه) در همایش موانع و چالش های صلح مثبت و تعامل سازنده در روابط ایران و آمریکا اظهار داشت: سخن از صلح مشکل است زیرا 40 سال تحریم شرایطی را به وجود آورده است که اگر به وضعیت بدون جنگ برسیم نوعی صلح است.
وی افزود: از آنجایی که آمریکا با ایران ادعاهای ارزی و مرزی ندارد، می توان گفت دو کشور هیچ اختلافی ندارند بلکه مساله اسرائیل و سرزمین های اشغالی است.
دیپلمات سابق ایرانی با انتقاد از وجود برخی نگاه ها به توافقنامه برجام اظهار داشت: قرارداد برجام، ترکمانچای نیست. عده ای می گویند برجام ترکمانچای دوم است. در پاسخ به این افراد باید گفت ما باید به ترکمانچای افتخار کنیم. این افتخار نوعی شوخی است و به سادگی نمی توان به یک باخت بزرگ تاریخی افتخار کرد اما مفهوم درونی آن خطاب به دلواپسانی است که قراردادی چون گلستان را نقض کردند در حالی که قرارداد ترکمانچان تبریز، اردبیل، میانه تا زنجان را به ما برگرداند.
وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: در پایان رژیم پهلوی یک میلیارد دلار از اسرائیل بر سر فروش نفت طلبکار بودیم. ایران تا 30 سال به دنبال دریافت آن نبود و این به نفع اسرائیل بود. سرانجام ایران در سه سال گذشته به مجامع بین المللی شکایت کرد و اتاق بازرگانی بین المللی رای را به نفع ایران به ارزش 2 میلیارد و 700 میلیون دلار صادر کرد. دادگاه لاهه نیز به نفع ایران همراه با افزایش مبلغی رای داد.
مجلسی گفت: دولت ایران همواره به دلیل همدردی منطقه ای از حقوق فلسطینی ها حمایت کرده است اما عرب ها با تغییر نام خلیج فارس به عنوان اقدامی توسعه طلبانه، ضد ایران رفتار می کنند.
وی ضمن حمایت از حقوق فلسطینی ها در منطقه گفت: زمانی که مورد حمله صدام قرار گرفتیم هیچ کشور عربی از ما حمایت نکرد.
این دیپلمات اسبق ایرانی، با نقد سیاست های دولت پیشین گفت: اسرائیل از پیروزی رئیس دولت های نهم و دهم خوشحال بود چرا که شعارهای وی به آن ها کارت سفید در توجیه شهرک سازی و اعمال منفی را می داد اما دولت کنونی در اقدام علیه هیچ کشوری پیش قدم نمی شود و به دنبال اتهام زدایی است.
مجلسی در پایان گفت: روشی که علیه ما در عرصه بین الملل درپیش گرفته شده است، ورود ایران به جنگ فرسایشی است؛ فرسایش ثروت، جلوگیری از واردات، صادرات و عملیات بانکی، کاهش استقلال و صرف درآمد کشور به تامین نیازهای اولیه زندگی در حالی که وظیفه دولت، تامین خوراک نیست بلکه وظیفه ای بالاتر چون ارتقای سطح رفاه در کشوری با منابع و توانمندی بالا و ذاتی است.
