به گزارش ایران اکونومیست؛ شنبه 19 مرداد حدود یک هزار زن تماشاگر برای نخستین بار در چهار دهه اخیر تماشاگر یک بازی باشگاهی در ورزشگاه آزادی بودند. حضوری که بازتاب گسترده ای در شبکه های اجتماعی و همچنین رسانه های خارجی داشت.
با این وجود نحوه حضور تماشاگران زن در این رویداد به شکلی بود که تصور باز شدن کامل درب های ورزشگاه آزادی هنوز برای همه زنان ایرانی تصور ملموسی نیست.
در حالی که گفته می شد حضور زنان در ورزشگاه با بلیت فروشی بوده است اما زنان زیادی بودند که نتوانستند بلیت بخرند. شاید تعدادی بلیت وجود داشت اما تهیه آن ها به شکل عادی برای سایر افراد نبود. یعنی شرایط همان طور که مردها وارد سایت می شوند و بلیت می خرند برای زنان وجود نداشت چون همچون گذشته به محض انتخاب جنسیت زن روی سایت، بقیه مراحل باز نمی شد.
سئوالی که مطرح می شود این است که پس آن هزار زن تماشاگر چطور وارد شدند؟ حدود 10 روز پیش از رسیدن روز مسابقه، کانون هواداران تیم ملی و باشگاه پرسپولیس وارد عمل شدند و گروه هایی در شبکه های اجتماعی تشکیل دادند. زنانی در این گروه ها عضو شدند که یا از فعالان حوزه ورود زنان به ورزشگاه بودند، یا دخترانی بودند که بارها با چهره مردانه به ورزشگاه رفته بودند و یا بستگان و نزدیکان اهالی فوتبال را شامل می شدند. تعدادی از خبرنگاران و عکاسان زن ورزشی هم در آن گروه ها حضور داشتند.
در نهایت افرادی که در آن فهرست ماندند و اطلاعات شخصی مثل نام، نام خانوادگی و کد ملی شان را در لیست قرار دادند از ساعت 10 صبح 19 مرداد مقابل هتل المپیک حاضر شدند. همان هایی که پروسه حضورشان در ورزشگاه حدود هفت ساعت طول کشید و حوالی ساعت پنج عصر تازه توانستند از آخرین گیت بگذرند و وارد سکوها شوند.
اما این تمام ماجرا نبود. اگرچه در ساعت های پایانی بازی باز هم در به روی تعداد جدیدی از زنان تماشاگر باز شد ولی زنانی هم بودند که آن شب با چشمان گریان به خانه رفتند. همان هایی که ویدیوهایشان در شبکه های اجتماعی سروصدای زیادی به پا کرد. طبق روایت همان زن ها، اتوبوسی با قول رساندن به ورزشگاه، آنها را در یکی از خیابان های پرت اطراف آزادی رها کرد.
تمام این روایت ها نشان می دهد که اگرچه در آزادی باز شد، اما هنوز قفل های زیادی وجود دارد چرا که هنوز برخی معتقدند تمام عقب نشینی ها به خاطر فشار کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) و فدراسیون بین المللی فوتبال (فیفا) بوده است. چون مدیریت این بازی تا حد زیادی در دست کنفدراسیون فوتبال آسیا بود. به همین دلیل هم 9 زن خبرنگار توانستند با ثبت نام در سایت AFC «آی دی کارت» تهیه کنند و به ورزشگاه بروند. افرادی که به این نظریه اعتقاد دارند می گویند حضور این 1000 زن نمایشی بیش نبوده تا فدراسیون فوتبال ایران تعلیق نشود و بعد از این بازی دوباره اوضاع به شرایط قبلی اش بازمی گردد.
از سوی دیگر برخی می گویند این حضور گزینشی، سرآغازی بر باز شدن نهایی درهای آزادی است. گفته می شود دولت در تلاش است تا موانع موجود در این مسیر را برطرف کند و از این فرصت هم استفاده کرده تا حداکثر زنانی که می توانند وارد ورزشگاه شوند روی سکوی تماشاگران بنشینند. آن ها می گویند این آغاز راه است و در ادامه می توانیم شاهد باشیم تا دیگر سدی مقابل حضور زنان وجود نداشته باشد.
24 آبان ورزشگاه آزادی میزبان بازی تیم ملی ایران و ترینیداد و توباگو می شود. بازی دوستانه ای که فرصت خوبی برای حضور مجدد زنان را فراهم می کند. حالا که ساختارها آماده شده، نیروهای امنیتی هم با شکل ورود و خروج زنان آشنا شده اند و به نحوی آن را تمرین کرده اند. حالا که بازی حساسی چون فینال لیگ قهرمانان آسیا بدون هیچ تنشی برگزار شد و زنان در آرامش مطلق تماشاگر فوتبال در ورزشگاه آزادی شده اند دیگر نباید مانعی وجود داشته باشد. مسوولانی که هدفشان نه فریب نهادهای بین المللی بلکه حمایت از نیم دیگر جامعه بوده است، می توانند در میادین پیش رو نیت خود را اثبات کنند. بازی های انتخابی جام جهانی فوتبال و همچنین فصل جدید مسابقات لیگ قهرمانان آسیا هم در پیش است تا فرصت برای اثبات وجود داشته باشد.
آینده ثابت می کند که حضور هزار نفری زنان در ورزشگاه آزادی به تاریخ 19 آبان 97، نمایش بود یا گشایش.
