قصه جاکارتا به سر رسید، ورزش زنان به خانه نرسید

به گزارش ایران اکونومیست؛ با برگزاری مراسم اختتامیه بازی های آسیایی ٢٠١٨، ورزشکاران به خانه هایشان برگشتند. در تمام مدت برگزاری مسابقات، با وجود اینکه انتظار می رفت نحوه پخش تلویزیونی مسابقات ملی پوشان زن تغییر کند، اما باز هم همان رویدادهایی از رسانه ملی پخش شد که در دوره های گذشته هم مشاهده شده بود.
این در حالی است که فریبا محمدیان معاونت زنان وزارت ورزش پیش از آغاز این مسابقات، در چندین مصاحبه، قول پخش همه رقابت ها را داده بود.
محمدیان در مصاحبه خرداد ماه خود با روزنامه همشهری ورزشی گفته بود: «قول پخش همه مسابقاتی که ورزشکاران زن کشورمان در آن بازی می کنند را از مدیران رسانه ملی گرفته ایم و از آن ها خواسته ایم با همان ممیزی های فیلم های سینمایی خارجی با ورزش زنان برخورد کنند.»
بازی ها که آغاز شد همه منتظر عمل به این وعده بودند. وعده ای که اجرایی نشد تا اعتراض ها به صداوسیما مجددا شدت گیرد. ورزشکارانی که همواره در سال های اخیر، یکی از اصلی ترین مطالبه هایشان پخش تلویزیونی بود، در این مسابقات هم از رسانه ملی حذف شدند.
اگرچه رشته هایی مثل کاراته، پرش ارتفاع و تیراندازی زنان پخش شد اما از آنجایی که اتفاق تازه ای نبود و سال های گذشته هم رخ داده بود، کسی را خوشحال نکرد.
اوج اعتراض ها زمانی بود که فینال مسابقات کبدی زنان پخش نشد و تنها بعد از قهرمانی این دختران چند صحنه از شادی هایشان را نشان دادند. «غزال خلج» ملی پوش کبدی ایران با اشاره به این موضوع گفت: مادرم در شبکه های اجتماعی می چرخید تا ببیند کدام یک از بازیکنان فیلم زنده بازی را می گذارد، چون دوست داشت ببیند من چطور بازی می کنم. در حالی که بازی پسران پخش شد ما هیچ سهمی از تلویزیون نداشتیم. همین موضوع باعث می شود پول در رشته ما کم شود. انصاف نیست که به خاطر تیم مقابل، ما که بعد ٤٠ سال در یک رشته تیمی زنان برای کشورمان در بازی های آسیایی طلا گرفته ایم، حذف شویم.
اگرچه باید یادآور شد مشکلات پخش تلویزیونی رقابت ها محدود به حوزه زنان نمی شد و بسیار وسیع تر بود. عدم خرید حق پخش مسابقات از سوی صداوسیما باعث شد بسیاری از مسابقات با تصاویر موبایلی بی کیفیت گزارشگران این رسانه از جاکارتا و پالمبانگ پوشش داده شود، اشتباهات پیاپی مجریان این رسانه در ارائه اطلاعات به مخاطب و کنداکتور ضعیفی که باعث شد هیچ کدام از مسابقات تیم های واترپلو و هندبال ایران و رشته هایی دیگر از تلویزیون پخش نشود تنها گوشه ای از ضعف و ایرادهای فراوان در پوشش این مسابقات بود.
با این وجود، نیاز مبرم ورزش زنان به دیده شدن در رسانه ملی، مربوط به تزریق منابع مالی بیشتر به این حوزه است که در صورت ادامه بی توجهی ها، باید شاهد کمرنگ شدن حضور سرمایه گذاران بخش خصوصی در ورزش زنان باشیم. موضوعی که با ضعیف شدن این ورزشکاران و کاهش مدال های ورزش ایران در رویدادهای بین المللی همراه خواهد بود.