میزان آب های تجدیدپذیر کشور 25 درصد کاهش یافته است

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از  وزارت نیرو (پاون)، «هدایت فهمی» افزود: این میزان آب، در مقایسه با دوره 45 ساله، از 19 درصد کاهش برخوردار بوده است.
وی به 114 میلیارد مترمکعب متوسط حجم منابع آب تجدیدپذیر طبیعی و تاب‌آوری سرزمینی کشور اشاره کرد و گفت: میزان منابع آب تجدیدپذیر قابل بهره‌برداری به‌طور متوسط حدود 70 میلیارد مترمکعب است که بر این اساس می‌بایست مصارف آب کشور از حدود 100 میلیارد مترمکعب به 70 میلیارد مترمکعب کاهش یابد.
این مقام وزارت نیرو با تاکید براینکه همه حجم آب تجدیدپذیر طبیعی نباید مورد استفاده قرار گیرد، گفت: در بخش «کشاورزی» باید با بهینه‌سازی روش‌های آبیاری و افزایش کارایی مصرف آب در اراضی زراعی، اصلاح ساختار آبیاری سنتی در مزارع و باغات، استفاده از روش‌های مناسب مدیریت آبیاری، انجام «کم‌آبیاری» و کاهش تبخیر از مزرعه، میزان کارایی مصرف آب را افزایش داد.
فهمی، مکانیزم اجرایی راهکارهای افزایش کارایی مصرف آب را، از طریق کارگروه ملی سازگاری با کم‌آبی امکان‌پذیر دانست و انجام اقدامات سازه‌ای برای کاهش هدر رفت در شبکه آبرسانی، استفاده از تجهیزات و شیرآلات کم مصرف در منازل، ارتقای آگاهی عمومی و فرهنگ‌سازی در مصرف بهینه آب و استفاده از ساز وکارهای اقتصادی پاداش و جریمه برای کم‌مصرف‌ها و پرمصرف‌ها را، ازجمله راهکارهای افزایش کارایی مصرف آب در بخش «شرب» برشمرد.
وی مدیریت مصرف آب و بازیافت آن در صنعت، بازچرخانی چندباره آب در فرآیندهای صنعتی، جایگزینی سیستم‌های خنک‌کننده «خشک» با سیستم‌های خنک‌کننده «تر» و استفاده از پساب را از دیگر راهکارهای افزایش کارایی مصرف آب در بخش «صنعت» عنوان کرد.
معاون دفتر برنامه‌ریزی کلان آب و آبفای وزارت نیرو، آب های تجدیدپذیر قابل بهره‌برداری را، بخشی از منابع آب تجدیدپذیر طبیعی دانست که نیازهای مصرفی پایین‌دست، نیازهای محیط زیستی و پایداری سیستم‌های اجتماعی و زیست بومی را در نظر می‌گیرد.
وی یادآور شد: این میزان آب با محاسبه حداقل جریان لازم برای پایین‌دست شامل حقابه بهره‌برداران، نیازهای زیست محیطی پایین دست و حفظ پایداری کیفی منابع آب با تخلیه و خارج کردن آب شور و آلوده از حوضه آبریز تعیین می‌شود.
فهمی، امکان‌پذیری اقتصادی و فیزیکی ذخیره سیلاب پشت سدها، استخراج آب زیرزمینی تا سقف آب تجدیدشونده آبخوان‌ها، امکان جذب آب جاری در حوضه قبل از خروج از آن و حفظ پایداری کیفی منابع آب، محیط‌های آبی و خودپالایی منابع آب را از جمله عوامل محدودکننده آب تجدیدپذیر قابل بهره‌برداری دانست.
 توسعه بخش های مختلف اقتصادی کشور در دهه های اخیر، متکی بر منابع آب غیرتجدیدشونده بوده است. «منابع آب تجدیدپذیر طبیعی مجموع مقدار آب زیرزمینی و سطحی با منشا داخلی و خارجی است که با بیلان هیدروکلیماتولوژی برآورد می‌شود».
برداشت بی رویه از این منابع منجر به کسری مخازن آب زیرزمینی شده که مشکلات ناشی از این وضعیت، روند توسعه فعلی را با مخاطره جدی مواجه کرده و در برنامه ریزی های منطقه ای برای توسعه پایدار، کاهش مصرف فعلی آب تا رسیدن به تراز تعادل سطح آب زیرزمینی، اجتناب ناپذیر استت ضمن اینکه تخصیص آب به بخش های مختلف باید براساس میزان آب تجدید شونده سالانه صورت گیرد.