ارز حاصل از صادرات زعفران به افغانستان به ایران باز می گردد

به گزارش ایران اکونومیست؛    «حسین زینعلی»  افزود: براساس آمارها ایران همچنان رتبه اول تولید و صادرات زعفران جهان را داراست که البته اکثر کشورهای دنیا همچون افغانستان، هند و اسپانیا به این موضوع واقف هستند.
وی با بیان این که مشکل صادرات زعفران ایران تنها خام فروشی و فله فروشی نیست، تصریح کرد: ایران امکانات و فناوری فراوری، بسته بندی و برندسازی زعفران را دارد، اما به دلیل شرایط سیاسی کشورمان و نبود اعتبارات کافی، موفقیتی در این زمینه حاصل نشده است.
مجری طرح گیاهان دارویی وزارت جهاد کشاورزی اظهار داشت: انتظار می رود دولت با بهبود روابط سیاسی، تخصیص بودجه تحقیقاتی، ایجاد زنجیره تولید و ارزش و تشکیل مرکز بین المللی برای محصول زعفران ایران، بتواند شرایط را برای عرضه زعفران با برندهای ایرانی در سطح جهان فراهم کند.
به گفته زینعلی، باید صفر تا 100 تولید، عرضه و صادرات را مورد بررسی و پایش قرار داد تا بتوانیم همچنان لیدر کشورهای جهان در تولید و صادرات زعفران باشیم.
مجری طرح گیاهان دارویی وزارت جهاد کشاورزی، قاچاق و معضلات مربوط به تعهد برون سپاری ارزی برای صادرکنندگان را از مشکلات صنعت زعفران دانست و گفت: هم اکنون، بخشی از زعفران تولیدی ایران همچون سایر محصولات دیگر به شکل قاچاق از ایران خارج می شود که بخش عمده آن به مرزهای افغانستان می رود که غیرقابل کنترل است.
وی افزود: در واقع زعفران ایرانی به دلایل سیاسی با نام زعفران افغانستان با کمترین تعرفه ها صادر می شود.
زینعلی درباره قیمت زعفران گفت: اکنون قیمت هر کیلوگرم زعفران در ایران بر اساس نوع آن به طور میانگین بین 8.5 تا 10 میلیون تومان فروخته می شود که رضایت تولید کنندگان را به همراه داشته است اما در بازارهای خارجی قیمت آن سه برابر قیمت داخلی است که پولش به ایران باز می گردد.
به گفته زینعلی، طبق گزارش های رسیده، ارزش سالانه زعفران حدود 400 میلیون دلار است اما گردش مالی آن در دنیا به هشت میلیارد دلار می رسد که این رقم به دلیل ارزش افزوده ای است که با استفاده در صنایع مختلف حاصل می شود.
مجری طرح گیاهان دارویی وزارت جهاد کشاورزی با اشاره به این که قاچاق پیاز زعفران کاهش یافته است، افزود: ادعاها مبنی بر افزایش تولید زعفران در افغانستان به دلیل خروج قاچاق پیاز زعفران از ایران صحیح نیست زیرا تکثیر و تولید زعفران به راحتی انجام نمی گیرد و همچنین ارقام تولیدی زعفران افغانستان در مقایسه با کشور ما بسیار ناچیز است.
وی اضافه کرد: هم اکنون، اکثر برندهایی که در خارج از کشور زعفران عرضه می کنند مربوط به ایران است که در سایر کشورها، ثبت شده اند.
این مقام مسئول در وزارت جهاد کشاورزی ورود زعفران به بورس کالای کشاورزی را مفید دانست و گفت: این اقدام منجر به افزایش قیمت زعفران و رشد درآمد تولید کنندگان شده است که می تواند در روند افزایشی تولید نقش بسزایی داشته باشد.

**400 تن زعفران در کشور تولید شده است
مجری طرح گیاهان دارویی وزارت جهاد کشاورزی گفت: برآوردها نشان می دهد امسال به طور متوسط 400 تا 420 تن زعفران در سطح 112 هزار هکتار تولید شود که 20 هزار هکتار آن به دلیل کشت جدید، بارور نیست و سال آینده بارور می شود.
زینعلی با بیان این که اکثر استان های کشور تولید کننده زعفران هستند، اضافه کرد: رتبه نخست به استان خراسان رضوی با 80 هزار هکتار سطح زیرکشت تعلق دارد که 80 درصد از تولید کشور را داراست، رتبه دوم نیز به استان خراسان جنوبی با سهم تولید 10 تا 15 درصدی اختصاص دارد.
مجری طرح گیاهان دارویی وزارت جهاد کشاورزی ادامه داد: اکنون نزدیک 200 هزار خانوار کشور در تولید زعفران نقش مستقیم و غیرمستقیم دارند.
وی درباره سرانه مصرف زعفران افزود: با افزایش قیمت یک محصول و ثابت بودن قدرت خرید مردم، امکان کاهش مصرف وجود دارد، اما طبق آمارهای پیشین سالانه نزدیک به 80 تن زعفران معادل 10 درصد به مصرف داخلی می رسید و بخش عمده آن صادر می شد.
زینعلی میزان مصرف سالانه زعفران را به عنوان یک گیاه دارویی منحصر به فرد برای هر نفر بین چهار تا پنج گرم دانست و گفت: این درحالی است که اکنون هر ایرانی سالانه کمتر از هفت دهم گرم زعفران مصرف می کند.
 به تازگی رایزن بازرگانی سابق ایران در هند گفته بود: برخی بازرگانان، زعفران افغان را به هند صادرمی‌کنند زیرا هند از ایران زعفران وارد نمی‌کند و این کار را با کمترین مبلغ از افغانستان انجام می‌دهد.
«زعفران ایرانی درحال حاضر با نام افغان زعفران از افغانستان توسط تجار خود فروخته ایرانی به هند صادر می‌شود و تا زمانی که زعفران ایران با تعرفه صفر از افغانستان به هند صادر می‌شود، کسی دیگر به دنبال زعفران ایرانی با تعرفه 40 درصد نخواهد بود.»
این رایزن بازرگانی بر این باور است که ‌اگر افغانستان چند سال دیگر با برندسازی جای ما را بگیرد دیگر نمی‌توانیم به صادرات بزرگترین محصول صادراتی غیرنفتی خود تکیه کنیم و بازارهای جهانی خود را از دست می دهیم.