هد زدن در فوتبال، توانایی شناختی و ادراکی بازیکن را مختل می کند

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از پایگاه اینترنتی sciencedaily ، تصور عموم بر این است که برخوردهای تصادفی هنگام بازی از جمله برخورد سر با تیر دروازه یا ضربه محکم آرنج یا پای بازیکنان دیگر، سنگین‌تر و خطرناک تر از برخورد یک توپ کوچک به سر است؛ اما به گفته محققان  کالج آلبرت اینشتین، یک توپ پرباد با سرعت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت بسیار خطرناک تر از برخوردهای شدید تصادفی است.

طبق آمار، بیشتر ضربه های مغزی که در فوتبال رخ داده به سبب برخورد توپ با سرعت بالا به سر فوتبالیست ها بوده. گرچه بیشتر این آسیب ها همان لحظه خود را نشان نمی دهند، اما به مرور زمان سبب از دست دادن بینایی یا حافظه و حتی  ابتلا به آلزایمر منجر می شود. در حقیقت ضربات کوچک که مکرر به سر وارد می شود در نهایت همچون یک ضربه سهمگین باعث آسیب مغزی می شود. پزشکان و محققان  این بار ریزتر به موضوع نگاه کرده اند.

یافته های پروفسور مایک لیپتون، مدیر مطالعات، استاد روانپزشکی، علوم رفتاری و همکارانش که در قالب مقاله ای مفصل در نشریه  Frontiers in Neurology (مرزهای مغز و اعصاب) به صورت آنلاین منتشر شد، جامعه ورزشی را بیدار کرد.
به گفته پروفسور لیپتون، هد زدن در فوتبال آسیب های جبران ناپذیری روی مغز دارد، اما بیشتر از آسیب های بالینی و ظاهری آسیب های شناختی است که ساختار عصبی مغز را به شدت مختل می کند.

فوتبالیست های بسیاری را می شناسیم که هد زدن آنها را به  کام مرگ کشانده است. افرادی همچون جفری استل، بازیکن انگلیسی و حسین قاسم از الجزایر که به سبب ضربه مغزی ناشی از هد زدن فوت کردند و البته بسیاری افراد دیگر که به مرور بینایی و حتی حافظه شان را از دست دادند. اما برای اختلالات مغزی و روانشناختی، آمار صحیحی در دست نبود.

 گروه محققان کالج  آلبرت اینشتین برای کسب نتایج بهتر، پرسشنامه هایی در اختیار ۳۰۸ فوتبالیست آماتور در شهر نیویورک قرار دادند. رده سنی شرکت کنندگان ۱۸ تا ۵۵ سال و ۷۸ درصدشان مرد بودند. سوالات پرسشنامه تمام جزییات دو هفته اخیر فوتبالیست ها از جمله تعداد هد زدن و ضربات غیر عمدی به سرشان را  در برمی‌گرفت. اغلب سوالات پرسشنامه نیز به روانشناسی رفتاری و شناختی مربوط بود. آسیب های رشدی تحولی، کارکردهای رفتاری، هیجانی، حافظه، توجه و تمرکز، سرعت پردازش اطلاعات، توانایی استدلال، حل مساله، کارکردهای زبانی، مهارت های زبانی و کارکردهای رفتاری شرکت کنندگان از طریق سوالات و پاسخ هایشان به دقت مورد ارزیابی قرار گرفت.
تمام افراد طی دو هفته ای که پرسشنامه را کامل کردند به طور میانگین ۴۵ بار در فوتبال هد زده بودند و حدود یک سوم آنها، حداقل یک مرتبه به طور تصادفی به سرشان ضربه وارد شده بود.

در بررسی نتایج، بازیکنانی که بیشترین تعداد هد زدن را گزارش کرده بودند ضعیف ترین عملکرد را در پاسخ دهی به سوالات روانی حرکتی و تکلیف های توجه و تمرکز داشتند. در حالی که عملکرد ضعیف این دو حوزه با آسیب های مغزی بی ارتباط نیست. در مقابل، ضربه های غیر عمدی و ناخواسته به سر، ارتباطی با موارد شناختی حرکتی، روانی و تمرکز نداشتند.

هر چند تغییر در عملکرد شناختی مغز  سبب اختلال بالینی آشکاری نمی شود، اما در صورت هد زدن های مکرر، با گذشت زمان نگران کننده خواهد شد.

فوتبالیست ها و به خصوص  آنهایی که در پست دفاع هستند باید تا حد امکان از هد زدن هنگام بازی و حتی هنگام تمرین اجتناب کنند و از آنجا که این حرکت تحت کنترل بازیکن  و کاملا عمدی است، با کم کردن تعداد این ضربات، پیامدهای خطر ناشی از آن نیز از بین می‌رود.