به گزارش ایران اکونومیست، سمیه بابایی روانشناس و روان درمانگر اظهار داشت: گوشه گیری در جاهای مختلف معنا پیدا می‌کند و در یک طیف یا پیوستار از ضعیف ترین تا قوی تری مشکلات کودک را در بر می‌گیرد.
وی افزود: برخی از کودکان تمایل به بازی کردن در تنهایی دارند که ما آن را گوشه‌گیری قلمداد می‌کنیم. این گوشه‌گیری می‌تواند نشانه بروز یک اختلال بسیار شدید مانند اختلالات اوتیستیک در کودکان باشد و از طرفی هم در حالت بسیار خفیف می‌تواند نشانه کم رویی باشد که با تشویق و یک سری راهکارهای ساده حل می‌شود.
بابایی بیان کرد:کودکان به هنگام بروز مشکلات به شیوه‌های مختلف مانند فقدان تمرکز، غذا نخوردن، شب ادراری و گوشه گیری واکنش نشان می‌دهند، بنابراین نباید از گوشه‌گیری در کودکان ساده عبور کرد.
این روانشناس با بیان اینکه اجتماعی شدن کودک بر عهده پدر است، گفت:کم رو یا گوشه گیر بودن کودک نشانه ضعف پدر در ایفای نقش پدری‌اش است، چراکه این پدر است که کودک را از خانه جدا می‌کند و به اجتماع می‌برد و غالباً در شرایطی که پدر نتواند در این زمینه موفق عمل کند، کودک اجتماعی شدن را یاد نمی‌گیرد.
بابایی گفت: عوامل مختلفی همچون دعوای بین پدر و مادر، اعتیاد پدر و سایر عوامل مشابه باعث گوشه گیر شدن کودک می‌شود که روانشناسان و متخصصان کودک می‌توانند این موارد را بررسی کنند.
