به گزارش ایران اکونومیست، قاسم محبعلی مدیرکل اسبق خاورمیانه وزارت امور خارجه و سفیر اسبق ایران در یونان و مالزی درباره‌ی نتایج دوره اخیر مذاکرات آستانه عنوان کرد: مسائل سوریه بعد از تحولات میدانی وارد فاز جدید شد و در این میان دو مسیر وجود دارد؛ روند آستانه که منطقه‌ای بوده و روند ژنو که بین المللی است. به طور طبیعی وضعیت آینده سیاسی سوریه توسط یکی از این دو مسیر و یا تلفیق این دو حل و فصل خواهد شد؛ بنابراین باتوجه به اشراف سازمان ملل در مسئله و اینکه برخلاف روند آستانه در مذاکرات ژنو با محویت سوریه همه طرف ها های ذی نفوذ حضور دارند، ولی در روند آستانه حضور ندارند و به نظر می‌رسد که رایزنی ها در ژنو تلاش دارد به نوعی رضایت روند بین المللی را برای پیش برد برنامه های مدنظرش فراهم سازد.
کارشناس مسائل بین الملل ادامه داد: یکی از موضوعاتی که قطعنامه شورای امنیت در مورد سوریه مد نظر قرار داده، تدوین قانون اساسی جدید است که در دستور کار قرار گرفته، زیرا برای برپایی صلح در سوریه طبیعتا باید قانون اساسی و ساختار جدید در کشور تعریف شود.
وی در ادامه افزود: بیش از هفتاد درصد زمین و شهر‌های مهم مرکزی در سوریه در اختیار دولت این کشور است، ولی در شمال غربی به خصوص در ادلب، علاوه بر معارضین و مخالفان دولت نیرو‌های ترکیه و ارتش سوریه هم حضور دارند، در شرق این کشور کرد‌های تحت حمایت آمریکا و همینطور نیرو‌های ویژه ایالات متحده و برخی دولت‌های اروپایی فعال هستند، در بخش کوچکی از جنوب سوریه هم نیرو‌های مخالف دولت در حمایت آمریکا حضور دارند، علاوه براین بخش‌هایی از سوریه مانند صحرای شرقی این کشور همچنان در اختیار داعش و بخش‌هایی در اختیار دولت و ائتلاف سیاسی به رهبری دولت است که دست بالایی در مسائل دارد، اما ادامه جنگ با توجه به حضور قوای خارجی شکل سابق را نخواهد داشت و لازم است تا تفاهم سیاسی انجام شود و اگر بخواهند جنگ ادامه یابد، از حالت داخلی به جنگ بین المللی تبدیل خواهد شد.
محبعلی باتوجه به حضور نظامی ترکیه در شمال سوریه خاطر نشان کرد: موضوع کرد‌ها یک مسئله‌ی حیاتی برای ترکیه است، ترکیه باور دارد که کرد‌های شمال شرقی سوریه مورد حمایت آمریکا هستند و متحد اصلی پ. ک. ک. به شمار می‌آیند، این گروه‌های مسلح کرد مخالف دولت آنکارا خواستار تجزیه کردستان هستند.
وی گفت:با این تفاسیر ترکیه از شکل گیری موجودیت کرد در شمال شرقی سوریه شکل نگران است و آن را خلاف امنیت ملی خود می‌داند. در این شرایط یک حالت متناقض شکل گرفته است، چرا که ترکیه عضو ناتو و متحد نظامی آمریکا است، اما اکنون امنیت ملی اش در تناقض با سیاست‌های آمریکا قرار گرفته و تلاش می‌کند قبل از اینکه مسئله سوریه به سرانجام برسد، از ایجاد یک موجودیت کردی چه به صورت تشکیلات مستقل مانند اقلیم عراق و یا منطقه‌ای خودمختار جلوگیری کند، زیرا اعتقاد دارد این موضوع ممکن است امنیت کشورش را به خطر بیندازد در نتیجه آنکارا تلاش می کند در مذاکراتی که برای آینده سوریه برگزار می شود نوعی قدرت چانه زنی پیدا کرده و در نتیجه امتیاز حداکثری کسب کند.
