مهاجمان تراز اول جهان در آرزوی شکستن رکورد دایی

به گزارش ایران اکونومیست؛ تارنمای انگلیسی «دیز فوتبال تایمز» روز دوشنبه نوشت: دوران فوتبالی افسانه فوتبال ایران با اعداد تعریف می شود؛ در حقیقت از سال 1993 تا زمان خداحافظی او در سال 2007، دایی 109 گل را برای تیم ملی ایران به نام خود ثبت کرد، رکوردی که او را به تنها بازیکنی تبدیل کرد که در سطح بین المللی رد پای پر رنگی از خود برجای گذاشته است.
ستاره سال های دور تیم ملی ایران جزء نسل خاصی از بازیکنانی همچون «هریستو استویچکوف» بلغار، «دیه گو مارادونا» و ... بود؛ بازیکنانی که به محض پوشیدن لباس تیم ملی کشورشان رشد کردند. نکته جالب در مورد آمار دایی این است که زمانی که او در 149 بازی ملی 109 گل به ثمر رساند، در مجموع بازی های باشگاهی در تیم های مختلف 3 گل بیشتر به ثمر رسانده بود، یعنی 112 گل در مجموع 287 بازی.
برخلاف بسیاری از بازیکنان آسیایی آن دوره، دایی از آزمودن بخت خود در باشگاه های اروپایی هیچ واهمه ای نداشت. او فوتبال خود را از 19 سالگی و با باشگاه استقلال اردبیل آغاز کرد؛ جایی که برای مدت پنج سال در تمام رده های سنی برای این تیم به میدان رفت. او پس از یک فصل حضور در تیم بزرگسالان این باشگاه، به تیم «تاکسیرانی» پیوست و پس از یک فصل به بانک تجارت ملحق شد.
دایی در سال 1994 به پرسپولیس پیوست، جایی که حقیقتا می توان آن را نقطه اوج دوران فوتبالی او در ایران دانست. دایی در اولین فصل حضور خود در پرسپولیس، در 18 بازی برای تیم ملی ایران 22 گل به ثمر رساند، آماری باشکوه که منجر به پیوستن او به باشگاه السد قطر شد.
این در حالی است که 8 گل از مجموع 22 گل او، در جریان بازی های جام ملت های آسیا در امارات به ثمر رسید که چهار گل آن در پیروزی مشهور 6 – 2 مقابل کره جنوبی به نام وی ثبت شده است. تیم ملی ایران اگرچه در ادامه این مسابقات در دیدار نیمه نهایی در ضربات پنالتی بازی را به عربستان سعودی واگذار کرد، اما عملکرد درخشان او در این دوره از بازی ها، باعث شد تا پس از «خداداد عزیزی» در رده دوم برترین بازیکن سال فوتبال آسیا قرار بگیرد.
آقای گل فوتبال جهان تنها در 16 بازی خود در لیگ قطر 10 گل به ثمر رساند و بار دیگر کوله بار خود را برای سفری دیگر بست؛ اما این بار به مقصدی بزرگ یعنی «آرمینیا بیله فلد» آلمان و در سال 1997، یک سال پیش از جام جهانی 98 فرانسه، در 25 بازی برای این باشگاه هفت گل به نام خود ثبت کرد اما مطابق معمول آمار گل های زده وی برای تیم ملی کشورش تفاوت محسوسی با آمار گل های باشگاهی او داشت.
در حقیقت دایی در سال 1997 در مجموع 17 بازی که شامل دو بازی رفت و برگشت پلی آف مقابل استرالیا نیز می شود 9 گل به ثمر رساند و تیم ملی کشورش را به جام جهانی 98 فرانسه رساند. ملی پوشان ایران در بازی نخست مقابل استرالیا در مقابل چشمان 128 هزار هوادار خودی در ورزشگاه آزادی تهران به نتیجه ای بهتر از تساوی 1 – 1 دست نیافتند. اما ماجرای واقعی در بازی برگشت و در برابر دیدگان 95 هزار تماشاچی ورزشگاه ملبورن استرالیا اتفاق افتاد و آن ها موفق شدند در یکی از خاطره انگیزترین بازی های مقدماتی جام جهانی، با دو گل استرالیا را متوقف کرده و راهی فرانسه شوند.
پس از این بازی، دایی، عزیزی و «علی کریمی» به همراه سایر بازیکنان این تیم، قهرمانان ملی لقب گرفتند. شاگردان جلال طالبی در جام جهانی به رغم حذف از مرحله گروهی، یکی از بهترین پیروزی های تاریخ فوتبالی خود را برابر آمریکا به دست آوردند و موفق شدند با نتیجه 2 – 1 این تیم را شکست دهند.
دایی در اوج دوران فوتبالی خود، برای تعطیلات تابستانی بایرن مونیخ را انتخاب کرد. او در جمع باواریی ها یک عنوان قهرمانی بوندسلیگا را به دست آورد، اما در شکست فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل منچستریونایتد و در نیوکمپ بارسلونا یک تعویضی بلا استفاده بود. با این حال، دایی در این سال عنوان بازیکن سال آسیا را از آن خود کرد. با پایان یافتن ماجراجویی آلمانی، مهاجم تیم ملی ایران به باشگاه الشباب امارات پیوست و دو فصل در این باشگاه ماند.
سال 2000 برای دایی بار دیگر سالی سرشار از اتفاقات خوب در تیم ملی بود، بطوری که او در مجموع 19 بازی 20 بار دروازه حریفان را باز کرد که سه گل آن در بازی جام ملت های آسیا در لبنان به ثمر رسید. در سال 2003 در بازی مقابل لبنان، او از رکورد 84 گل زده «فرانس پوشکاش» مجارستانی گذر کرد و سال بعد در پیروزی 4 – صفر در برابر لائوس صدمین گل ملی خود را به ثمر رساند و در رقابتی تک نفره سرانجام در سال 2006 و مقابل کاستاریکا صد و نهمین گل خود را ثبت کرد.
با فرا رسیدن جام جهانی آلمان، دایی 36 ساله بود و مسلما دوران طلای خود را پشت سر گذاشته بود؛ در واقع به زعم بسیاری از منتقدان او نباید در این تورنمنت تیم ملی ایران را همراهی می کرد؛ با این حال حضور او پاسخ منتقدان را با حمایت فرانتس بکن باوئر داد؛ کسی که دایی را ' سفیر فوق العاده فوتبال و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ بایرن مونیخ' نامید.
با این وجود، جام جهانی آلمان نیز برای ایرانی ها پایان رویایی نداشت و آن ها تنها با کسب یک امتیاز بار دیگر در مرحله گروهی از گردونه رقابت ها کنار رفتند، پایانی تلخ که با خاتمه یافتن ماجراجویی بین المللی دایی طعم تلخ تری به خود گرفت.
و حالا پس از گذشت سال ها، ایرانی ها همچنان به دایی به عنوان بزرگ ترین بازیکن تاریخ کشور نگاه می کنند و مهاجمان تراز اول جهان نیز در آرزوی شکستن رکورد گل های ملی او، سال های سال ناکام مانده اند.