رقابت شیرینی که 104 ساله می شود

به گزارش ایران اکونومیست؛ تارنمای خبری «برزیل گلوبال تور» روز سه شنبه نوشت: تقابل دیرینه برزیل و آرژانتین امشب (سه شنبه) در حالی ادامه می باید که سلسائو در حضور 60 هزار هوادار مشتاق در ورزشگاه ملک عبدالله جده میزبان آلبی سلسته است.
آخرین نبرد این دو تیم به ژوئن 2017 باز می گردد، زمانی که برزیل در تور جهانی خود و در ملبورن استرالیا در حضور 95 هزار تماشاگر مشتاق با شکست یک بر صفر مغلوب شد و حالا بزرگ ترین شهرآورد بین المللی جهان، کار خود را بار دیگر پی می گیرد.
داستان تاریخی این تقابل هیجان انگیز که بخشی از شیرین ترین خاطرات جمعی فوتبال دوستان سرتاسر جهان را در بر می گیرد، در 20 دسامبر 1914 آغاز شد.
سلسائو نوپا و خام با یک بازی اما رکورد 100 درصد پیروزی، راهی میدانی شد که بعد از یک قرن همچنان پر بیننده ترین میدان فوتبالی جهان است.
دومین چالش تیم جوان برزیل مطابق برنامه ریزی قرار بود در بوینس آیرس آرژانیتن و در قالب «جام خولیو روکو» که توسط رییس جمهوری وقت آرژانتین و در راستای بهبود روابط این دو کشور همسایه بنیانگذرای شده بود، برگزار شود.
با این حال، تاخیر زیاد کشتی که قرار بود بازیکنان برزیل را به بندر بوینس آیرس برساند، موجب شد تا این تورنمنت تک دیداری، لغو شده و یک بازی دوستانه البته بین همین دو تیم جایگزین آن شود.
اگرچه سایر تقابل های این دو کشور در زمین های سبز اطراف قاره آمریکا برگزار شده بود اما بازی بعدازظهر آن روز که در ورزشگاه خانگی باشگاه جیمناسیا لاپلاتا (یکی از قدیمی ترین باشگاه های فوتبال آرژانتین) برگزار می شد، نخستین پیکار این دو ملت بزرگ فوتبالی بود که از سوی فیفا به رسمیت شناخته می شد.
آرژانتینی ها به لطف 2 گل «کارلوس ایزاگوییره» بازی را با پیروزی پشت سر گذاشتند.
با این وجود برزیلی ها برای انتقام زیاد منتظر نماندند و دیدار این دو تیم در قالب جام روخو در همان ورزشگاه اولیه یک هفته بعد برگزار شد.
برزیلی ها با یک پیروزی 3 – 1 مقابل کلمبیا، خود را برای تقابل با آرژانیتن در جام روخو آماده کرده بودند؛ جامی که در نهایت با پیروزی یک بر صفر میهمان برای نخستین بار به برزیل منتقل شد.
با گذشت صد سال از تقابل برزیل و آرژانتین، هواداران این دو تیم همواره برای تخت پادشاهی آمریکای جنوبی که از دیرباز برای این دو قطب بزرگ تدارک دیده شده و ردایی که تنها به قامت آنها دوخته شده است، با یکدیگر سر و که می زنند و در این نبرد هم غالبا به توانایی های اسطوره های بی تکرار خود تکیه کرده و اصطلاحا کری می خوانند.
آنخل لابرونا یا ژیژینیو؟ کارلوس پوسل یا لئونیداس دا سیلوا؟ آنتونیو ساستره یا هلنو دو فریتاس؟ مانوئل مورنو یا دیدی؟ آلفردو دی استفانو یا گارینشا؟ زیکو یا ماریو کمپوس؟
و البته دیگو مارادونا یا پله؟
این دو مورد آخر منجر به ظهور شماری از بزرگ ترین بازیکنان تاریخ فوتبال شده ند.
فوتبال در بندر بوینس آیرس ریشه های خود را با سرعت بیشتری نسبت به برزیل رشد داد و به سرعت در اقشار مختلف جامعه به ویژه پایین شهرنشینان آرژانیتن نفوذ کرد و بدیهی است که ماحصل آن را در نیمه نخست قرن بیستم با وضوح بیشتری می توان دید.
این در حالی است که برزیل به یک باره به خود آمد واز سال 1958 به بعد، سلسائو حالا پخته شده، 5 عنوان قهرمانی جام جهانی را از آن خود کرد و از آرژانتینی که 2 بار معتبرترین جایزه بین المللی فوتبال را بالای سر برده بود، پیشی گرفت.
با این وجود، همسایه برزیل برای کسب نخستین قهرمانی جام جهانی تا سال 1978 انتظار کشید؛ انتظاری که ماریو کامپوس در بازی فینال مقابل هلند به آن پایان داد.
آنها این افتخار را به لطف پیروزی جنجال برانگیز خود مقابل پرو که منجر به حذف سلسائو از گردونه رقابت ها شد، به چنگ آوردند.
8 سال بعد، آرژانتینی ها با درخشش جاودان مارادونا در مکزیک که با پوشیدن پیراهن مشهور شماره 10، کشمکش ها را بر سر بزرگ ترین بازیکن تمام دوران ها کلید زد؛ بار دیگر جام را بالای سر بردند.
و دوباره، جنگ دیرینه ادامه می یابد ...