آقای برانکو، پرسپولیس استثناء نیست

به گزارش ایران اکونومیست؛ «باخت نسبتا سنگین استقلال، جو روانی سنگینی که از قدرت تیم الدحیل پیش از مسابقه با پرسپولیس به وجود ‌آورده بودند و بسته بودن پنجره نقل و انتقالاتی پرسپولیس همه جمع شد تا شکست شاگردان برانکو مقابل تیم پرستاره قطری با حداقل اختلاف، نتیجه‌ای قابل قبول تلقی شود؛ نتیجه‌ای که جبرانش با توجه به بازی برگشت که قرار است در آزادی برگزار شود، اصلا کار سختی نیست. اما همه اینها نباید باعث چشم‌پوشی از مشکلات پرسپولیس شود. نباید به بهانه باخت خفیف و قابل جبران مقابل تیم قطری بگوییم به‌به و چه‌چه! چهار بازی. ٣٦٠ دقیقه و تنها یک گل زده. این مشکل اصلی تیم پرسپولیس است که باید توجه ویژه‌ای به آن شود.

فرقی ندارد چه تیمی مقابل پرسپولیس بازی می‌کند. استقلال خوزستان، نفت یا الدحیل. قرمزپوشان در گلزنی دچار مشکل شده‌اند. درست است که آنها در همین پنج بازی لیگ رکورددار زدن توپ به تیرک دروازه حریفان هستند، درست است که تیم در به وجود آوردن موقعیت گلزنی وضعیت بدی ندارد، درست است که خط حمله قرمزها می‌تواند فشار خوبی روی دروازه حریفان ایجاد کند اما معیار فوتبال گل است؛ چیزی که فعلا پرسپولیسی‌ها در به ثمر رساندنش دچار مشکل شده‌اند.

برانکویی که همیشه به بازی هجومی معروف بوده، برانکویی که در این چند فصل همیشه آقای گلی را برای مهاجمانش به ارمغان آورده، برانکویی که می‌گوید اگر یک روز به فوتبال دفاعی روی بیاورم آن روز، روز مرگ من است، چرا این چنین در باز کردن دروازه حریفان دچار مشکل شده؟ مشکل از کجاست؟ کم‌کار بودن هافبک‌ها و عدم توانایی خلق موقعیت‌های خوب برای مهاجمان؟ بی‌تمرکز بودن و ناآمادگی مهاجمان تیم؟ بسته بازی کردن تیم‌ها مقابل پرسپولیس؟ همه اینها می‌تواند باشد. به عنوان مثال در باب کم کار بودن هافبک‌ها باید به این نکته تکراری اشاره کرد که فعلا تا آغاز نیم‌فصل دوم که سروش و ترابی به جمع پرسپولیسی‌ها اضافه شوند، این تیم هافبک خلاق و سازنده گل ندارد. برانکو تلاش می‌کند از بشار و نعمتی این کارکرد را بکشد اما تا حد زیادی ناموفق بوده؛ چرا که این بازیکنان قابلیت‌های دیگری دارند. احمد نورالهی هم با این که همزمان می‌تواند هم نقش هافبک دفاعی و مخرب را بازی کند، هم نقش هافبک سازنده و هجومی را، به دلیل وظایف بیشتر دفاعی‌اش نمی‌تواند آن تاثیرگذاری لازم را داشته باشد یا اگر به بحث مهاجمان تیم بپردازیم، می‌توانیم به طور مشخص از افت علی‌ علیپور حرف بزنیم؛ مهاجمی که در ٦ بازی ابتدایی فصل تنها ٢ گل به ثمر رسانده که یکی از گل‌هایش هم از روی نقطه پنالتی بوده. منشا هم که مدت‌هاست از فرم ایده‌آل زمان بازی کردنش در پیکان فاصله گرفته و با وجود تاثیرگذاری‌اش هنگام حضور در زمین، آن وظیفه اصل کاری‌اش که همان گل زدن است را نمی‌تواند به انجام برساند. او تا اینجای فصل تنها یک‌ گل به ثمر رسانده. البته نباید از نظر دور داشت که او تاکنون به صورت فیکس و از ابتدا در ترکیب قرار نگرفته و همواره به صورت یار تعویضی وارد زمین شده.

دلیل سوم که بسته بازی کردن تیم‌ها مقابل قهرمان دو فصل اخیر لیگ برتر است نیز دلیل موجهی به شمار می‌رود. گر چه بازی آخر پرسپولیس مقابل الدحیل کمی این فرضیه را دچار چالش می‌کند؛ چرا که تیم قطری اصلا برای دفاع وارد زمین نشده بود اما فوتبال‌دوستان نمی‌توانند دفاع چند لایه و کی‌روشی‌وار تیم‌های نفت مسجدسلیمان و صنعت نفت را مقابل پرسپولیس از یاد ببرند. دفاعی که حق تیم‌هاست و کسی نمی‌تواند به این سبک بازی خرده بگیرد. این وظیفه تیم خواهان برد است که راهی پیدا کند برای گشودن دروازه حریف. کاری که برانکو باید هر چه سریع‌تر انجام دهد و نقشه‌ تازه‌ای برای رد شدن از خطوط دفاعی متراکم حریفان داخلی پیدا کند. آمار گلزنی پرسپولیس در ٤ دیدار اخیر، یکی از بدترین آمار این تیم با هدایت برانکو به حساب می‌آید؛ آماری که زنگ خطر جدی را بیخ گوش قهرمان دو فصل اخیر لیگ برتر به صدا درآورده. همه می‌دانند هیچ تیمی به صرف خلق موقعیت و گل نخوردن نمی‌تواند قهرمان لیگ شود و پرسپولیس نیز از این قاعده مستثنی نیست.»