به گزارش ایران اکونومیست؛ ایران با سیستم 1-5-4 و مراکش با روش 3-4-3 در برابر هم صف‌آرایی کردند. در 15 دقیقه اول نیمه اول مراکشی‌ها حاکم بی چون و چرای میدان بودند و توپ و میدان را در اختیار داشتند.
شاگردان «رنار» با استفاده از توپ‌های قطری سمت چپ ما را نشانه گرفته بودند و چندین کرنر و یک موقعیت حاصل این تفکر مربی‌شان بود.
اما، هر چه به پایان نیمه اول نزدیک شدیم، تیم ملی ما توانست تا حدودی کنترل بازی را به دست بگیرد و توپ‌گیری خط هافبک ما مخصوصاً امید ابراهیمی باعث شد بتوانیم در ضد حمله موفق باشیم. اگر انصاری‌فر و آزمون کمی دقت می‌کردند، می‌توانستیم به گل هم برسیم. تجمع 9 بازیکن از هر دو تیم در میانه میدان باعث شده بود تراکم و فشردگی در میانه میدان زیاد باشد و دو تیم نتوانند تفکرات مربیان‌شان را پیاده کنند.
شانس ایران در این بود که پرتاب چندین اوت دستی از وحید امیری باعث شد کمی رو به جلو بازی کنیم و همین مسئله باعث شد تا مراکش احتیاط را در دستور کار خود قرار دهد. در 15 دقیقه پایانی نیمه اول مراکشی‌ها مراقبت از دروازه خود را در دستور کارشان قرار دادند.
در نیمه دوم هر دو تیم با احتیاط بازی کردند و بیشتر جنگ در میانه میدان بود. هر چه از زمان بازی گذشت هر دو تیم ترس از باخت را حس کردند.
تعویض‌های اجباری ما به سودمان تمام شد و حضور سامان قدوس و خطایی که در کناره‌های زمین به سود ما رقم خورد، زمینه ساز ارسال خوب حاج‌صفی شد که شوت‌وار بود و ارتفاع مناسب داشت و باعث شد مدافع مراکش به اشتباه با ضربه سر شیرجه‌ای زیبا (!) دروازه تیم ملی کشورش را باز کند و 3 امتیاز شیرین به حساب تیم ملی ما ریخته شود.
بازیکنان ما در این روز مردانه جنگیدند و در یک بازی پایاپای، برنده یک نبرد حساس شدند.
امیدوارم در بازی‌های پیش‌رو بتوانیم با صلابت بیشتری ادامه دهیم. مهمترین عنصری که باعث این پیروزی شد، این بود که بعد از از دست دادن توپ، بازیکنان به خوبی لایه‌های دفاعی را تشکیل می‌دادند و به خوبی پوشش را در دستور کارشان قرار دادند. با دوندگی و فشار روی توپ و حریف، از این بازی سر بلند خارج شدیم و می توانیم امیدوار به بازی‌های آینده باشیم.
